His Wife's Cry

Chapter 4

Third Person's POV

NANG matapos siya sa kaniyang trabaho ay agad niyang linigpit ang kaniyang mga gamit at inayos ang sarili. Naging mabilis ang kilos niya dahil ayaw niyang paghintayin si Damon. Iyon pa naman ang pinakaayaw niyon. He's so impatience.

            Umupo siya sa harapan ni Damon ng makita niya ito sa loob ng restaurant. Mariin ang tingin nito sa kaniya na para bang pinapatay na siya sa isipan nito. Napatingin tuloy siya sa kaniyang relo. Napangiwi siya .

            "You are five minutes late."

            Inirapan niya lang ito tyaka uminom sa basong nakalagay sa harapan niya. Hindi na talaga ito nagbago, mainitin pa rin ang ulo. Buhusan niya kaya ito ng tubig para lumamig naman? Hindi man lang nito na-appreciate na minadali niya ang trabaho niya kanina para hindi siya ma-late ng matagal.

            "How's life with your bastard husband?" He smirked. "Getting the worst?"

             "Still getting him." Lumamlam ang kaniyang mga mata. Isang taon na silang kasal ni Gavin pero nasa punto pa rin sila kung saan naghahabol pa rin siya. Kailan ba siya nito magagawang mahalin?

            Natahimik si Damon ng mahalata nito ang pagbabago niya ng emosyon. He's her cousin. Sa lahat ng pinsan niya ay dito siya pinakamalapit kahit na ubod ito ng sungit. Alam din nito ang tunay niyang relasyon kay Gavin. Hindi niya iyon maitatago kay Damon dahil magaling itong mag-obserba ng tao. Sa unang kita pa lang nito sa kanila ni Gavin ay alam na agad nito na hindi maganda ang nagyayari sa kanilang mag-asawa.

            "You are a fool. Just leave him." There's an irritation in his eyes. Lagi nito iyong sinasabi sa kaniya pero hindi siya nakikinig.

"It's easy for you to say because you never fall in love." She frowned. "When love strikes you, let's see how stupid you are too."

            "Love doesn't belong to my vocabulary, Ayana. Women are just a headache." Damon sipped to his goblet.

"Women will make you the happiest man on earth. Just let them enter into your world." Ilang beses niya na rin iyang sinabi sa kaniyang pinsan pero sarado rin ang isipan nito. Hindi niya alam kung bakit ba sobrang baba ng tingin nito sa babae.

"I better live alone."

Ayana heaved a deep sigh. Hindi niya na talaga mababago ang isipan nito. "Bakit ka nakipagkita?" She diverted their conversation.

"Just wanna see you." Nagsimula itong kumain ng dalhin na sa mesa nila ang in-order nito bago pa man siya dumating.

"You miss me?" Humagikhik siya ng samaan siya nito ng tingin.

"You wish."

"Are you going to buy me some clothes again?" Her eyes glistened in happiness. Lagi siya nitong binibili ng lahat ng gusto niya sa tuwing nagkikita sila. May sarili na itong kompanya kaya ganoon na lang maglustay ng pera.

Nang matapos silang kumain ay nag-ikot-ikot sila sa Mall para bumili ng mga gusto niyang gamit. Nakasunod lang sa kaniya si Damon at tanging iaabot lang ang card sa kaniya kapag magbabayad na. Kailanman ay hindi niya iyon naranasan kay Gavin. Pinupuno lang nito ng pera ang bank cards niya para siya na raw ang bumili ng gusto niya. Lagi rin itong wala sa bahay kaya mas malabo talagang yayain siya nitong maggala sa Mall o kahit sa mga parke na malapit lang sa bahay nila. Para bang hindi siya nag-e-exist sa mundo nito.

Ilang oras din silang nasa Mall ni Damon kaya umuwi na sila. Gabi na kasi at hindi siya nakapagpaalam kay Manang Belen. Baka hinahanap na siya nito. Pinarada niya ang kaniyang sasakyan sa garahe ng bahay nila. Dumeretso siya sa kusina ng makita niyang bukas pa ang ilaw doon. Nakasabit sa magkabila niyang braso ang mga papers bag na naglalaman ng mga gamit na binili ni Damon para sa kaniya.

"Bakit ngayon ka lang? Hindi ka na tuloy namin nahintay sa hapunan. Hindi mo nasabing mag-o-overtime ka." Sumulyap ito sa mga dala niya. "Bakit ang dami mong dala?"

Naabutan niya si Gavin at Manang Belen doon na tahimik na kumain. She secretly glanced at Gavin. "Nakakain na po ako."

"Don't waste your time for nonsense things, Manang." He wasn't looking at her but she knows those words were meant for her. It was like a dagger stabbing her slowly. The atmosphere between them became heavy again. Hatred was visible in her eyes.                                                           "Don't you think you're nonsense too?" The tightness caught in her throat and she blinked several times, fighting the tears that had been hiding so well in her eyes. She tried to avoid those emotions dwelling inside her but the moment she met the eyes of Gavin, everything wants to burst out. Every time he looked at her, she felt she's useless and worthless.

He stands up and walked towards her. "You're the one who's worthless here," he said fiercely.

"I became worthless because you treat me like worthless. Hindi mo man lang makonsidera ang nararamdaman ko!" Many little branches inside of her died right there. She weakly looked at him. "Can we go back what we were before? You treated me special! We were close and we had—"

"Wake up in your fucking illusion, Ayana!" Anger dilated with his eyes. "I never treat you special. We became close because that's what our parents want us to be." He was already gripping her arms. Nabitawan niya ang kaniyang mga dala. His jaw clenched while glaring at her. "You never became special to me."

She bitterly smiled. Another knife stabbed her again, leaving a deep wound. "I really don't fucking understand why I'm still in love with you." She can see the anger in Gavin's eyes and he continued to grip her arms. Masyado ng masakit ang pagkakahawak nito sa mga braso niya pero hinayaan niya ito. Kung doon ito masaya ay titiisin niya ang sakit.

"I know I had a part in your life but you're too blind by hatred that's why you're doing this to me." Her tears were consistently flowing down her cheeks. "But I'm sorry. I will keep gripping the strings between us."

She doesn't know how much hurt she could take. How much more twisting her heart could handle. Gayunpaman, alam niyang hindi niya makakayang bitawan si Gavin. Hindi niya ito magagawang iwan dahil alam niya sa sarili na ito lang ang makakapagpasaya sa kaniya.

He clenched his fist and teeth. Muli nitong hinigpitan ang paghahawak sa kaniyang mga braso. Sa sobrang higpit niyon ay para bang madudurog na ang mga buto niya. Kumawala ang daing sa mga labi niya pero kinagat niya lang iyon para tiisin ang sakit.

"Tumigila ka na, Gavin! Sinasaktan mo na ang asawa mo!" Humarang si Manang Belen sa pagitan nilang mag-asawa at sinubukan nitong tanggalin ang kamay ng asawa sa kaniya. Kalaunan ay binitawan nga siya nito. There's an emotion in his eyes that she couldn't name.

"Know your worth," His voice was almost a whisper.

Bago pa man siya makapagsalita ay tumunog na ang cellphone nito na nakalagay sa mesa. Kitang-kita niya ang pangalan na nakarehistro sa screen ng cellphone nito. Mabilis iyong sinagot ng asawa niya at lumabas ng kusina. Parang may dumukot sa puso niya at pinagpira-piraso iyon. Nanghihina siyang sumandal sa mesa habang sapo-sapo ang dibdib.

'Sophie.'

Iyon ang pangalang nakalagasy sa cellphone nito. Sa loob ng isang taon nilang mag-asawa ni Gavin ay halos nakilala niya na ang kamag-anak nito sa family gatherings nila  pero ang pangalang nasa rehistro sa cellphone nito ay kailanman ay wala siyang nakilalang ganoon. The emotions whirling inside her doubled.

'Who is Sophie?'

*****

Minnie Hwang