Unexpected

006

{ Liz Parker }

Samen met Josh loop ik het schoolplein op, Rosa staat samen met Harry op mij te wachten. Ik geef Josh een knuffel en loop naar Rosa toe. Harry glimlacht zwakjes naar me en ik glimlach terug.

'Hoe is het nu met je, na gisteren?'

'Ik ben echt nuchter als het hierom gaat, Josh daar integen heeft gisteren de hele middag gejankt. En toen we bij mama gingen kijken brak hij al helemaal, en het is zo zielig om aan te zien en ik weet gewoon niet wat ik moet,' zucht ik.

'Geef hem de tijd, hij heeft een klap te verwerken, en jij ook maar jij kropt alles op.'

Rosa heeft gelijk, ik krop alles op tot het moment dat het niet meer gaat. Dan breek ik in duizende stukjes en dan moet ik er zelf maar voor zorgen hoe ik dat aan elkaar gelijmd krijg. Soms heeft het maanden nodig en soms is het met een dag alweer voorbij.

'Liz, kom je?' Ik knik en loop achter Rosa aan, we lopen het lokaal binnen en alweer kijkt iedereen me aan. Ik ben toch geen zielig kind? Asjeblieft behandel me gewoon. Ik ga naast Rosa zitten en al snel staat Louis voor mn tafel. Ik zucht en kijk hem aan.

'Dag Liz, hoe is het nou met je moeder?'

'Geen idee, kan je haar een appje sturen? Misschien reageert ze wel.' Zeg ik nuchter.

'Nee, ik krijg toch geen reactie want ze ligt namelijk te rotten in haar kist.'

'Dankjewel Louis, voor dit mooie verhaal. Kan je nu gewoon je kop houden voordat ik jou tussen 6 plankjes stop, en je met liefde in een oven duw.' Louis slikt hoorbaar en gaat achterin de klas zitten. Woods komt het klaslokaal binnen en kijkt me aan. 'Fijn dat je er bent Liz, ondanks je situatie moet je vanmiddag nablijven met Louis.'

'Beter dan thuis zitten en te kijken  naar twee jankende mensen.' Zucht ik. 

'Volgens mij boeit het je helemaal niks dat je moeder dood is.' Zegt Liam. Ik steek mijn middelvinger op en sla de bladzijde om.

Rosa legt een hand op mijn schouder, 'je bent een topper, toen Louis zijn moeder overleed was hij de hele week niet op school.'

'Moet ik nu medelijden met Louis hebben?'

'Nee, maar ik wilde zeggen dat als je ergens over wilt praten dat je naar Louis kunt gaan, hij kan je helpen.'

'Een ding is zeker, ik ga niet naar zo'n slappe zak als hij.' Zucht ik.

'Denk er over na Liz,'

'Gewoon niet,'

Rosa zucht luid en iedereen kijkt haar haan, sinds ik in deze klas ben gekomen is alles wat rosa en ik doen verboden. Ergens is het wel grappig, want dit had ik dus ook met Claire. Over Claire gesproken zij weet helemaal niks van deze situatie af. Ik pak mijn mobiel en stuur Claire een appje.

U: Claire, ik moet je wat vertellen...

Claire 🙊: wat is er ?

U: mama is gisteren overleden door een auto ongeluk.. 😭

Claire 🙊: omg nee.. Jade was zo'n lieve vrouw, hoe heeft dit kunnen gebeuren. Hoe is iedereen eronder?

U: andere auto is in mama gereden terwijl zij voorrang had. Papa en Josh kunnen het fysiek en mentaal niet meer aan en ik ben vrij nuchter, zelfs zo nuchter dat ik vanmiddag lekker mag gaan nablijven ✌😎

Claire 🙊: ik kom naar de begrafenis oke?

U: Nee, dat hoef je niet te doen. We houden het besloten.. dus alleen wij en opa en oma komen.

Claire 🙊: boeit me niet, ik vlieg morgen naar Londen 💪

U: begrafenis is vrijdag pas, dus als je er donderdag bent is het goed!!

Claire 🙊: zie je dan 😘

Ik leg mijn mobiel aan de kant en ik zie dat de klas half leeg is. Rosa kijkt me aan. 'Succes met Louis he, hij gaat je echt zijn levensverhaal vertellen.'

'Ga weg of ik zorg ervoor dat jij moet nablijven.'

Rosa loopt het lokaal uit en alleen Louis en ik zitten er nog. Ik loop naar voren en pak een blaadje van het bureau van Woods af. Ik ga weer op mijn plek zitten en pak een pen en schrijf de 'straf' regels op. Vanuit mijn ooghoek zie ik Louis naar me toe lopen, hij gaat naast me zitten en hij houd zijn blik op mijn gericht.

'Wat?' Snauw ik.

'Ik wil even met je praten, mag dat niet?'

'Nee, waarom zou je dat willen? Je mag mij niet en ik mag jou niet. Ga je nu alleen lief doen omdat m'n moeder dood is en toevallig die van jou ook?'

'Liz, ik zie aan je dat je alles opkropt en dat moet je niet doen. Dat voelt niet goed.'

'Meneer de therapeut is aangewezig hoor.' Zucht ik.

'Weetje deze onzin voelt ook niet goed, wat wil je van me?'

'Ik wil je helpen Liz, ik heb het zelfde meegemaakt. Je gaat je klote voelen, ik wil alleen maar zeggen dat ik hier ben als je wilt praten.'

'Noem me alsjeblieft gewoon Elizabeth,' Sis ik.

'Liz, alsjeblieft.. praat over je gevoelens.'

'Welke gevoelens, ik heb geen gevoelens. Dus houd je kop en ga je regels schrijven.'

Louis zucht en gaat weer op zijn plek zitten. Ergens heeft Louis gelijk ik krop alles op maar dat wil ik hem niet zeggen. Ik wil niet weer zijn lieve kant meemaken en een dag later zijn slechte kant weer zien. Ik denk terug aan de woorden van mama die ze me een dag voordat ze overleed zei. "Laat die jongens gaan, ze zijn het niet waard." De woorden en de stem van mama gaat door mijn hoofd.

Mijn ogen vullen zich met tranen en voor ik het weet verlaten ze mijn ogen. Luide snikken verlaten mijn mond. Ik ben boos, boos op alles. Dit had nooit mogen gebeuren. Ik pak mijn blaadje en scheur die door midden. Ik sta op om het lokaal te verlaten maar Louis houd me tegen. Hij neemt me in een knuffel en wrijft over mijn rug.

'Het komt goed Liz, ik ben hier. Hier om je te helpen.'

---------------------------------------------
Liefde voor Liz en Louis 😎

14april2018