Wanneer Demi van der Molen erachter komt dat haar vriend Nick er een ander vriendinnetje op na houdt, is haar vertrouwen in relaties als sneeuw voor de zon verdwenen. Om die pijn bespreekbaar te maken, komt ze in contact met De antimannenclub: een g...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
De ochtend waarop Louise had besloten dat het tijd was om me uit te leggen wat precies de bedoeling was omtrent De Hufter – of zo noemde Louise hem – voelde zowel als een theekransje met een goede vriendin als een heuse ondervraging.
We hadden een plekje gevonden op de verhoging vlak bij de kantine in een van de studieruimtes van Awater. Eigenlijk was het niet de bedoeling dat ik hier kwam met iemand die geen lid was van de studievereniging voor pre-neerlandici maar op een paar begroetingen van bekenden na, had niemand commentaar gegeven.
Ik pulkte een stukje leer af van de oude bank in de kamer. Het rook hier muf en oud, maar hier wisten we zeker dat niemand ons zomaar zou storen.
'Dus, het ging écht goed?' Louise had haar lichaam licht naar me toegebogen, een en al aandacht voor mij.
'Is dat z'n grote verrassing dan?' Au. Dat stak. Ik had dan wel totaal geen ervaring met al die wraaknemerij van de club, maar dat betekende heus niet meteen dat ik er automatisch een potje van zou maken. Ik kon best íéts.
'Misschien een beetje,' gaf ze eerlijk toe. 'Maar dat was vooral mijn eigen fout. Door mijn verschrikkelijke stage sta ik erg veel achter op mijn planning. Ik kon onmogelijk afspreken. Enfin, we zijn er nu en daar gaat het om. Mijn stage duurt nog maar anderhalve maand, dus dat kom ik wel door. Hoop ik.'
'Is dat zo verschrikkelijk dan?' Helemaal nu ik vrijwel zeker wist dat Vincent op dezelfde locatie stage liep en hij er zo'n beetje het tegenovergestelde over dacht, vond ik dat best vreemd.
'Een rámp, echt. Aangezien psychologie in Nederland veel en veel te populair is, heb ik als stage genoegen moeten nemen met een plaatsje op de afdeling personeelszaken bij Nachtlicht, waar íédereen je bij voorbaat al haat omdat je alleen bij HR terechtkomt als je in de problemen zit.' Ze steunde met haar ellebogen op tafel en legde haar hoofd in haar handen. 'Onzin, natuurlijk, maar ga dat die flapdrollen daar maar wijsmaken. Maar genoeg over mij, we hadden het over jóú.'
'Best.' Ik zakte een klein beetje onderuit in mijn stoel. Had ik hier zin in? Beslist niet. Het was niet voor niets dat ik de afgelopen twaalf uur alle berichtjes en oproepen van Larissa compleet genegeerd had.
Louise pakte een van haar kleine schriftjes en bladerde naar een lege pagina. 'Dus, hij denkt dat het echt klikte tussen jullie?'
Ik schommelde heen en weer met mijn benen. 'Ik denk het.'
'En je denkt dat we hier een succes van kunnen maken.'
'Ik denk het.'
'Ik moet een volmondige "ja" hebben, lieverd.' Louise klikte haar pen open en noteerde iets, haar donkere wenkbrauwen in een frons gedrukt. 'Doen we het?'
'Ja.' Ik probeerde zo overtuigd mogelijk dat ene woordje uit te spreken, al was het maar om mezelf moed in te spreken.
'Mooi zo, dan kunnen we een lijstje gaan opstellen met dingen die we moeten regelen. Wanneer denk je dat je weer een afspraak met dat joch kan hebben?'
