Mekati

-17- Kerkesa!

* * *

Gjate gjithe kohes mendohej e vetem mendohej per ate qe ndodhi,per ate qe do ndodhi e per ate qe ai e kerkon.
Mendohej e mendohej nese duhej te shkonte.C'te bente me nuk dinte?!Gjithcka i kish marre tatepjeten ne jeten e saj.Vetja i kish dale nga kontrolli.Konfuze,e dyzuar ne vendimet e saj.

Nderkohe qe koha kalonte pa u ndiere ajo rrinte e hutuar gjate gjithe kohes.
I tregonte vetes mijra arsye,nga me te ndryshmet per gabimet e saj,per rrugen e saj deri me ketu.

Arlo!- ai emer sa i shkurter aq edhe i ngatrueshem si ai vete.Ai emer i pakuptimte per te,nje emer aq i kote percaktonte nje njeri qe nga mendja e saj lehte nuk largohej.Ai emer i ish vendosur nje mashkulli qe kurre nuk ish enderruar nga ajo.Asnjehere nuk kish deshiruar nje mashkull te eger,mister,krah saj.Por pervec te keqiave qe ajo nuk donte,ai,kishte te mirat e enderruara nga ajo.Kishte ate ngrohtesin qe i dhuronte.Rrenqethjet e shkaktuara vetem nga nje fjale e thene nga ai.Ato prekje te buta,jo te dhimbshme.Ai kishte ato te mira qe benin edhe te keqiat e tij te preferoheshin nga ajo.Sepse po fillonte te pelqente perplasjet qe ai i bente,kapjet e forta te duarve,duart vend e pavend,si dhe egersin e misterin tek ai person.Ajo kish nisur ta ndiente,aq sa me fjale nuk mund te pershkruhej me.

Ora ecte pandalur e dyzimi i saj ishte larguar per te zene vend siguria.Ajo vendosi te shkonte ne vendin e tyre.Vendosi te gabonte per te shumten here.Vendosi te hiqte dore!

...

Pra ja ku ndodhej ai tashme.E ja ku ajo e veshtronte teksa i afrohej shume e me shume nen veshtiresin e ecjes ne rere.Ja ku ndodhej ai,trupi i tij i forte per te perballuar eren e asaj nate.Ndodhej ai i ngulitur,i palevizur duke veshtruar dallget e fuqishme qe ai det po dhuronte sot.Ndodhej ai qe vemendjen nuk e kishte,e ate nuk e kish ndiere perkrah tij.Sic dukej "harroi" qe po priste Lainen.Ai ish perhumbur thelle ne mendime e duhej vetem zeri i saj qe te mund ta permendte:

"Arlo!" leshoi prej saj emrin qe aq shume donte ta thonte.

Ai vetem ktheu koken lehte i shperqendruar e trupin e tij perkuli per tu ulur ne reren e imet,e ftohte.Zgjati doren ne drejtim te saj si per t'i thene "Zgjatme tenden!".
Ajo ate beri.Ceku lehtesisht doren e tij,sikur te ish duke e ledhatuar,ndersa ai nuk pyeti me por e terhoqi drejt tij fuqishem,beri qe ajo te ulej prane tij.Me ate terheqje krijoi nje dhimbje te vogel tek ajo,e cila leshoi nje pasthirme dhimbjeje.

"Nuk mund te me thoje si njeri qe te ulesha?!" iu drejtua e inatosur ajo.

"Shshhh,pusho e vetem shih per pak!" i tha pa dhene shpjegime te shumta.

"Por..." nisi te fliste,por ai e bllokoi me doren e tij.

"Te thash 'Pusho!'.Shih vetem per pak!" leshoi ato fjale ndikuese te thena prane veshit te saj.Ndikuese,sepse e bene te pushonte...

Qendruan per pak ashtu.Ai duke mbajtur doren ne buzen e saj e syte nga det-qielli i pafundem.Ajo kish bere qe syte t'i dukeshin sikur po i plasnin,e faqet i kish te shtypur nga dora e tij,por shikimi ish andej nga ai.
E veshtronte me imtesin me te madhe,ndonese erresira shume nuk ia lejonte.Veshtronte duke ndiere brendesine e tij,e dicka ne mendje i erdhi.Dicka kerkuese nga ai do te vinte!

"Tani mund te flasesh!C'kishe per te thene?" u drejtua nga ajo.

"Shshhh,pusho e vetem shih per pak!" imitoi fjalet e thena nga ai.

"Hah!Mos bej lojra zonjush." i foli i qeshur.

"E perse?Eshte e ndaluar keshtu?!"

"Sikur te te them qe "Po"."

"Sikur te te them qe nuk ka problem!"

"Sikur te te them qe une do te te puth!"

"Sikur te te them-mmm..." e loja e tyre perfundoi me nje puthje."mos e bej!" vazhdoi fjalin e lene pergjysem pasi puthja mbaroi..

"Heret u kujtove!" u shpreh i qeshur.

"Por ti nuk me le ta perfundoja!" u ankua e perkedhelur e ne kraheve te tij u gjuajti lehte e me nje buzeqeshje ne buze.

"Genjen..ti nuk u tregove e shpejte ne te folur!" beri ai rolin e te pafajshmit.

"Cfare do te me tregosh?" pyeti pas nje pauze qetesie teksa ajo e shihte e buzeqeshur.

"Nga e di ti qe do te te tregoj dicka?"

"E ndjej!" u pergjigj shkurt.

"Shiko!" nisi te fliste."Ti nuk je per kete vend dhe mundimi jot eshte i kote,sepse asnjehere nuk do mund te behesh murgesh..."

"Sepse u shfaqe ti dhe ma bere te pamundur!" e nderpreu dukebthene fjalet e para te ardhur ndermend.

"Pusho dhe me degjo!" foli rreptesisht ai e ajo pohoi duke i dhene atij sinjalin per te vazhduar."Atehere,ti nuk do mund te behesh murgeshe!Si thuansikur te largohemi qe ketu ne kerkim te 'dickaje'." perfundoi e fjala e fundit,ajo dickaja,kish nje nenkuptim te tijin.

"Te largohemi ku?Kush?Kur?Pse?" pyeti e habitur nga kerkesa e tij.

"Ne kerkim te dickaje.Ne te dy.Qe neser ose kur ti te jesh gati.Sepse ne nuk i perkasim ketij vendi." u pergjigj duke dhene nje shpjegim sa me te shkurter e te qarte.

"Nuk e di!Duhet te mendohem!Kjo ishte nje e papritur." mohonte me koke ndonese brenda vetes per here te pare ndihej e sigurt brenda vetes per pergjigjen qe do te jepte."Me ler te mendohem pak!" kerkoi vetem sa per te pasur nje moment qetesie ne brendesi te saj.
"Mendoj se...Them se...Vendosa qe..."
linte fjalet pergjysem pa ditur si te jepte pergjigjen e sakte.Aprovim ose mohim,e gjitha qe duhej bere...

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Shpresoj tiu pelqej :)

*Perqaputhje**Naten e mire!*