Love effect

3_Hondsdolle schildpad

 3_Hondsdolle schildpad

Fijn. Geweldig. Fantastisch. En nee, dat was vooral niet sarcastisch. Ik was vanaf nu officieel verbannen bij die bowlingtent. Niet dat ik dat heel erg vond, want ik haat bowlen nu.

En dat ik verbannen was, begrijp ik volkomen. Ik had Tim kunnen vermoorden met die bowlingbal! Al een geluk dat niemand boos op me was. Ze zijn al veel gewend in verband met mijn onhandigheid.

Nu was het zondag, en verveeld keek ik naar buiten uit het raam. Toekijkend hoe regendruppels over het raam gleden, wat heel interessant was moet ik zeggen. Sommige regendruppels vloeiden in een blubberbeweging samen tot één regendruppel, zeer fascinerend.

Wauw, wat had ik weer een sarcastische bui.

Nog even en ik kreeg mijn loon. Dat weet Collen ook. Tijd om mijn schulden te betalen. Zeshonderd euro is zoveel geld voor mij, en dat door mijn onhandigheid!

Naar morgen keek ik ook al niet uit, want ik moest terug naar het verboden territorium. En dat twee keer per dag! Ik was zo dood. Als ik dit overleef, dan konden ze ineens een hondsdolle schildpad op me afsturen. Ik zou dan alles overleven. Wacht… Kunnen schildpadden hondsdol zijn? Dat moet ik eens opzoeken!

Ik stapte weg van het raam, en kroop achter mijn laptop.  Mijn vingers gleden over het toetsenbord en ik tikte in: bestaan hondsdolle schildpadden?

Ik kreeg niet zoveel resultaten, maar ik vond wel een afbeelding van een schildpad die schuim aan beiden kanten van zijn mondhoeken had en een dodelijke blik in zijn ogen had. Wauw, gewoon wauw. Die schildpad zag er erg moordlustig uit, en eerlijk gezegd maakte het me bang. Ja, ik werd bang van een hondsdolle schildpad. Snel klikte ik de afbeelding weg en besloot op facebook te gaan.

Een tijdje terug had een vervelend joch, Leon, die in mijn straat woonde, een foto van me getrokken toen ik vast zat onder mijn fiets. Ja, ik maakte echt van alles mee. Leon had dit dan op zijn facebook pagina gezet. De foto stond er nog steeds op. Maar het kon me eigenlijk weinig schelen. De mensen dachten maar wat ze wilden!

Verveeld scrolde ik over mijn newsfeed, toen ik plots besloot op Jess zijn profiel te gaan. Geen idee waarom ik dat deed, want ik probeerde hem te vergeten. En ik wou echt dat ik nooit op zijn profiel had geklikt.

Hij had me verwijderd als vriend op facebook! Verbouwereerd viel mijn mond open.

Wat?!

Kwaad balde ik mijn vuisten. Ik heb hier zo genoeg van! Echt, ik ben er klaar mee!

In een woest gebaar klapte ik mijn laptop dicht en belde Collen op, met mijn oude bakstenen gsm, die ik nog maar net terug gevonden had. Mijn iPhone had ik in het toilet van de jongens wc laten vallen, lang verhaal.

Ik moest gewoon even met Collen praten. Hij was namelijk goed bevriend met Jess. Misschien wist hij wat ik kon doen? De telefoon bleef maar overgaan, maar er werd niet opgenomen. Verbouwereerd legde ik af toen het overging op voicemail.

‘Hmm, vreemd,’ mompelde ik tegen mezelf. Normaal was hij altijd erg met zijn gsm bezig.

Hij zal wel bij Scooter zijn, dacht ik met een glimlach.

Ik zal hem maar met rust laten. Ik plofte neer op mijn bed en staarde naar mijn nagels met afgebladerde nagellak. Laat ik ze maar eens lakken.

Terwijl ik een potje nagellak met een lichtblauwe kleur nam, probeerde ik te bedenken hoe het nu verder kon gaan tussen Jess en mij. Hoe kon ik tot die jongen doordringen? Of was ik het aan het forceren? Misschien moest ik hem gewoon laten gaan? Maar dat kon ik niet. Ik kon hem niet los laten. Want ik hield te veel van hem. En hij zat in mijn klas, dus hoe zou ik hem ooit kunnen vergeten? Nee, ik moest tot zijn idiote ballonenhoofd doordringen.