Unexpected

005

{ Liz Parker }

'Elizabeth, het spijt ons. We hadden niet zo mogen reageren.'

'Kan je me voor één keer Liz noemen?'

'Liz, alles is nu zo anders en we moeten allemaal wennen. Het is gewoon de stress die we hebben.'

'Nee, dat is gelul. Helemaal niets is anders, wij zijn namelijk nog steeds dezelfde personen.'

'Kom op, je snapt ons best.'

'Nee mam, dat snap ik niet. Ik snap al helemaal niet dat jullie er een groot probleem van maken dat ik eruit gestuurd ben.'

'Wacht, je bent eruit gestuurd?' Mama kijkt me verbaasd aan.

'Ja, samen met Louis. We wilde ons niet gaan melden dus hij liet me de school zien, alleen dat was dus ook niet helemaal het idee. Toen hebben we kleren uit het crea lokaal gehaald en hebben we de skeletten in het biologie lokaal aangekleed.'

Mama kijkt me aan met een grijns op haar gezicht. 'Dus dat,' lach ik.

'Je kan echt zien dat je een kind van je vader bent.'

'Thanks mam, waardeer ik echt van je.' Mama haalt haar hand door me haar heen. 'Kan je iets vertellen over je klas?'

'Nou, ik heb een vaste vriendin en dat is Rosa. En voor de rest heb ik eikels in me klas, vooral Louis, Niall, Liam  en Harry. Die willen me alle vier weg hebben, maar ik ben daar te leuk voor.'

'Pesten ze jou?' Ik schud mijn hoofd. 'Ik ben ze eerder aan het pesten.' Mama staat op en kijkt me doordringend aan. 'Laat die jongens gaan, ze zijn het niet waard.'

Ik kijk mama met een mond vol tanden aan. Misschien heeft ze gelijk, ik moet ze gewoon laten gaan. Misschien gaan ze me dan wel accepteren? Of niet.

×××
Ik loop de klas in met de woorden van mama. Ik ga naast Rosa zitten en pak mijn boeken uit mijn tas die ik op tafel leg. Louis en Harry komen aanlopen en Harry slaat de pet die ik op heb van mijn hoofd. Ik reageer er niet op en kijk Rosa aan.

'Waren je ouders boos?' Vraagt Rosa.

'Eerst wel, maar daarna heb ik met mama gepraat en was niet meer boos. Ze moest er eerder hard om lachen.'

'Wow je ouders zijn wel chill zeg, waren mijn ouders maar zo,' rosa haar gezicht betrekt en er onstaan tranen in haar ogen.

'Wat is er?'

'Mijn leven is nou niet perfect, meer van de tijd ben ik bij Harry dan dat ik thuis ben..'

'Je word toch niet mishandeld?' Rosa knikt en ik veeg met mijn duim haar tranen weg. 'Je tranen zijn het niet waard Roos.. je kan altijd bij mij terecht, oké?' Rosa knikt en op dat moment komt de leraar binnen.

'Harry, pet inleveren!' Schreeuwt de docent door het lokaal. Ik zucht en kijk Harry met een vernietigende blik aan. Hij steekt zijn tong uit en gaat op de stoel naast Liam zitten. De leraar begint met uit leggen en ik kijk vervelend voor me uit.

De deur van het klaslokaal gaat open en de directeur stapt naar binnen. Hij Fluistert wat in het oor van Adams en haar blik valt op mij.

'Liz wil je even met meneer meelopen, je kan je spullen laten staan.' Ik kijk Adams verward aan en sta op en loop het lokaal uit.

Als ik het lokaal uit ben vallen mijn ogen gelijk op Josh die naast de deur staat. Zijn ogen zijn rood en dik en er rolt een traan uit zijn ooghoek, ik kijk hem vragend aan.

'Josh heb ik het nieuws al vertelt, maar je moeder heeft een auto ongeluk gehad vanochtend, de andere bestuurder die op de auto is geklapt ligt nu in coma. Alleen je moeder heeft het ongeluk niet overleeft. Het spijt me voor je..' Hij legt een hand op mijn schouder en loopt weg.

Even lijkt het of de grond onder mijn voeten wegzakt. Verslagen laat ik me op de grond vallen en vullen mijn ogen zich met tranen. Ik kan het niet geloven mijn moeder die dood is? Laat het gewoon een grapje zijn. Ik kijk Josh aan en hij komt naast me zitten, ik leg mijn hoofd op zijn schouder en luide snikken verlaten mijn mond.

Kinderen uit mijn klas kijken me aan maar ik negeer die blikken, het enige wat ik kan is huilen. Het leven is oneerlijk, had die andere man of vrouw niet dood kunnen zijn? Het leven haat me gewoon en doet me dit aan, waarom gaat alles mis. Waarom gaan mensen weg waar ik van hou? Het leven is oneerlijk. Ik snap het gewoon niet.

Josh staat op en veegt zijn tranen weg, hij rijkt zijn hand uit die ik aanpak en sta ook op.

'Het komt goed Liz, we komen hier samen doorheen,' Josh veegt de tranen onder mijn ogen weg. Ik kijk hem glimlachend aan.

'Ga je je dag afmaken?' Vraag ik.

'Ja we kunnen niet veel doen, papa is mama bekijken en dat kunnen wij vanmiddag ook, en verder is het deze week dingen regelen.'

Ik knik en loop het lokaal weer in, alle ogen zijn op mij gericht. Vind je het gek, mijn makeup zit nu ergens op mijn voeten inplaats van op mijn gezicht. Ik ga weer naast Rosa zitten en ze kijkt me bezorgt aan.

'Wat is er?'

'Mama is dood.' En na dat gezegt te hebben barst ik weer in huilen uit. Rosa neemt me in een knuffel en probeert me te troosten.

'Ach Liz heeft een gebroken hart. Heeft je vriendje het uitgemaakt.' Schreeuwt Niall door de klas.

Ik haal me uit Rosa haar knuffel en kijk hem woedend aan.

'Kan jij niet gewoon voor een keer je bek houden?'

'Nee,'

Ik zucht en voor ik wat wil zeggen heeft Rosa haar mond al los getrokken.

'Jezus Niall toon gewoon is wat respect, haar moeder is vanochtend overleden. Dat is toch wat je wilde horen?'

'Oh,'

Ik lach om Niall zijn reactie. Hij had dit natuurlijk ook niet kunnen weten, in zijn hoofd zitten amper hersenen dus ik neem het hem niet kwalijk.

×××
Het is half 4 en ik loop de school uit, Josh is al naar huis gegaan want hij trok het niet meer. Op zulke momenten ben ik heel nuchter, verdriet hebben in het begin en later er normaal over kunnen praten. Maar Josh is echt het tegenovergestelde van dat ik ben. Zijn hart is gewoon gebroken en dat heeft tijd nodig om weer te helen.

-------------------------------
Oeps 😝

10april2018