Love effect

11_Well played

Dit hoofdstuk is opgedragen aan degene die zes freaking uur naar nyan cat heeft kunnen luisteren! :)

---------------------------------------------------------------

11_Well played

Hier zat ik dan. In het kantoor van directeur Koepers. Het kantoor was niet klein maar redelijk groot. Zijn houten bureau had afgeronde hoeken en had de vorm van een halve cirkel. Op zijn bureau stond een mooie witte lamp met daarnaast een computer. Ook lag er netjes een donkerblauwe pen naast een keurig stapeltje papieren. En als laatste stond er een omlijste foto met de twee dochters van de directeur op. Aan de lichtbruine muur hingen er foto's van Koepers die allerlei sporten deed: baseball,  tennis en basketbal. Wat was hij sportief, misschien probeerde hij wat kilo's kwijt te spelen?

Ik draaide me weg van de muur. Naast me zat Collen, nog steeds vol spaghettisaus. Ikzelf zat ook nog steeds onder de cola, al had ik mijn gezicht nog kunnen opfrissen. Ongelooflijk van mevrouw Standaard dat ze Collen niet had tegengehouden. Ze moest me wel erg haten. Ze had eerlijk gezegd geen goede reden om me zo te verafschuwen. Ja, ik liep vaak tegen haar aan, en ook als was het een pijnlijke bedoening, het was echt niet met opzet. Ik voelde een blik op me branden, wat me uit mijn gedachtegang bracht. Koepers keek ons een voor een aan met een afkeurende blik. Hij leunde naar achter in zijn stoel en sloeg zijn armen om zijn bolle buik. 'Alice, ik had gehoopt dat je niet zo snel terug ging komen. Hoe komt dat?'

'Collen en ik mogen elkaar niet. Daarom gooide ik spaghetti over hem heen en hij cola over mij.'  Collen keek me verbaasd aan omdat ik het pest-gedeelte achterwegen hield. Wat had het voor zin dat ik het tegen Koepers vertelde? Nee, Collen verdiende nog een laatste kans. Trouwens, daarna kon ik nog altijd nog eens bij de directeur binnen stappen.

'Dus als ik mijn schoonmoeder niet mag, moet ik dan ook spaghetti over haar heen gooien?' Koepers kreeg een frons op zijn voorhoofd en keek me afwachtend aan, ongeduldig wachtend op mijn antwoord.

'Misschien verlicht de situatie zich als je het lievelingseten van je schoonmoeder over haar heen gooit?' Echt, elke keer als ik me in een benauwde situaties bevond, kraamde ik onzin uit.

'Fout Alice. Het juiste antwoord moest zijn dat je helemaal geen eten over iemand gooit. Weet je wel wat eten is? Het dient niet om mee te gooien. Nee, je moet het in je mond steken, erop kauwen en het doorslikken. Daar dient eten voor,' legde hij uit alsof hij tegen een kind uit de kleuterklas praatte. Collen moest moeite doen om zijn lach in te houden.

'Ik heb weer wat bijgeleerd,' zei ik sarcastisch. 

'Jouw sarcasme ben ik ook meer dan beu! Weet je wat? Je mag nablijven vandaag.'

Mijn ogen vergroten zich. Dit kan je niet menen! En dat op mijn eerste schoolweek. Mijn moeder vermoord me. Ik had het er met haar nog niet eens over gehad dat ik eens naar de directeur moest voor die ruzie met Sien. Hoe had het zover kunnen komen? Lichte paniek begon in me op te borrelen, waardoor ik waarschijnlijk nog meer onzin uit zou kramen. 

'Ik kan niet. Ik moet vandaag naar... naar iets heel belangrijks.'

'Wat is dat iets?'

Koortsachtig probeerde ik wat te verzinnen. 'Ik moet bij de zoo gaan helpen als vrijwilliger. Je weet wel, de kamelen en krokodillen verzorgen. Die dieren hebben ook verzorging nodig.' Ik kon mezelf wel voor mijn kop slaan. Was dat serieus het beste wat ik kon verzinnen?

'En dat moet meteen na school?'

Hevig knikte ik. Misschien trapte hij er nog wel in?

'Wel vreemd, want de Zoo sluit vandaag om half vijf. Hoe wil je daar voor sluitingstijd geraken als je laatste les pas om kwart na vier gedaan is? Heb je raketten verborgen in je versleten all stars?'