Unexpected

013

{ Liz Parker }

Ik zit op een bankje in de zon op het schoolplein, ik zie vanuit mijn ooghoek dat er iemand naast me is komen zitten. Ik zet mijn zonnebril af en ik zie dat het Luc is. 'Josh is binnen,' mompel ik.

'Ik kom voor jou,' ik zie aan hem dat hij bloost.

'Oh en nu?'

'Ik wil je wat zeggen, ik zit hier al even mee.' Ik zucht. 'Oke, ga je gang.' 'Ik vind je leuk Liz,' mijn ogen worden groot en ik kijk Luc aan. Ik ken hem amper een week en hij vind mij leuk? Nou van Louis kan ik het begrijpen maar van Luc? Van hem dus  echt niet. Ik blijf hem maar aankijken, ik kan het nog steeds niet helemaal geloven. En ik weet ook eigenlijk ook niet of mijn oren het goed gehoord hebben.

'Ga je nog antwoord geven?' Ik hoor een teleurstelling in zijn stem. 'Kun je niet gewoon gaan, ik moet even nadenken.' Mompel ik. Hij knikt en staat op. Nog geen twee minuten later komt hij weer naast me zitten. Hij draait mijn hoofd naar hem toe en plaatst zijn lippen op de mijne. Met alle kracht die ik heb probeer ik hem van me af te duwen, maar het lukt niet. Paniek slaat bij me toe wanneer zijn handen over mijn lichaam glijden. De bel gaat en hij negeert het compleet. Er rolt een traan over mijn wang van machteloosheid. Ik zie Louis het plein oplopen en zijn ogen vallen op mij. Eerst kijkt hij boos en dan verandert zijn blik meteen. Hij rent naar me toe en duwt Luc van me af. Iets wat me dus de gedurende tijd niet gelukt is.

'Blijf met je gore tengels van haar af en blijf bij haar uit de buurt. Zie je niet dat ze jou niet wilt? Ze is van mij.' Snauwt hij. Ik negeer zijn woorden volledig, hij acteert het. Luc knikt en rent snel weg waardoor ik grinnik. Het is dus niet gelogen dat mensen bang voor ze zijn. 'Kom.' Hij pakt mijn hand en trekt me mee de school binnen. Eenmaal binnen kijkt hij me bezorgt aan. 'Wat was dat?'

'Een Vriend van m'n broer, hij vind mij leuk en ik hem niet. En toen gebeurde het.' Mompel ik. 'Ik pak hem nog wel,' zegt Louis nors. 'Het is gebeurd, laat het.' Mompel ik..

'Nee Liz, ik laat het niet. Ik pak hem, kijk wat hij bij je deed ik had niet veel later moeten ko-' ik kap zijn zin af. 'Wat dan nog? Je geeft helemaal niet om mij. Snap al helemaal niet waarom je me geholpen hebt.' Schreeuw ik.

'Ik geef om je,'

'Gelul!' Zonder een woord te zeggen loop ik de trap op naar het lokaal waar we les hebben. Ik loop de klas in en Howard kijkt me boos aan, ik ga naast Rosa zitten en kijk hem ook boos aan.

'Ga je nog vertellen waar je vandaan komt?'

'Van een verkracht partijtje meneer.' Zucht ik. Hij kijkt me nogmaals boos aan en ik pak mijn boeken uit mijn tas, ik kijk in het boek van Rosa om te kijken welke bladzijde we zijn en open mijn boek naar het hoofdstuk van vandaag. Louis komt de klas binnen en Howard trekt het zelfde gezicht als bij mij. Ik grinnik. Louis komt een tafel achter me zitten en ik hoor hem zuchten.

Ik staar naar buiten en denk na over vanmiddag. Louis heeft me geholpen omdat hij om me geeft? Hij gaat Luc pakken om het geen wat hij me aan gedaan heeft, ik weet echt niet meer wat ik moet. Ik voel me machteloos, ik voel me een weggegooide Barbie pop, ik voel me verlaten, en ik voel me eenzaam, ik mis mama. Mijn leven is een chaos op dit moment. Ik zucht luid en laat mijn hoofd vallen op de tafel. Naast me hoor ik Rosa lachen, ik draai mijn hoofd naar haar toe en kijk haar aan.

'Zit je weer in gedachten?' Lacht ze. 'Of in de wolken?'

'Ik zit in gedachten stomme doos,' ik krijg een mep van Rosa op mijn arm. 'Alsof ik die aanraking nog niet gehad heb vandaag, thanks mate,' mompel ik.