Unexpected

014

{ Liz Parker }

Ik loop de woonkamer in en zie mijn vader op de bank zitten. Ik ga gelijk met de deur in huis vallen en ik ben bang op het ergste. Zijn reactie. 'Pap,' ik ga naast hem op de bank zitten en hij kijkt me aan. 'Wat is er mop?' Ik haal diep adem. 'Ik zit met teveel dingen in mijn hoofd, en niets gaat meer zoals het was. Mag ik asjeblieft naar Australië om mijn hoofd leeg te maken?' Ik kijk hem bang aan.

'Ach lieverd, heeft dit met mama te maken?'

'Ook, maar er zijn jongens in het spel en die wil ik vergeten. Ik wil alles op een rijtje zetten, maar dat lukt niet hier.'

'Vanavond boek jij je vlucht naar Australië en dan vertrek je vrijdag ochtend,' mijn vader glimlacht maar toch zie ik een teleurstelling in zijn ogen. 'Ik zal goed op mezelf letten pap!' 'Kleine meisjes worden groot.'

Ik omhels pap en druk een kus op zijn wang. 'Ik hou van je pap, onthoud dat asjeblieft,'

'Ik hou van je Liz, ga Claire en Mike maar gauw appen. Ze zullen het vast geweldig vinden.' Ik pak mijn mobiel uit mijn kontzak en loop naar boven, ik laat mezelf op mijn bed vallen en begin met en versturen van mijn appje.

           ( we miss you Lizzie pis)

U: goed nieuws jongens!!

Claire🙈: EN DAT IS?

Mike 😩: 😏😏😏😏

U: ik kom naar Australië, ik kom mijn hoofd leegmaken. Ik trek het niet meer.

Claire 🙈: JAAAA 🎉

Mike 😩: AH bah nee he...

U: Love you Mike!!!!

Mike 😩: ben je er vrijdag?

U: ja!

Claire 🙈: zie je vrijdag!

Mike 😩: tot vrijdag 'grote' vriendin

Ik zit op de grond mijn koffer in te pakken als Josh opeens naar binnen loopt. Ik kijk hem aan en glimlach zwakjes. 'Is het waar? Ga je naar Australië om redenen?'

'Ja, ik wil dingen vergeten. En vooral die vriend Luc van jou, wat een creep is dat man,' zucht ik.

'Wat heeft hij gedaan?'

'Aangerand op het schoolplein, en ik kon geen kant op.'

'Ik pak hem wel,' sist hij. 'Doe geen moeite, als hij morgen met twee blauwe ogen de klas in komt dan heeft Louis hem iets aangedaan.'

'Die jongen geeft wel veel om je zeg.' Ik laat me achter overvallen en een zucht verlaat mijn mond, waarom moet hij dat nou zeggen. Ik hoor niks anders dan dat. En ik word er gek van, ik wil hem vergeten maar dat kan ik niet. Ik vindt hem leuk. En hij mij, maar toch haten wij elkaar. Kort gezegd ik heb gewoon een verschrikkelijk leven. Verschrikkelijk klinkt het heel hard, maar het kan altijd nog beter. 'Wanneer vlieg je?'

'Vrijdag ochtend, dus morgen mijn laatste dagje school,'

'Ga je het je klas vertellen?'

'Nee, geen zin in, hoe minder mensen het weten hoe beter. Dus je houd je mond als wie dan ook vraagt waar ik ben.' Hij slaat zijn armen omhoog en ik steek als een klein kind mijn tong uit.

'Ik ga je missen Liz,' 'ik jou ook.'

×××

'Ben je ingecheckt?' Ik lach en ga naast papa staan. 'Ik ben ingecheckt bezorgde gek,' papa slaat een arm op me heen en ik leun tegen hem aan. 'Ik ga je missen pap, heb ik je dat al gezegd?'

'Ja lieverd al heel vaak, over tien dagen ben je weer hier,' ik glimlach en druk een kus op zijn wang. 'Geef Josh ook een dikke kus van mij ja?' Papa knikt en ik pak mijn handbagage van de bank af, ik geef papa nog gauw een knuffel en loop dan naar de gate toe waar ik zo het vliegtuig in mag. Ik draai me nog een keer om en zwaai nog een keer naar papa. Ik zie dat hij terug zwaait, ik draai me om en loop naar de lang slurf om het vliegtuig in te lopen.

Als ik in het vliegtuig ben zoek ik mijn plekje op, als ik het plekje heb gevonden leg ik mijn handbagage boven mij en ga ik zitten. Ik leg mijn hoofd tegen het raam en ik kijk naar buiten. Mijn gedachten slaan op hol, ik heb geen afscheid kunnen nemen van Josh, ik heb niks tegen Rosa gezegt. En nu zit ik hier in het vliegtuig die over enkele minuten naar Australië vertrekt.

{ Rosa Winters }

Ik loop de klas in en gelijk valt de lege plek van Liz me op. Normaal gesproken is ze er al, ik ga op mijn plek zitten en wacht geduldig af totdat Liz binnen komt.

Als na twintig minuten Liz er nog niet is besluit ik haar te bellen, ik zoek haar op in mijn contacten en druk op het bel icoontje. Als ik haar stem hoor van de voicemail hang ik op, ik sta op van mijn plek en loop het klas lokaal uit. Onderweg kom ik Louis tegen.

'Heb jij Liz gezien?'

'Nee, hoezo?' Ik kijk naar het gezicht van Louis en ik zie dat hij bezorgt is. 'Ze is er niet, en ze neemt haar telefoon ook niet op.' Zucht ik. 'Ga Josh zoeken anders, hij weet vast wel waar ze is.'

'Ga je mee?' Louis knikt en samen lopen we de kantine in, als ik Josh aan een tafel zie zitten met drie andere jongens loop ik er heen, ik draai me om en zie Louis met een boos gezicht naar de tafel van Josh kijken, ik trek hem mee. Hij kijkt nog bozer en ik negeer zijn blik.

'Josh, waar heb je Liz gelaten,' vraag ik op de man af. Josh slikt hoorbaar en haalt zijn schouders op, Louis loopt naar hem toe en houd zijn T-shirt vast. 'Louis doe normaal!' Brul ik.

'Niet voordat hij zegt waar Liz is.'

'Ze is terug naar Australië door jou en die vriendje van je, ze zag het allemaal niet meer zitten. En deed jullie een plezier, wil je me nu loslaten.' Louis kijkt Josh geschrokken aan en laat hem los. Ik loop de kantine uit en loop terug naar het lokaal. Als ik binnen kom kijkt Woods me aan en ik haal mijn schouders op. Ik ga weer op mijn plek zitten en kijk verveeld uit het raam.

'Waar is Elizabeth,' ik kom uit mijn gedachten en steek mijn hand op. 'Ja Rosa?' 'Liz is terug naar Australië meneer, ze is ach laat maar ze is weg,' zucht ik.

'Dankjewel Rosa.'

Dacht ik eindelijk een beste vriendin gevonden te hebben, moeten 'mijn' vrienden en mijn vriendje haar wegjagen. Ze worden me bedankt.

———————————————————
Liz is weg, oeps 😳

1mei2018