Love effect

2_Een vampier die tranen drinkt

2_Een vampier die tranen drinkt

Tranen gleden over mijn wangen.

Ik wilde helemaal niet huilen, maar deed het toch. En door wat? Ja, juist. De ajuinen waren weer schuldig bevonden. Weet je, het was jammer dat je geen recht zaak kon beginnen tegen ajuinen. Ze zagen me daar al aankomen op het gerecht. Misschien overdreef ik wel…

Nee, de ajuinen waren gewoon des duivels! En ook al smaken ze goed, levend geroosterd in de pan, had ik een grote hekel aan ze.

Maar er was nog iets erger dan ajuinen. Cupido. Hoe kon het? Verliefd op twee jongens. Alsof verliefd zijn op één jongen al niet erg genoeg was! Waarom? Waarom ik? Een arme ziel.

Gefrustreerd sneed ik de kersttomaatjes in twee terwijl de tranen maar bleven komen. Mijn gezicht moest er heel sexy hebben uitgezien. Mijn mascara en eyeliner die op mijn wangen zaten, terwijl ik kersttomaatjes doormidden sneed, alsof zij ervoor gezorgd hadden dat ik weer verliefd was geworden op een jongen. Het zou best grappig zijn, Cupido de kersttomaat. Of stel je voor dat Cupido een ajuin was! Dat zou pas erg zijn!

Wacht, waar zat ik aan te denken?! Ik ben zo vreemd…

‘Wil je misschien een zakdoekje?’ hoorde ik iemand naast me vragen. Jess.

‘Straks misschien, als je klaar bent met de ajuinen,’ antwoordde ik, terwijl ik aan de laatste kersttomaat begon.

Verwonderd keek ik naar de laatst gesneden kerstomaat.

‘Ik heb eigenlijk nog nooit iemand zo hard zien huilen door ajuinen. Is het eigenlijk wel door de ajuinen?’ vroeg hij en keek me even argwanend aan, terwijl hij verder sneed. Woah, hoe kon hij dat? Verder snijden terwijl hij niet keek? Was dat niet gevaarlijk?

‘Ik heb het gedaan,’ zei ik met grote ogen en open mond, zijn vraag negerend.

‘Wat?’

‘Ik heb de kersttomaatjes gesneden, allemaal. En ik heb nog al mijn vingers!’ Ik hield mijn handen voor me en bewoog mijn vingers.

‘Wauw proficiat, wil je nu een koekje?’ lachte hij.

‘Hangt er vanaf wat voor een koekje? Als het een chocoladekoekje is, zeg ik er geen nee tegen,’ antwoordde ik hoopvol.

Hij schudde grijnzend zijn hoofd en ook hij was klaar, met de ajuinen.

‘Kan jij nu de hesp in stukjes snijden? Dan snijd ik de paprika,’ stelde hij voor.

‘Oké, is goed,’ zei ik nog steeds trots om mezelf. ‘En zou ik dat zakdoekje mogen?’

Hij knikte en liep naar zijn rugzak.

Opeens draaide Sien, het meisje met de eenogige hamster, zich om en keek me eng aan.

‘Ik mag jou niet,’ siste ze gemeen.

Verward keek ik haar aan. We hadden nog geen woord met elkaar gewisseld, en dit was haar openingszin? Wauw, gewoon wauw.

‘Wel, ik mag ajuinen niet. Jij ook?’

Ze keek me raar aan, alsof ik net gezegd had dat ik haar eenogige hamster wil overkopen voor een miljoen euro.

Moest ik een miljoen euro hebben, zou ik al zeker duizend donuts kopen. Waarschijnlijk eindig ik dan super dik, zo dik dat ik amper nog door de deur kan! Hmm, misschien is het veiliger als ik nooit meer mee doe aan de lotto. Echt, wat ben ik blij dat niemand kan horen wat ik dacht.

‘Je bent raar, en daarom mag ik jou niet,’ zei ze en keek me kwaad aan, alsof ik haar net had uitgescholden voor trol-aap. ‘En ik zou je graag nog meer zien huilen. Ik hou van huilende meisjes. Ze maken me blij met hun verdriet.’