Diancie's POV:
Naalimpungatan ako dahil sa rami ng aura'ng nararamdaman ko na nakapalibot sa akin. Nang idilat ko ang mga mata ko ay doon bumungad sa akin ang buong fhinhiex students na nakapalibot sa akin. I roamed my eyes around and found out na nasa akin nakatutok ang mga mata nila na parang isa akong nilalang na ngayon lang nakita sa buong buhay nila.
"You're awake, Diancie!" Vionna exclaimed.
"Obviously." I muttered kasabay nang pagbangon ko mula sa pagkakahiga. "Can you guys please move a little further from me?" turan ko nang hindi pa rin sila matinag-tinag sa mga kinatatayuan nila.
They just awkwardly smile and move backward na ikinahinga ko ng maluwag. Para kasi akong naiipit sa apat na pader kanina sa sobrang lapit nila.
"How are you? Anong nagyari sa iyo?" tanong ni Vionna makalipas ang ilang sandaling katahimikan.
Sa narinig ay bigla akong napalingon kay Alain na tahimik lang na nakamasid sa isang tabi. At nang makitang nakatingin din siya sa akin ay kaagad akong nagbawi ng tingin.
"Why asking?" naiusal ko na lang. Hindi ko kasi mawari kung bakit bigla na lamang akong nailang sa paraan ng pagtitig si akin ni Alain. It seems different from the way he look at me before.
"Hindi kasi sumasagot ang isa diyan kapag tinatanong namin."
Napalingon ako kay Toshiko nang siya ang sumagot sa akin.
"Tsk!" Alian hissed on what Toshiko said.
"So...?" muli akong napalingon kay Vionna na naghihintay pa rin ng sagot sa tanong niya kanina.
"Just got encountered some wild in the forest." sagot ko na lang saka muling humiga at pumikit para makaiwas na rin sa iba pa nilang mga tanong dahil wala talaga ako sa ganang sumagot.
Marami ang gumugulo sa isipan ko na hanggang ngayon ay hindi ko alam kung saan ako maaaring kumuha ng sagot. Ang mas nakakainis pa ay habang tumatagal, lalong dumarami ang mga katanungang nagpapagulo sa isipan ko na nakakairita na. Tsk! I sighed mentally at laking pasasalamat ko nang tumahimik din sila. Maya-maya pa ay kanya-kanya na rin silang nagpaalam na pupunta na munang dining hall dahil oras na rin para kumain sila. Hindi ko nga lang alam kung anong tanghalian pa ba o hapunan na ang tinutukoy nila since I don't have any idea kung anong oras na.
Hindi na rin ako nagmulat pang muli nang mga mata hanggang sa maramdaman kong nakalabas na silang silid. Nagpalipas na muna ako ng ilang sandali bago ako muling nagmulat ng mga mata. Umupo ako mula sa pagkakahiga at nang akmang tatayo na ako ay muntik na akong mawalan ng balanse dahil sa isang boses na biglang nagsalita sa likuran ko. Fuck!
"And where are you going?"
Nilingon ko ang nagmamay-ari ng boses at ganoon na lang ang pagkunot ng noo ko nang makita siya na nakaupo pa rin sa kinatatayuan niya kanina. Ang buong akala ko ay sumama ito kina Vionna sa dining? Bakit nandito pa ito? At saka, paanong hindi ko naramdaman ang aura niya?
"So... You can heal huh..." maya-maya ay wika niya nang hindi ko siya sinagot sa tanong niya.
Muli na namang napakunot ang noo ko. Hindi ko ba nasabi sa kanila ang tungkol sa kakayahan kong gumamot?
"And you can teleport too..." dagdag pa niya, samantalang ako ay mataman lang na nakatingin sa kanya habang unti-unti siyang lumalapit sa akin.
"Three nōryoku and two weapons. What else Diancie? What else, you can able to do?" tanong niya ulit habang matamang nakatingin sa akin.
Hindi ko alam kung bakit, but... I can't find a single word to say, ni hindi ko magawang ibuka ang mga labi ko para magsalita. And... and for the first time of my freaking life, sa unang pagkakataong ay kinabahan ako. Kinakabahan ako habang nakikita ang unti-unting pag-ikli ng distansya sa pagitan naming dalawa.
"But you know what? Even if you all have the power in this fucking world... You're still a weakling for me..."
Napalitan ng inis ang kaba ko sa narinig. Naningkit ang mga mata ko at nang akma na sana akong magsasalita ay bigla akong natigilan sa ginawa niya.
"So that, I have all the reason in this goddamn world to protect you..." he whispered over my ears pagkatapos niya akong sunggaban ng yakap.
Sa pagkabigla ay hindi ako nakahuma bigla at wala sa sariling napahawak ako sa mga balikat niya na mas lalong ikinahigpit ng pagkakayakap niya sa akin. "A-alain..."
"Please... Let's just stay like this for a moment..." he whispered as he buried his face in my neck. Napapikit na lamang ako at hinayaan siyang yakapin ako.
Nakakapagtaka lang, dahil imbes na mailang sa posisyon namin ay kabaligtaran doon ang nararamdaman ko. I found his hug quite comforting and somehow, I felt safe from all the trouble.
After a moment on those position, bigla ko siyang naitulak nang may maramdaman akong presensyang paparating. Kita ko ang pagkunot ng noo ni Alain sa ginawa ko at akma na sana siyang magsasalita ngunit nabitin lang ito sa dulo ng dila niya nang biglang bumukas ang pintuan ng silid na kinaroroonan namin.
Iniluwa ng pintuan si Sensei Riolo na nakakunot din ang noo. "So, it's true." he said pagkakita sa akin na nakaupo sa gilid ng bed clinic.
"What are you talking about?" I asked.
"I'm talking about the fact that you didn't bother to contact me." he said na madilim ang mukha. "And you're with him huh." dagdag pa niya sabay lingon kay Alain na tahimik na ulit sa isang tabi na katulad niya ay madilim din ang mukha.
Napakunot ang noo ko. What's with this men, really?
"So?"
"Anong so? The fuck Diancie, 'wag mong i-so-so lang ang nangyayari sa iyo nitong mga nagdaang araw. Baka nakakalimutan mo, muntik ka nang mapahamak dahil sa kagagawan ng isa riyan!" asik niya na ikinaikot ng mga mata ko.
"Muntik lang naman 'di ba? I'm fine now, kaya anong ipinuputok ng butsi mo riyan?" may pagkairita kong tugon.
"Muntik LANG? Seriously, Diancie?"
Marahas akong napabuga ng hangin sa narinig. There he goes again. Pabagsak akong tumayo mula sa pagkakaupo at lumapit kay Riolo.
"Stop whining like a freaking kid. Let's go." turan ko na lang para matapos na ang usapan sabay ng paghawak ko sa balikat niya and teleported ourselves to no exact place.
Alain's POV:
Naikuyom ko ang mga kamao ko nang bigla silang mawala sa paningin ko. I don't know why but I felt something inside of me at hindi ko nagugustuhan ang pakiramdam na iyon.
"Fuck!" I frustratedly cursed. Sa inis ko ay nasipa ko ang isang upuan kaya tumilapon ito sa dingding at naglikha ng medyo kalakasang ingay. I blown a rough breathe and teleported myself into the place na sa tingin ko ay makakapag-alis sa inis na bigla kong nararamdaman.
********
-typos&errors
FAIRY SYLVEON
أنت تقرأ
The Curse Of The Sword (Completed)
الخيال (فانتازيا)©2017 -Unedited- Sword of Justice. The missing sword. The sword that no Swordailes can able to summoned for almost a decade or two. The sword that plays a very important rule in the Lumiose World. The world where mythical creatures, extra ordinary a...
