De Antimannenclub (✔️)

Vierentwintig - Een grote rotzooi

Onaangeroerd stond mijn ontbijt - een afbakcroissantje met zelfgemaakte jam, vers geperst sinaasappelsap en een bakje vruchtenyoghurt van de Lidle - voor me op de tafel. Mijn vader had zich vanochtend weer eens flink uitgesloofd, maar het mocht niet baten. Ik kreeg geen hap door mijn keel.

Het hele weekend had ik tegen beter weten in op een roze wolk geleefd. Zodra ik Quinten zag, voelde of iets over hem hoorde, gingen mijn hersenen automatisch in struisvogelpolitiekstand. Ik leefde in mijn eigen, vrolijke Quintenbubbel waarin er geen vuiltje aan de lucht leek. Niemand in mijn familie wist die bel kapot te prikken, al was het maar omdat mijn ouders nu al dol waren op mijn vriend. Mam had hem bij het weggaan direct uitgenodigd voor zondagmiddag op de thee. Mijn pa was er op gebrand om Quinten te strikken voor zijn cateringbedrijfje toen hij hoorde dat Quinten ook in de horeca werkte, ondanks mijn protesten.

‘Weet je hoe moeilijk het is om iemand te vinden die acht borden tegelijk kan tillen?’ had hij gezeurd. ‘Dat is verdomd lastig, kan ik je vertellen.’

Deze keer hield ik echter voet bij stuk. Pap ging Quinten níét vragen. Ik wist namelijk zeker dat hij zo beleefd zou zijn om in te stemmen met mijn vaders voorstel en ik kon wel raden wie dan óók haar vrije avond kwijt zou zijn.

Maar goed. Dat viel allemaal in het niets bij het werkelijke probleem: het terugkomen in de realiteit. Binnen achtendertig minuten zou ik de waarheid te horen krijgen en ik was er niet zo zeker van dat die me zou bevallen.

‘Demi, je moet wel wat eten, lieverd.’ Mijn moeder keek bezorgd naar me op, terwijl ze een heel dun laagje chocoladepasta op haar croissant smeerde. ‘Wil je anders een beschuitje? Een bord havermout?’

‘Nee, het is goed zo, hoor.’ Tegen heug en meug in propte ik de helft van mijn croissant in mijn mond. De jam plakte vast aan mijn gehemelte. ‘Lekker.’

Ze trapte er niet in.

‘Is er iets aan de hand?’ vroeg ze iets strenger. ‘Heb je ruzie met iemand?’

Ik schudde mijn hoofd. Nee, ik had met niemand ruzie. Nog niet, tenminste.

‘Als je maar weet dat je altijd bij me terecht kan.’ Ze nam een klein hapje. ‘Ik maak me soms een beetje zorgen over je, liefje. Toen het net uit was met Nick heb ik je zelden over hem horen spreken. Ik heb het meeste van Vince gehoord en die liet ook niet veel los. Het is niet goed om je gevoelens op te kroppen. Dat weet je toch?’

‘Jawel.’ Ik ademde diep in en uit. Wat moest ik dan zeggen? Sorry, mam, maar Quinten is eigenlijk een eersteklas klootzak onder zijn heilige maniertjes en ik ga binnen nu en heel binnenkort zijn hart breken, terwijl ik dat eigenlijk niet wil? Dat leek me niet echt een succesvolle opening.

Dus ik zweeg, terwijl mam me nauwlettend in de gaten hield.

‘Ik moet gaan,’ zei ze na een minuut of twee. ‘Ik heb een afspraak in Amsterdam en ik ben al aan de late kant. Sluit jij de boel af als je weggaat?’

‘Natuurlijk.’ Ik dwong mezelf om mijn lippen op te trekken, maar dat leek de frons van mijn moeder alleen maar dieper te maken.

‘Succes, lieverd.’ Op haar hoge hakken liep ze naar de voordeur, waarna ze haar jas van de kapstok pakte en de voordeur achter zich dichttrok.

♥

De Starbucks zat in het centrum van de stad. Ik kwam er normaliter niet vaak, omdat ze voor de koffie zo’n beetje de goudprijs per kilo vroegen. Dat was dan ook exact de reden waarom ik hier met Fleur afgesproken had: Quinten dacht hier precies hetzelfde over en daarom zou ik hem hier dus niet tegenkomen.