Love effect

26_De familie Brug

26_De familie Brug

Verveeld knabbelde ik aan de achterkant van mijn pen, terwijl ik nadenkend naar mijn Frans boek staarde. Ik moest een dialoogje vertalen naar het Frans.

Waar we nu over aan het leren waren, was over auto's. Hoe je hulp moest vragen aan een garagist als er problemen waren met je auto. Heel interessant moet ik zeggen, vooral omdat ik nog geen rijbewijs had. Laat staan een auto. Dus wat was ik in hemelsnaam met deze woordenschat over auto's? Een zucht ontsnapte uit mijn mond.

Dit huiswerk moest ik inhalen, en eerlijk gezegd had ik er totaal geen zin in. Maar het was niet alsof ik een keuze had.

'En? Heeft mijn auto de controle doorstaan?' las ik hardop voor.

Terwijl ik wat woorden terug zocht in mijn Frans boekje, begon ik de eerste zin langzaam te vertalen. Mijn Frans was niet zo goed, jammer genoeg.

Waar was Yaki eigenlijk? Normaal zat hij op mijn bed, maar nu was hij nergens te bespeuren. Ver kon hij niet zijn, naaktkatten mogen in een koude maand als deze zeker niet naar buiten.

Het Frans kon nog even wachten. Ik schoof mijn bureaustoel naar achteren en liep de trap af, waar ik Collen languit ontdekte in de zetel voor de tv. We waren de enigen thuis. Mijn moeder zat op haar werk, en mijn vader was samen met Isabel naar de supermarkt.

'Hey Collen. Heb je Yaki ergens gezien?' vroeg ik nieuwsgierig. Hij draaide zich naar me om en schudde zijn hoofd. 'Vreemd...' Ik begon alle kamers van het huis te doorzoeken, zelfs in de kelder nam ik een kijkje. Maar nergens was Yaki te bespeuren. Mijn ongerustheid groeide. Waar was dat naakte beest in hemelsnaam?

En toen ontdekte ik dat de voordeur op een kier stond. 'Hoe komt dat de voordeur open is?' vroeg ik me verbaasd af. 'Ik denk dat die open gewaaid is, heb denk ik de deur per ongeluk niet goed dicht gedaan toen ik tien minuten geleden een frisse neus was gaan halen,' realiseerde Colin zich die me was gevolgd.

'Wat?! Het is super koud buiten! Hij overleefd het nooit lang in deze kou! Plus hij kent de buurt helemaal nog niet goed, want hij zit vaak binnen!' riep ik angstig uit. Ik rukte mijn jas van de kapstok en terwijl ik hem aandeed, snelde ik naar buiten. Collen volgde met een schuldige blik op zijn gezicht mijn voorbeeld.

'Sorry, ik zal helpen zoeken. Ik hoop dat we hem snel vinden.'

'Dat hoop ik ook,' beet ik hem toe maar had meteen spijt. Het was niet zijn bedoeling om hem zo af te snauwen, maar op dit moment had ik andere zorgen.

'Yaki!' riep ik over straat terwijl een frisse bries mijn haren in de war bracht. Ook Collen begon de naam van de kat te schreeuwen.

Het was erg koud, en het begon al schemerdonker te worden.

Waarom werd het toch zo snel donker in de maand november?

We liepen door de straat, en ik zag hoe de straatverlichting aansprong. Iemand parkeerde zijn auto, een fietser reed voorbij, en een meisje met een grote rugzak liep over het voetpad. Allemaal keken ze ons even aan, terwijl we luid "Yaki!" riepen. Het kon me echter niks schelen wat ze van ons dachten. Ik wilde mijn kat!

Mijn bezorgdheid groeide met de minuut. Het was hopeloos! Hij kon al zo ver gegaan zijn!

'We vinden hem wel, dat beloof ik je,' zei Collen geruststellend terwijl hij het wat warmer probeerde te krijgen door in zijn handen te wrijven.

Een frisse bries zorgde er voor dat ik allemaal haarlokken in mijn gezicht kreeg, en geërgerd legde ik mijn haar achter mijn oor. 'Wat als hij verloren gelopen is?' vroeg ik wanhopig terwijl ik in snelle passen verder liep en zoekend in het rond keek.