Love effect

14_Frustratie

Voordat jullie dit hoofdstuk beginnen te lezen, wil ik even zeggen dat dit een serieus hoofdstuk is met wat meer drama en minder humor. Toch hoop ik dat jullie het nog steeds goed vinden :) Enjoy!

---------------------------------------------------------------------------

14_ Frustratie

 

Ik wist niet waar deze hevige ruzie begon. Misschien begon het al toen Collen me een blik vol afgrijzen schonk toen hij me zag.

Of misschien begon het toen ik probeerde mijn lach in te houden, toen ik naar zijn lippen keek. Zijn lippen waren al veel minder opgezwollen, maar het bleef grappig.

De schoolverpleging had hem blijkbaar goede medicatie gegeven.

‘Wat doet zij hier?’ siste Collen. Fijn, hij kon al weer praten.

‘Ze wou zien hoe het met je gaat,’ zei Jess en haalde onschuldig zijn schouders op.

‘En jij gelooft die bullshit? Ze komt hier gewoon om me weer uit te lachen, is het niet, Alice?’ Hij kneep zijn ogen licht samen en keek me aan met pure haat in zijn ogen. Eerlijk gezegd maakte die blik me een beetje bang, maar dat liet ik niet merken.

‘Nee, ik kom echt zien hoe het met je gaat. Zo te zien gaat het al beter?’

‘Wat kan jou dat schelen?’ snauwde hij me af. Deze boze kant had ik nog niet van hem gezien. Ja hij was al vaker kwaad op me geweest, maar zo kwaad?

‘Wat heb jij opeens?’ zei ik wat meer teruggedeinsd.

‘Wat heb jij opeens,’ deed hij me na op een onnozel toontje. ‘Je kan maar niet stoppen om me te vernederen in de kantine, hé?’ Jess keek onbeholpen van Collen naar mij en wist duidelijk niet wat hij moest doen.

‘Heb ik die boterham met komkommersalade in je mond gestoken? Nee! Die heb je van mij gestolen en zelf in je arrogante bek gestopt!’ Mijn stem sloeg een octaaf omhoog en ik balde mijn handen tot vuisten. Ik was het zo beu! Zowel zijn brutaal taalgebruik als zijn arrogantie.

De woede groeide in Collen zijn ogen. Het leek wel of zijn groene ogen een tint donkerder werden.

‘Ben je soms vergeten dat je rijst en spaghetti naar me gooide? Of is dat ook al mijn schuld?!’

‘Hé, mensen. Take it easy,’ probeerde Jess tussen beiden te komen, maar we negeerden hem.

‘Ja, eigenlijk is dat jouw schuld! En weet je waarom? Want jij dreef me daartoe, omdat je je gedraagt als de grootste, arrogantste klootzak die er maar bestaat! Het is je doel mensen het leven zuur te maken, en dat maakt me kotsmisselijk,’ riep ik helemaal uit mijn doen. Mijn gezicht was rood aangelopen, mijn ogen leken vuur te spuwen, en mijn nagels boorde zich in mijn vlees. Jess zuchtte onbeholpen, en liet zich neerzakken op de stoel naast het ziekenbedje.

‘Hoe lang ken je me? Inderdaad, vier fucking dagen! Dus stop met mij te beoordelen, terwijl je me nauwelijks kent. Maar over één ding heb je wel gelijk, ik maak mensen het leven zuur, zeker jouw leven. En dat heb je aan jezelf te danken! Wat doe je hier eigenlijk nog? Verdwijn uit mijn zicht!’

‘Ik wou dat er geen medicatie bestond tegen die dikke lippen van je, want je verdient niet beter,’ zei ik voordat ik me omdraaide en de kamer uitstormde.

Nog steeds overstuur liep ik door de gangen naar de speelplaats. Het gebeurde niet vaak dat ik me zo kwaad voelde als nu, maar Collen kon veel voor elkaar krijgen.