Wanneer Demi van der Molen erachter komt dat haar vriend Nick er een ander vriendinnetje op na houdt, is haar vertrouwen in relaties als sneeuw voor de zon verdwenen. Om die pijn bespreekbaar te maken, komt ze in contact met De antimannenclub: een g...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Ik was één keer in mijn leven flauwgevallen. Op de begrafenis van mijn oma had mijn moeder me een lolly in de mond gestopt om mijn gesnik een beetje te smoren. Halverwege de dienst waren mijn handen begonnen met zweten, deed mijn hart zijn best om uit mijn borstkas te springen en begon mijn hoofd zich vol te stapelen met watten tot ik niets meer voelde.
Nu ging het precies zo, met als enige vernieuwing dat ik vanbinnen brandde alsof ik in de hel was aanbeland.
'Wow, Dee. Gaat het wel? Heb je een zakje nodig?' vroeg Lou bezorgd. Ze had haar hand al op mijn been gelegd en haar andere in haar handtas gestopt.
Pas toen merkte ik dat ik aan het hyperventileren was.
'Ja,' zei ik vlug. 'Prima. Niets aan de hand.'
Ze keek me aan alsof ze er geen bal van geloofde, maar zei niets meer.
Julia keek walgend op van de iPad. 'Heb je al contact met Fleur opgenomen?'
Lou trok haar hand terug en knikte kleintjes. 'Gelijk vanmiddag al nadat ik de mail binnengekregen had. Ik heb afgesproken dat we een soortgelijke procedure gaan inschakelen als bij die Karsten, maar voor we dat in gang zetten, moeten we eerst meer over deze Quinten te weten komen. Hoe hij zich gedraagt, waar hij vaak en graag komt. Woonplaats. Vrienden. Aan een mail en een Facebookfoto heb je niet zo veel.'
'Mag ik die foto zien?'
Julia trok een wenkbrauw op. 'Sure.'
Misschien iets te gretig pakte ik de iPad aan, maar meer dan een blik had ik niet nodig om te weten dat mijn ergste vermoeden bevestigd werd. De jongen op de foto had donkere haren, al even donker haar en een glimlach rond zijn lippen die veel te groot was voor zijn gezicht. Nonchalant had hij zijn handen in zijn zakken gestoken en de camera had het zelfs voor elkaar gekregen iets van zijn minachting vast te leggen.
Het was hem. Ik was er honderd procent zeker van.
Hoe kon dit? Er liepen duizenden Quintens rond in Nederland, misschien zelfs meer dan honderd in Utrecht. Misschien kwam het omdat ik het stiekem wel had geweten.
Mijn Quinten, of nee, stop. De Quinten waar ik het over had was veel te aantrekkelijk om écht aardig te zijn.
'Weet je het zeker van het zakje?' probeerde Louise.
'Ik ken hem,' wist ik uit te stoten.
'Dat kan heel goed,' zei ze op rustige toon. 'Hij woont in Utrecht, net als wij.'
'Ja.' Ik haperde. 'Maar ik ken hem.'
'Dat snap ik.'
'Maar écht. Ik heb zijn nummer.' Ik wees op de bijna weggevaagde balpenvlekjes op mijn hand. 'Kijk maar.'
'Wát?' Louises ogen puilden uit. 'Of nee, wacht maar even met vertellen. We gaan éérst naar binnen. Volgens mij heb jij echt even een kopje thee nodig.'
