Wanneer Demi van der Molen erachter komt dat haar vriend Nick er een ander vriendinnetje op na houdt, is haar vertrouwen in relaties als sneeuw voor de zon verdwenen. Om die pijn bespreekbaar te maken, komt ze in contact met De antimannenclub: een g...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
A/N vooraf: voor alle mensen die met spullen gaan smijten zodra ze een dikke vette hekel aan iets of iemand hebben: sluit jezelf in met kussens en tape je telefoon vast aan je hand. Ik heb je gewaarschuwd.
'Nee mam, ik ben nog niet helemaal klaar. Ik zal proberen deze week de stukken af te ronden.' Met mijn telefoon tussen mijn schouder en oor geklemd, paradeerde ik door mijn slaapkamer, vies ondergoed en gekreukelde rokjes van de grond pakkend.
'Ik snap dat je op het moment iets anders aan je hoofd hebt, Demi lieverd, maar vergeet alsjeblieft niet om ook aan je opleiding te denken. Laat die jongen niet ook nog je toekomst verpesten.'
'Mam, je maakt het zowaar nog dramatischer dan het eigenlijk is.'
Mijn moeder zuchtte hoorbaar. Ik had weinig inbeeldingsvermogen nodig om me voor te stellen hoe mijn moeder nu keek: ongelooflijk geërgerd en bijna beledigd. Ik kon het haar eigenlijk ook niet kwalijk nemen. Het was niet niets om hoofdredactrice van een bekend vrouwentijdschrift te zijn en het maakte het er niet veel beter op wanneer je je eigen dochter niet eens haar werk kon laten doen. Gelukkig had ze me nog geen vaste column of zoiets door de strot geduwd. Dan hadden we nu een groter probleem gehad.
'Als je ervoor zorgt dat je het volgend weekend af hebt, dan kan ik het even bekijken. Het is belangrijk dat je je cv opbouwt, Demi. Dat weet je best.'
Wel nadat ze me het al tig keer gezegd had, ja.
'Ik stuur ze zo snel mogelijk naar je op.'
'Top, lieverd. Ik zie je vanavond!' Daarna hing ze op, nog voor ik haar ook gedag had kunnen zeggen. Mijn moeders tijd was erg kostbaar.
Ik wist dat ik hoognodig iets aan mijn kamer moest veranderen. In de afgelopen maanden was ik zo intens met Nick bezig geweest, dat zo'n beetje alles me aan hem deed denken. De foto's waren de voor de hand liggende knelpunten, maar ook het rode kleedje over mijn bank dat hij voor me gekocht had, omdat de stof eronder versleten was. De oorbellen en kettinkjes die hij had meegebracht. Mijn hoeslaken met daarop de tekst van Daylight van Maroon 5, die hij zo raar had gevonden. Het zwarte jurkje dat ik aan had gehad bij het vriendendiner met kerst.
Maar in plaats van dat ik er iets aan deed, ging ik in kleermakerszit op mijn bed zitten, plukkend aan mijn dekbedovertrek met daarop de lyrics waar ik wel weer om kon gaan zitten janken.
'Deem,' brulde mijn vader van onderaan de trap, 'kom je even beneden? Larissa staat voor de deur.'
'Kent ze na negentien jaar nog de weg naar boven niet, dan?'
'Demi van der Molen, kom nu onmiddellijk uit dat holletje van je gekropen, voor ik je eruit sleur. Het lijkt wel alsof er iemand dood is gegaan,' schreeuwde mijn lieftallige nicht.
Een paar harde bonken op de trap waarschuwden me dat ze eraan kwam. Met een zwaai slingerde Larissa de kamerdeur open. Een van de fotolijstjes aan de muur kwam naar beneden en het glas spatte uiteen in zeker twintig scherven. Voor een paar seconden staarde ze ernaar met haar met zwart omlijnde ogen, waarna ze grijnzend opkeek.
