Love effect

31_Samen (einde)

Zoals de titel het zegt is dit het einde van love effect :( Ohhhh :p

In de Q&A die ik hierna post komen jullie erachter of er een deel twee komt ;)

-------------------------------------------------------------------------------------------------

31_Samen (einde)  

De eerste twee uren hadden we turnen. Normaal deed ik altijd intensief mee, maar dit keer kon ik er mijn hoofd niet bij houden.

Plots kreeg ik de basketbal in mijn handen en iedereen keek me afwachtend aan. Snel begon ik met de bal te dribbelen. Maar Sien, die van het andere team was, wist de bal af te pakken.

Mijn teamleden keken me verontwaardigd aan. Normaal had ik me dat aangetrokken, maar op dit moment kon me het niks schelen.

Heel de tijd zat Collen in mijn gedachten, wat waren we nu? Nadat hij sorry had gezegd, had ik het hem vergeven. Hij had duidelijk spijt. Dus aartsvijanden waren we niet meer, vrienden waren we ook niet echt. En ik wist te veel van zijn geheimen af om hem als een kennis te beschouwen. Dus wat waren we?

Plots kreeg ik de basketbal tegen mijn hoofd, waardoor er een steek door mijn hoofd ging. Kwaad keek ik naar de dader. Sien. ‘Oops,’ zei ze schijnheilig. ‘Sorry, Alice. Dat was niet mijn bedoeling.’

Kwaad keek ik haar aan, maar besloot er niets van te zeggen en ging op de houten bank zitten. Sien die met letterlijk hoofdpijn bezorgd, het is weer eens wat anders. Turnleerkracht mevrouw Schepens kwam bezorgd op me af.

‘Gaat het wel?’ vroeg ze.

Ik knikte. ‘Heb gewoon even een pauze nodig.’

‘Oké, heb je veel pijn? Moet je soms ijs hebben voor tegen je hoofd?’

Snel schudde ik mijn hoofd. ‘Nee, bedankt.’

Zo voelde het dus om pijn te hebben. Hoe vaak maakte Collen dit mee? De pijn.

Elke maand? Elke week? Elke dag?

Ik begon mijn paarse nagellak eraf te krabben om iets te doen te hebben. Plots voelde ik een blik op me branden. Ik keek op en zag Jess naar me kijken. Hij glimlachte naar me en ik glimlachte flauwtjes terug. Even fronste hij zijn wenkbrauwen om mijn reactie, maar al snel wende hij zijn blik af en speelde verder. Ik kon gewoon niet welgemeend glimlachen op dit moment, ik maakte me zoveel zorgen om Collen. Nooit gedacht dat ik om hem bezorgd zou zijn.

Mijn ogen gleden naar Tim, die de bal had.

‘O my dinosauruspop. Ik heb de bal! IK HEB DE BAL!’ riep hij als een klein kind dat een lolly kreeg.

Hij begon met de bal te dribbelen en zag Sien op zich afkomen. Zijn ogen werden groot en hij begon sneller te dribbelen. Tim maakte een indrukwekkende sprong en gooide de bal naar het net en… het was erin!

Iedereen van mijn team begon hard te juichen. Het was 2-1 voor ons. Dankzij Tim waren we nu gewonnen aangezien de turnles er bijna opzat. Iedereen feliciteerde Tim en hij glimlachte vrolijk.

Snel stond ik op van de bank en klopte hem op de schouder. ‘Goed gedaan,’ zei ik welgemeend.

‘Bedankt. Nooit gedacht dat ik dit kon. Oh, ik voel me zo cool nu! Zou ik een profbasketballer kunnen worden, denk je? Ik zie me al spelen op de olympische spelen tussen al die gespierde lange mannen. En dan versla ik ze allemaal met mijn krachtige powers! Want ik ben Tim, de dinosaurus poppen giant!’