Love effect

8_Kattenpis

 Yeaaah, ik ben blij dat ik nog wat kan posten voordat school begint! :D

----------------------------------------------------------------------------------------------------

 8_Kattenpis

Toen het tot me doordrong wat ik aan het doen was, duwde ik met een geschrokken blik Kyle van me weg. Zijn blik vol verlangen veranderde in een blik vol verwarring.

‘Waarom kuste je me?’ vroeg ik, nog steeds met grote ogen.

‘Waarom kuste je me terug?’ kaatste hij terug.

‘I-ik weet het niet… Het was een vergissing, een grote vergissing! Damn it, wat heb ik gedaan?’ Ik sloeg mijn hand voor mijn mond toen het echt tot me doordrong dat ik Jess bedrogen had. En we waren nog maar een week samen! Hoe kon ik zo’n idioot zijn door hem terug te kussen? Waarom deed ik dat? Wat was ik aan het denken? Was ik wel aan het denken?

Kyle keek me gekwetst aan en schudde zijn hoofd.

‘Dat meen je niet. Kom op, Alice! Je kuste me terug! Dat betekent toch wel iets?’

‘Luister Kyle, het spijt me echt. Maar nee, het betekende niets. Er is iets dat je niet weet, ik heb al een week een relatie met Jess. We wilden het even stil houden, om bepaalde redenen. Je had me gewoon nooit mogen kussen.’

De verwarring in zijn ogen groeide. ‘J-je hebt een relatie met… met Jess?’

Hevig knikte ik. ‘Het spijt me,’ fluisterde ik, terwijl ik naar de grond keek omdat ik hem niet kon aankijken.

‘Nee, het spijt mij.’ Ik kon aan zijn stem horen dat ik hem echt gekwetst had.

Ik keek op, recht in zijn groene ogen. Kyle was heel ontgoocheld. ‘Ik ben echt een idioot. Ik dacht dat je me ook leuk vond, maar nee. I-ik moet gaan.’

Hij gaf me niet de kans om te reageren, want hij liep langs me heen. Je kon zijn spoor van schuim zo volgen. Ik wilde hem achterna lopen en  hem vertellen dat het me echt speet. Dat ik bevriend wou blijven met hem. Maar ik was te verbouwereerd en bleef roerloos stil staan. Ik hoorde de voordeur open en dicht gaan. Hij was weg…

Nadat ik me had opgefrist, belde ik Collen op.

Ik moest dit bij hem kwijt.

‘Hey, Alice,’ zei hij opgewekt toen hij had opgenomen.

‘Collen…,’ kon ik alleen maar uitbrengen en barste toen in tranen uit.

‘Hé, wat is er?’ vroeg hij geschrokken. Collen had me nog nooit horen huilen. Nee, ik was het vrolijke meisje. Maar op dit moment was ik allesbehalve vrolijk.

‘Kan je naar mijn huis komen? Ik kan je het adres geven,’ zei ik, wetend dat hij nog nooit naar mijn huis was gekomen en waarschijnlijk dus ook mijn adres niet wist.

‘Is het anders ook goed als we skypen? Ik mag het huis niet uit van mijn vader.’

‘Ja, skype is ook goed. En waarom mag je het huis niet uit?’ vroeg ik verbaasd.

Het viel stil aan de andere kant van de lijn. ‘Collen?’ spoorde ik hem aan om mijn vraag te beantwoorden.

‘Laat het gewoon.’

‘Je had weer ruzie met je vader, is het niet?’ zei ik zacht, met bezorgdheid in mijn stem. Ondertussen was ik gestopt met huilen.

‘Alice, ik zei dat je het moest laten!’ riep hij geërgerd.