Fermenté

Deel 8

Perspectief Sofia:
Daar zit ik dan.
Gebroken, en eenzaam tegen mijn bed aangeleund.
Denkend aan mijn beste vriendinnetje.
Zomaar, plotseling was ze verdwenen.
Mijn emoties rollen alsmaar door over mijn wangen.

Eten doe ik niet, drinken doe ik ook niet.
Het enigste wat ik nog doe is bidden.
Naar school gaan? Denk het niet.

Met mijn moeder gaat het alhamdolillah weer goed, het was niet zo ernstig.

En toen ik dacht dat alles weer perfect was, verdween mijn Safae.

Ik mag niet meer uit huis.
Mijn ouders zijn bang dat mij ook iets overkomt.
Wat ik echt bullshit vind.
Aan de ene kant begrijp ik ze wel, maar aan de andere kant?

Mijn vader heeft ook een hele bemanging gestuurd op zoektocht.
Iedereen is in de war en gebroken.
Safae was een meisje die bij iedereen geliefd was.

Ach, hou je bek eens Sofia je doet alsof ze dood is allahi 7fed.
Ze is vast in goede handen, dacht ik bij mezelf.
Ze liet Allah (swt) nooit in de steek, dus geloof ik erin dat Allah (swt) haar ook niet in de steek zal laten.

Perspectief Safae:
Vandaag zou Mo uit het ziekenhuis komen.
Ik was echt zenuwachtig.
Ookal vertelde Saiffedine me dat hij alles vergeten was.
Mijn gevoel zei me dat er iets slechts zal komen a3odobillah.

Ik stapte uit mijn bad, en liep naar de keuken.
Ik maakte het eten klaar, en dekte de tafel.

"Zozo wat ruikt het hier lekker" zei Saiffedine terwijl die me een knipoog gaf.
"Ik ben niet in de stemming, en je moet al helemaal niet denken dat ik met liefde voor jullie keuk"
"Sorry hoor keukenheks, je bent bang he?"
"Voor wat zou ik bang moeten zijn?"
"Je bent bang dat Mo toch alles weet"
"Je hebt gelijk, daar ben ik inderdaad bang voor"
"Is nergens voor nodig wollah, hij weet 100% niks meer, en wat dan nog als hij je gaat proberen te slaan dan ben ik daar wel"
"Waar was je dan toen hij me die klap gaf, owyhja aan het toekijken"

Shit, dat had ik niet moeten zeggen.
Hij keek verdrietig naar de grond, en nam plaats aan tafel.

Plotseling hoorde ik dat er werd aangeklopt.
Ik keek Saiffedine smekend aan, en hij gebaarde dat ik naar mijn kamer mocht gaan.

Bang deed ik mijn deur op slot, en luisterde aandachtig naar wat er gezegd werd.

Voor ik het wist hoorde ik een harde bons tegen mijn deur.

Ik voelde mijn hart ik mijn keel, en deed snel een dua.

"W..w...wie is daar?"
"MOHAMMED DOE OPEN NU"
"Nee aub sorry"
"OPEN ZEI IK OF IK BREEK DIE KK DEUR OPEN"

Angstig deed ik de deur open, en hij stormde mijn kamer binnen.

"WAT WAS DAT GISTEREN?!"
"Een theepot" zei ik bang.
Huh, wtf Safae hou je bek met je een theepot wil je mishandeld worden ofzo, dacht ik bij mezelf.

En opeens begon hij te lachen, en niet zo zacht ook.
Ik keek hem raar aan, en begon hem eng te vinden.

"Wollah je bent echt een rare wezen, hoe serieus ik ook probeer te zijn, en dan komt mevrouw met haar theepot, mohim voor deze ene keer laat ik je met rust. De volgende keer ga je vergeten wat je naam is."
"Begrepen baas"

En hij verliet mijn kamer.
Verward en opgelucht liet ik mezelf tegen de deur aan zakken.