Please Fight, Samantha (Montecillo Series #1)

Chapter 6

The following days I didn't attend my classes because I felt sick that my brother's can't even leave on my side. I just wanna laugh so hard because they thought I'm dying. They looked sick worried including my parents. Cath also tried to reached me but I didn't allow her to come here. I don't want her to see me like this. I assured her that I'm okay.

Again, I lied to her. I said that we're out of town. Naniwala naman siya dahil si kuya Jaden din ang nagsabi sa kanya. I lied. The truth is, I stayed here. Four days, I felt weak but then, my family's here so I tried to be strong infront of them.

I needed to.

I don't like to see it in their eyes. I don't want to see them hurting because of me. I feel useless. They have their own life but they're giving their full attention to me, which is wrong.

"Tulala ka na naman." Kuya Clyde snapped his fingers infront of me. Napalingon ako sa kanila at nakita kong nagaalala yung mga mukha nila. I just smiled at them.

"Mom, dad." Tawag ko sa kanila. Agad na lumapit sila sa akin. Napatingin naman ako sa life monitor ko na tanging ingay lang na naririnig namin dito sa loob ng hospital. Yes, naconfine na naman ako.

"How's Cath?" Mahina ang naging boses ko kaya tumikhim ako.

"Anak. She's fine. You need to rest para makapasok ka na sa school mo. She even called us at sinasabing miss ka na niya." Malungkot na sabi ni mommy. Napabuntong hininga nalang ako at tsaka napapikit. I felt guilty. She'll get angry when she'll found that I'm totally lying.

Pero masisisi niyo ba ako? Ayokong magalala siya.

"Don't stress yourself too much baby. Nakakasama 'yan sayo. Isipin mo naman 'yang sarili mo anak. Tsaka mo na isipin ang iba kapag magaling ka na." Tumango nalang ako sa sinabi ni daddy sa akin. Pinilit kong manuod ng tv at iniwasang isipin amg makakapagsakit ng damdamin ko.

"Mom. Pwede bang sa bahay nalang ako? Nagsasawa na ako dito sa hospital. Hired a private nurse for me." I joked. Napatingin silang lahat sa akin ng nasa kalagitnaan ng panunuod nila.

"What's with the sudden decission, Sam?" Seryosong tanong ni kuya Clyde. Hindi ako tumingin sa kanila at nakatingin lang ako sa pinapanuod namin.

"I just want to live there. Because that's a real home." Tipid na ngumiti ako at umiwas ng tingin ng makita ang naging reaksyon nila.

"I don't want here in the hospital, because whenever I'm here, mas lalo kong naiisip 'tong sakit ko. I want the real home. Kung saan mararamdaman kong hindi ako uuwi ng dahil sa sakit ko. I'll go home not minding that I'm totally sick. I want to go home fully with family." Nakangiting paliwanag ko sa kanila. Hindi naman sila nagsalita at nagpakiramdaman hanggang sa nakuntento na sila sa pananahimik.

"Do you really want to go home?" Dad seriously asked. I turn my gazed on him then I smiled. Gusto kong maiyak sa sitwasyon na binigay sa akin. Sa dinami-rami ng tao sa mundo ay bakit ako pa?

"Yes dad." I replied. Napabuntong hininga silang lahat at nagiwas ng tingin.

"But promise us, one thing." Seryoso namang sabi ni mommy. Tinanong ko naman siya kung ano 'yon.

"You'll tell us kapag may masakit sayo, okay?" Tumango at tsaka ngumiti ng malawak. Finally!

"But.." Napatingin ulit sila sa akin. Umupo naman ako sa pagkakahiga ko at seryosong nakatingin sa kanila.

"Tell to Cath that I'm fine. Na wala na ang sakit ko. Can you do that for me?" Nakikiusap na tanong ko sa kanila. Nanlaki ang mga mata nila sa gulat. Halatang ayaw nila sa sinabi ko.

"What?! Are you nuts?! Why the hell are we going lie to your bestfriend?!" Galit na sabi sa akin ni kuya Zeijan. Nagmamakaawang tinignan ko siya.

"You're selfish, Sam! Consider also kung anong mararamdaman ni Cath!" Napatungo nalang ako at tsaka ko nilaro-laro yung dextrose sa mga kamay ko.