Wanneer Demi van der Molen erachter komt dat haar vriend Nick er een ander vriendinnetje op na houdt, is haar vertrouwen in relaties als sneeuw voor de zon verdwenen. Om die pijn bespreekbaar te maken, komt ze in contact met De antimannenclub: een g...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Echt, ik vond het fantastisch voor Vince dat hij een leuke stage had gevonden, maar voor mij was het wel verdraaid ongezellig om alleen naar De Drift te rijden. We reden altijd samen naar onze hoorcolleges en in veel gevallen ook naar de werkcolleges, maar het hoofdkantoor van het tijdschrift waar hij heen moest lag aan de andere kant van de stad. Met andere woorden: ik moest in m'n eentje twintig eenzame minuten door het levensgevaarlijke verkeer van Utrecht rijden.
Ondanks dat ik in de stad zelf woonde, was het nog een dikke twintig minuten fietsen naar het centrum van de stad. Ik vond het niet erg om te fietsen, maar wél op mijn oude, lelijke barrel waarvan de versnellingen stuk waren. Daardoor voelde elke kilometer aan als een marathon op zich.
Hijgend als een dorstige hond gooide ik mijn fiets tegen het hek waar nog een tiental andere fietsen gedropt waren en stapte het historisch pand binnen.
Binnen stonden de kletsende studenten tegen elkaar aangedrukt, wachtend tot de collegezaaldeuren open zouden gaan. Ik moest op een trappetje gaan staan om over de anderen heen te kunnen kijken om uit te kijken naar Vince.
Hij zag mij eerder dan ik hem.
'Hè Dee,' begroette Vince me met een zwaai, terwijl hij op me afgestapt kwam. 'Lekker gefietst?'
Ik gromde.
'Je bent nog een beetje rood, maar dat trekt zo wel weg,' grinnikte hij plagend, voor hij zijn handen op mijn wangen legde en ze platdrukte.
Ik keek zo chagrijnig mogelijk terug, maar duwde hem niet weg. Vincents handen waren altijd heerlijk warm en het was behoorlijk koud buiten. Misschien voelden mijn wangen zo niet meer aan als ijslolly's.
Het was maar goed dat ik mijn rugzak bij Vince had achtergelaten, want zelfs zonder dat stomme ding werd ik door de naar buiten lopende meute tegen de muur aangedrukt. Lichamen botsten onbedoeld tegen mijn arm en schouder, maar dat irritante gevoel was niets in vergelijking tot de elleboogstoot die me van achteren tegen mijn schouderblad raakte. Met een klap knalde mijn lichaam tegen de muur.
'Pas even op alsjeblieft,' riep ik, mijn rechterwang geplet tegen de witte muur.
Ik verwachtte geen antwoord terug: studenten waren vaak alleen maar met hun vrienden en muziek bezig en niet met een arme omstander die zelfs op gympen nogal wankel in haar schoenen stond.
Daarom was ik stomverbaasd toen de voorbijganger zich wél omdraaide. 'O, sorry!' Hij wilde zich alweer omdraaien om door te lopen, maar er leek een soort elektrische schok door zijn lichaam te schieten en in een ruk draaide hij zich geheel naar me toe. 'Demi?'
Ik herkende zijn gezicht op het moment dat hij de mijne zei. 'Hey Quinten.'
Voor een aantal seconden keken we elkaar alleen maar aan zonder iets te zeggen. Zijn donkere ogen hadden dezelfde minachtende blik die ik eerder ook al had gezien, maar nu zag ik ook iets anders. Ik wist niet of 'enthousiasme' het goede woord was, maar de uitdrukking zat zeker wel in die hoek.
