Love effect

14­_Boontje komt om zijn loontje

14­_Boontje komt om zijn loontje

‘Gaat het?’ vroeg Kyle. Ik knikte kort en wendde mijn blik af.

‘Ik ga even wat boeken uit mijn locker halen,’ zei ik en ik liep weg zonder hem nog een blik waardig te gunnen. Maar tot mijn grote ergernis kwam Kyle me achterna. Hij greep me bij de pols en in een ruk draaide ik me om.

‘Alice…,’ verder kwam hij niet, want de bel ging.

Ik rukte me los uit zijn greep, en zei toen de bel ophield: ‘Bedankt dat je me hebt geholpen daarnet, maar laat me voor de rest gewoon met rust!’

Zijn ogen vulden zich met machteloosheid, en ik voelde zijn blik op mijn rug branden toen ik naar mijn locker liep.

Het was vrijdagavond en ik was druk bezig met mijn huiswerk van geschiedenis. Maar ik er kon mijn hoofd er niet bijhouden. Sinds gisteren dacht ik heel de tijd aan Jess, Collen én Kyle.

Jess had ik niet meer gezien. Ook vandaag was hij niet aanwezig op school. Hij reageerde niet op mijn sms’en, en nam niet op wanneer ik hem probeerde te bellen. Dan had je nog Collen die me ontweek en ik ontweek Kyle.

Mijn vrienden probeerden me op te vrolijken, maar dat hielp helemaal niet. Zelfs Tim kon me niet blij maken. Ik sloeg mijn geschiedenisboek dicht. Vandaag ging het huiswerk toch niet lukken.
Ik zuchtte en vroeg me af wanneer dit hele dramatische gedoe tot zijn einde zou komen. Morgenavond al was het Halloween feest, iets waar ik tegenop zag. Ik had gewoon geen zin om te gaan. Het liefst bleef ik thuis in mijn bed liggen, zodra ik klaar was met werken tenminste. Maar ik had beloofd aan Femke en Ivy dat ik mee zou gaan. Belofte maakt schuld. Ik moest trouwens nog vragen aan mijn ouders of ik naar het Halloween feest mocht gaan, stiekem hoopte ik van niet.

‘Isabel, Alice, het eten is klaar!’ riep Chantal onderaan de trap. Ik schoof mijn bureaustoel naar achteren en liep naar beneden. Waarbij ik bijna van de trap viel door Isabel die me voorbij stak.

‘Kijk eens uit! Gebroken slakkenhuis!’ riep ik kwaad. Al een geluk kon ik net op tijd mijn evenwicht bewaren.

‘Eteeeeeeeeeen!’ riep Isabel dolenthousiast.

‘Opgeblazen kogelvis,’ mompelde ik tegen mezelf en nam plaats.
Het waren boontjes met gekookte aardappelen en kip.

‘Ew, boontjes,’ zei Isabel met een vies gezicht toen ze de boontjes in het oog kreeg. Dat had ze beter niet gezegd. Want Chantal begon al voor Isabel op te scheppen, en schepte extra veel boontjes voor haar op.

‘Je eet alles op. Boontjes zijn gezond,’ zei Chantal en keek haar dochter streng aan. Ze mompelde wat onverstaanbaars terug. Ik staarde naar het eten dat voor me lag, maar nam niet de moeite om op te scheppen, want ik had totaal geen trek.

‘Alice, je weet toch dat het eten niet vanzelf op je bord komt?’ zei Jens met een opgetrokken wenkbrauw. ‘Ik heb geen honger,’ reageerde ik.

‘Je eet,’ zei Chantal op een dwingende toon. En wanneer ze die toon gebruikte, duldde ze geen tegenspraak.

Met tegenzin begon ik vijf boontjes op mijn bord te scheppen, twee gekookte aardappelen en vier stukjes kip. Normaal at ik veel meer, maar mijn maag zou het nu echt niet aankunnen.
Ik had namelijk al zoveel chocolade op dat dit er nauwelijks nog bij kon.

Als mijn moeder daar achter kwam… We mochten nooit snoepen voor het eten, anders was dit het gevolg. Maar ik had mijn geheime snoepvoorraad. Even grijnsde ik zwakjes en nam een muizenhapje van een stukje kip.