Unexpected

015

{ Liz Parker }

Ik loop het vliegveld over met mijn koffer, ik kijk zoekend om mij heen. Als ik verder loop zie ik Mike met een bordje staan, als ik lees wat er op staat begin ik te lachen. Ik loop op hem af en geef hem een knuffel. 'Ik heb je gemist kleintje,' ik sla boos mijn armen over elkaar heen.

'Ik ben er nog niet eens vijf minuten en je doet nu al gemeen,' mopper ik.

'Ik hou van je.'

'Je bent gay, ga weg man,'

'Oke, zorg er zelf maar voor hoe je thuis komt.' Ik laat me vallen en pak zijn benen vast, en klem mij er omheen. 'Nee, blijf hier!' Zeg ik dramatisch. 'Laat me los Elizabeth Parker!'

'Neem mij dan mee, Micheal.'

'Ik heet Mike!'

'En ik heet Liz,' praat ik hem na. Mike slaat zijn handen voor zijn hoofd en ik laat zijn benen los. 'Kom dan gaan we naar Claire,'

///

We zitten buiten in het speeltuintje. Claire en ik zitten op de schommels en opeens begint Claire op mijn schouders te tikken. Het tikken veranderd in slaan.

'Wat?'

'Bruce is daar.' Fluistert ze. Ik draai mijn hoofd meteen om en zie hem inderdaad. Hij loopt naar ons toe en ik voel mijn wangen als vanzelf warmer worden.

'Hey, dat is lang geleden.' Glimlacht hij. 'Hoe is het in Engeland?' Ik heb twee keuzes, het spreken van de waarheid, of kiezen voor het perfecte leven.

'Niet goed en niet slecht.' Antwoord ik. Claire loopt grijnzend weg en hij komt op de andere schommel zitten.

'Ik moet toegeven dat ik je gemist heb.'

'Oh ja, en waarom dan?' Hij glimlacht en schud zijn hoofd.

'De problemen die je veroorzaakte, je spontaniteit. Jij maakte de dag altijd een stukje leuker.' Er vormt zich een glimlach op mijn gezicht. 'Waarom ben je eigenlijk terug?'

'Het werd me allemaal even te veel.' Antwoord ik. Ik draai mijn hoofd en voel zijn hand onder m'n kin. Hij staat voor me. Zijn hoofd komt dichterbij het mijne en zijn lippen raken de mijne. Deze kus duurt kort, maar het klopt niet. Hoe graag ik dit ook wil, het klopt gewoon niet.

'Dit kan niet, dus ga weg alsjeblieft,' zucht ik. Hij kijkt me vragend aan. 'Je hebt een vriendje is het niet?' Ik schud mijn hoofd. 'Nee, maar dit voelt niet goed. Sorry Bruce.' 'Ik moet sorry zeggen, ik had je niet moeten zoenen,'

'Klaar nu, jij hebt je punt gemaakt en ik ook. Fijne dag,' ik sta op van de schommel en loop naar Claire toe die als een idioot staat te grijzen, ik geef haar een duw en we lopen dan rustig naar huis toe.

'Dag lievelingen, hoe gaat het ermee,' Claire en ik kijken elkaar en beginnen te lachen. Mike haalt zijn neus omhoog en loopt de keuken uit. Ik spring op het aanrecht en kijk Claire aan. 'Weetje, ik ben echt blij dat ik hier ben.' Zeg ik zacht. 'Nu wil ik weten waarom je hier bent.'

'Louis,' zucht ik. 'Hij is alleen zo lief, maar wanneer hij met Niall, Harry en Liam is veranderd hij. Ik ben maandag ook op het schoolplein heerlijk aangerand en hij kwam me helpen. En hij vertelde doodleuk dat hij om me geeft, en dat was de druppel, de druppel op alles.'

'Ik ben er gewoon helemaal klaar mee Claire, ik wil niet verliefd zijn op zo'n egoïst.' Mike komt vrolijk de keuken ingelopen alweer, en kijkt me met een grijns aan. 'Dus onze kleine Liz is verliefd,' ik knik. 'Is het een knappe jongen?' 'Mike!' Lacht Claire.

'Ja wat? Mag ik dat niet vragen? Ik ben gay dus ik kan hem goedkeuren,' ik pak mijn telefoon uit mijn broekzak en open WhatsApp, ik ga naar de app van Louis en ik zie dat hij een berichtje heeft gestuurd. 'Als we het over de duivel hebben,' ik lees het appje van Louis.

Louis: Liz.. ik heb gehoord van Josh dat je terug bent in Australië, dit was niet mijn bedoeling kom alsjeblieft terug. Ik mis je 😔

Ik laat het berichtje aan Claire en Mike lezen. 'Wat moet ik terug schrijven?'

'Zeg dat je hem leuk vind en dat je tijd nodig hebt voor jezelf,' ik zucht en begin te typen.

U: sorry Louis, ik vind iemand leuk... heb teveel aan mijn hoofd en sommige mensen maakte mijn hoofd behoorlijk moe, ik kom terug wanneer mij dat uit komt, zeg Rosa alsjeblieft dat het mij spijt..

Al snel worden de grijze vinkjes blauw.

Louis: Rosa praat niet meer met ons, ze zegt dat het onze schuld is dat je weg bent. En ik weet dat je mij leuk vind Liz, ik vind jou ook leuk en dat wil ik bewijzen als je terug bent.

Ik kijk met open mond naar mijn telefoon. Gaat hij serieus bewijzen dat hij het kan? Ik snap hem echt niet meer. Ik moet en ik zal hem vergeten. Als ik hem wil vergeten moet ik hem dan niet blokkeren? Ik kijk Claire en Mike aan.

'Moet ik hem blokkeren? Ik wil hem vergeten,' zucht ik. 'Nee, laat het hem gewoon bewijzen als je over een paar dagen weer terug bent.'

'Subtiel Michael,' lach ik.

'Als er iemand verstand heeft van jongens ben ik het wel, dus houd jij je toeter even dicht wil je.'

'Nou ik weet het niet zo zeer hoor Mike, jij hebt helemaal geen verstand van jongens want op dit moment heb je niemand achter je aanlopen en Liz heeft dat wel,' lacht Claire.

'Tja ik heb er twee achter me aanlopen op dit moment,' Mike kijkt me met een mond vol tanden aan. 'Wie nog meer dan?'

'Bruce die oh zo leuke crush van haar, ze hebben net ook nog lekker met elkaar gezoend,' gilt Claire. 'Bedankt rooie,'

'Graag gedaan brownie,' voor ik nog wat kan zeggen heeft Mike een brownie in mijn handen geduwd. Ik kijk Mike lachend aan. 'Thanks mate,'

'Graag gedaan kleintje,'

—————————————————————
Ik ben vooruit aan het schrijven en ik weet allemaal al wat er gaat gebeuren 😝🤭

3mei2018