Mekati

-1- Ai

* * *

Sapo kishte arritur ne shtepi.Me syte gati ne te perenduar qendronte ne deren e jashtme te saj.
1 here..2 here..3here
Degjohej kercitja e celesit teksa hapej dera e shtepis.Hyri brenda dhe gjithcka iu duk qetesi.
-"Nuk qenka zgjuar akoma." konkludoi ne mendjen e saj.Hodhi hapat e para drejt dhomes per te hequr nga trupi rrobat e perlyera me balt,por nje ze e pengoi.

-Ne kete ore vihet ne shtepi.-jehoi nje ze femeror.Ishte mamaja me tonet e saj kritikues.Gjithmone e till kish qene.Kritikuese dhe egoiste!

Iu drejtua dhomes duke mos pasur nerva per t'iu pergjigjur.Kyci deren duke lene pas te emen,e cila nuk e la te qete derisa pa se ajo nuk e kishte ne mendje t'i pergjigjej.

Me rrobat e perbaltura u zhyt ne ujin e nxehte qe mbushte vasken.Hodhi shkumues dhe qendroi mbeshtetur ne qeramiken e ftohte.I kujtoheshin momenet e nates se kaluar tashme.Te ngulitura thelle ne mendjen e saj, nuk e linin te qete.Ishin te tmerrshme.Ato pamje qe asnje femer nuk do donte t'i shihte e jo me te provonte ato momente.Bote e eger!

Nje gervishtje!

Shtrengim!

Dhimbje!

Renkime!

Torture!

"Ahh...ahh...!Mos!Jo!Ahh!" gjithcka qe kish ndiere ishte dhimbje."Do kenaqesh moj zogez!" i kujtoheshin fjalet e atij te panjohuri.Sepse pergjumja e asaj nate nuk e lejonte te ishte e kthjellet.Pas fjaleve te thena e kish kapur prej fyti,gati per ta mbytur,dhe gojen i kish mbyllur.Nuk ndihej mire. Hera e pare e saj, ndiente dhimbje.Shume te tmerrshme!

Nuk e njihte ate person.As nuk e kish pare ndonjehere as ne mbremjet qe organizoheshin nga mamaja ose shoqeria e saj.Ne fakt mire nuk e dallonte.Imazhi ishte teper i paqarte!
Cdo gje i shfaqej si e turbullt,por dhe erresira e asaj dhome nuk e lejonte sado qe ndricohej nga nje llambe me drite paksa te zbehte, e ndodhur pak me tutje.

Nuk ndiente kenaqesi,aspak.Ne abuzim nuk ndien gjera te till.Ishin vetem renkime dhimbjeje,te cilat ai njeri i peshtire i kujtonte se mos,ajo,i nxirrte nga kenaqesia. "Te pelqen?!" e pyeste here pas here ai,prane veshit.Iu lut, iu pergjerua te mos e bente.E pamundur.Nje specie si e tij nuk e njihte lutjen e as pergjerimin.
Ata ishin shkaterrimtaret e kesaj bote,te felliqurit!

U zhyt e gjitha ne ujin e vaskes.Donte te mos jetonte me,nuk po gjente force per te ecur perpara si vajza qe kishte qene gjithnje.Ama theksohej,"kishte qene".I dukej vetja e ndyre,por nuk do kerkonte nje "Pse?" ne Zot.Ai do e sillte pse-n tek ajo.

Gjunjet ende i dridheshin nen uje,jo nga i ftohti,por nga frika,dhimbja.Kishte frike te cohej e te dilte serisht ne rruge.T'iu dhuronte njerezve ato buzeqeshjen qe asnjehere nuk i ishte shuar nga fytyra.Por e mori guximin,u cua nga vaska dhe e zhveshur,e painteresuar,i drejtohet garderobes,ne te cilen veshjet,pervec atyre te rasteve te vecanta, ishin te thjeshta.Pavaresisht se vinte nga nje familje e pasur,asnjehere nuk i kishte pelqyer ta konsideronte veten te nje shtrese te larte.Nuk donte te ishte nje nga ato vajzat mendjelehta te cilat qanin per nje thua te thyer..

Veshi rroba sportive per ne pune.Po,punonte.Punonte si dublante per filmat vizatimor.I pelqen te ishte nje ndihme per femijet e vegjel,aq te pafajshem.

Veshtroi oren,e cila shenonte tashme 7 e mengjesit.Duhet te nisej sa me pare.Por fuqi nuk kishte me.

Ktheu syte per here te fundit nga dhoma e saj dhe cdo gje iu kujtua si te kish ndodhur ne ate cast.Qe nga momenti qe e pergjumur kish hapur syte e deri me fund te saj tek e shihte te largohej.Me pas nen efektin e dhimbjeve kishte dale jasht asaj shtepie.Jashte atij vendi fryme marres!

Veshtroi edhe shtratin e saj.Ate carcaf te bere me njolle,njolle qe tashme ishte thare dhe mundimin per ta nderruar nuk e kishte marre.Deshironte qe flaken t'i vinte.Te digjte gjithcka te piset te asaj dhome,edhe veten e saj!

U largua nga dhoma ne drejtim te daljes.

"Ku po shkon?" degjoi zerrin cjerres se gruas se shtepis,mamas se saj.

"Ne pune!" iu pergjigj e lodhur.Ashtu sic tani e ne vazhdim do ishte.

"Olia, zemer nuk po e gjej ate qe kerkove! " degjoi nje ze mashkulli qe afrohej.

Trupi iu drodh! Zemra frikacake nisi te godiste fuqishem trupin e saj.Gjinjet me nuk do mund ta mbanin ne kembe.Ajo shqoi silueten me te frikshme e u largua me vrap.Sepse njohu prej tij zerin mashkullor,ne te cilin prane veshit i kishte peshperitur neveritshem.

"Ai..ai..ai!" mendonte me vete teksa ecte me hap te shpejte larg asaj shtepie.Ai ishte nje nga dashnoret e perditshem te mamas se saj.Atij nuk i kishte mjaftuar e ema,por i duhej dhe virgjeria e saj.Vetem kjo e dundit kish arritur ta kenaqte egon e tij.

Ndjeu lot ne sy!Me shume se kurre ndieu dhimbje.Dhimbje shpirterore!Ai pasi ishte perlyer nga e ema,e kishte transmetuar tek ajo papasteritin e saj.Tani ato gishtat qe i drejtoheshin dite per dite do e lendonin edhe me shume.Shprehja "Ja e bija e kurves!" do e prekte me te vertete.Ato fjale te ndyra,ato thashetheme te thena per te do i ndiente me te vertet.

U mbeshtet e pafuqishme ne murin e nje pallati.E pafuqishme sic do ishte perhere.

U be edhe ajo mekatare.Do niste te bente edhe ajo jeten e nje mekatari.Sepse fati i se emes do e perndiqte,ne nje menyre ose tjetren.E be a to moments vendosi te mos martohej kurre.Per te mos perdhosur kujtimin e burrit,ashtu sic e ema bente cdo dite,duke nisur qe nga vdekja e tij.

Nuk do te lindte asnjehere femije.Nuk do bente qe faji i saj te binte mbi to.Vendosi te mos provonte asnjehere dashurine e nje femije.Perkujdesjen e nje burri,perkedheljet e tij.Fjalet e embla qe mund te merrte nga to.Asnjehere!

Do niste jeten e saj e vetme.Ndoshta prane se emes,ose ndoshta larg saj.Per kete i duhej te mendonte.Duhej nje vendim?

Me gjunjet qe i dridheshin u nis per ne punen e saj.Ate qe me se shumti dashuronte.Edhe per te i duhej nje vendim!

Ecte neper rruge.Edhe pak i duhej qe te arrinte.E kur shqoi ate ndertese.Lotet fshiu prej syve,e ne fytyre vendosi nje buzeqeshje te rreme.Ate buzeqeshje me te cilen me pare i thonte botes dhe qenieve te shpifur qe mbi te mbante:"Te sfidoj!"