The Curse Of The Sword (Completed)

Chapter 18

Diancie's POV

Nagising ako sa isang lugar na napapalibutan ng kumukulong putik. Nang itingala ko ang ulo ko ay doon ko nakita ang maliwanag na kalangitan na pilit na sumisilip sa isang hindi kalakihang butas sa itaas ng kinaroroonan ko. Inilibot ko pa ang paningin ko sa paligid ko ngunit wala akong iba pang makita maliban sa mga kumukulong putik at nagbabagang mga bato.

Dahil na rin sa itsura ng lugar na kinaroroonan ko ay napagtanto ko kung nasaan ako. Nasa loob ako ng isang buhay na bulkan at iisang nilalang lang ang may kakayahang dalhin ako sa ganitong lugar.

"Moltres!" tawag ko sa kanya kasabay nang pagbangon ko mula sa pagkakahiga sa isang malaking patag na nagbabagang bato. Fortunately for me, kagaya ni Moltres ay hindi ako nasasaktan o napapaso sa nagbabagang lugar na ito. Maybe because, we both have the same kind of nōryoku and staying here actually can add us an incredible strengths.

Lumipad sa bandang likuran ko ang mga mata ko nang may maramdaman akong parang aahon mula sa ilalim ng kumukulong putik at hindi nga ako nagkamali dahil ilang sandali pa ang lumipas, biglang lumitaw si Moltres mula roon.

"You're finally awake." it commented pagkakita niya sa akin.

I rolled my eyes heavenward. "Isn't it obvious?" I response sarcastically.

"No. And you're welcome."

I frowned on its replied. "Whatever." I hissed. "Anyway. Where am I?"

"Inside the core of the volcano. Where do you expect?"

"I know na nasa loob ako ng isang bulkan. What I mean is, saang partikular na lugar ako naroroon."

"Ow... Lagyan mo kasi ng apelyido kapag nagtatanong ka."

Mas lalo pang nalukot ang mukha ko sa tinuran nito. Pang-asar talaga ang ibon na nito. I secretly took a deep breathe at hindi na lang pinansin ang pang-aasar niya. I scanned the whole area trying to find something ngunit kagaya ng nakita ko kanina pagkagising ko ay wala na talaga akong iba pang nakikita. I sighed again.

Hindi ko pinansin ang pagdapo ni Moltres sa bandang likuran ko at patuloy lang sa pagmamasid sa paligid. Ngunit kaagad din akong natigilan at napahawak sa tiyan ko nang bigla itong magwala. I heard Moltres chuckled na ikinahaba ng nguso ko. Kita nang gutom eh, pagtawanan pa. Psh!

"As expected." it chuckled again. "Come with me, Keiozha..." bigla naman akong napalingon sa kanya sa narinig. I saw it na ibinababa ang malaki niyang katawan and motioning me to ride on his back na kaagad ko namang sinunod ng walang tanong-tanong.

"You're still in the Santalune, Keiozha..." maya-maya'y ani niya habang lumilipad siya papalabas ng bulkan.

Hindi ko siya nasagot dahil sa bigla kong paghikab. Damn... Gutom na talaga ako.

"And you know what?"

"Huh?" tanong ko sa kanya nang muli siyang magsalita.

"Mahigit isang linggo ka nang walang malay." pahayag niya na ikinabagsak ng mga panga ko!

"What the... Seriously?" hindi ko makapaniwalang anas.

"At first ay wala naman talaga akong balak na dalhin ka sa loob ng bulkan but when three days has passed and you're still unconscious, that's when I'd decided to bring you there." kwento niya na nagpatahimik sa akin.

"Ganoon ba talaga kalala ang nangyari, ang sitwasyon ko?" I unconsciously asked.

"Hindi naman. Masyado ka lang talagang natagalan sa loob that made you suffocated." it answered. "Akala ko nga, iyon na ang magiging kamatayan mo eh." it chuckled. What the!