Unexpected

007

{ Liz Parker }

Zuchtend kom ik thuis aan. Meteen zie ik Josh en mijn vader op de bank zitten. Ze huilen, beiden. Het is geen leuk gezicht om te zien, dus besluit ik naar boven te gaan. Ik pak mijn telefoon en bel Rosa op.

'Hey roos, kan je hierheen komen? Ik kan echt niet aan hoe Josh zit te huilen.'

'Ik zit zeg maar bij Harry en de rest is hier ook. Je zou op zich wel hierheen kunnen komen?'

'Is goed, ik heb wel zin om ze te irriteren.' Grinnik ik.

Zo gezegd zo gedaan. Momenteel sta ik voor het huis van Harry en Rosa doet open. Achter haar zie ik Louis verschijnen. Hij kijkt me even aan en kijkt vervolgens weer weg.

'We kunnen ook naar Harry's kamer als je dat liever wilt?' Ik haal mijn schouders op. Rosa trekt me mee naar de kamer en alle gezichten draaien mijn kant op. Ik hoor iedereen zuchten.

'Laat dit maar aan mij over.' Zucht Louis die mij meetrekt.

'Laat me los.' Sis ik. Hij trekt me mee naar boven en kijkt me aan.

'Je bent hier alleen vanwege je broer. Als je hem ziet, moet jij ook huilen, wat je niet wilt. Luister nou gewoon naar me en praat erover.'

Ik laat me vallen op het bed en kijk Louis met betraande ogen aan. Hij kijkt mij aan en komt naast me zitten. Hoe weet die jongen zo op me door te dringen.

'Het leven is gewoon oneerlijk,' mompel ik 'Als ik er achter kom gaat die gene eraan.'

Ik hoor Louis zuchten. 'Wat?'

'Dat jij echt een moeilijk persoon bent, je moeder is dood en er over praten met iemand lukt niet eens.'

'Zoals ik vanmiddag ookal zij, je bent geen therapeut.'

'Maar ik ben wel iemand die het zelfde heeft mee gemaakt. Toen mijn moeder overleed aan kanker toen had ik het precies het zelfde, ik kropte alles op en als ik iemand zag huilen moest ik dat ook. Ik heb een knop omgezet en ik ben met de jongens en Rosa erover gaan praten, dit heeft mij geholpen en dat gaat jou ook helpen.'

Ik kijk Louis aan, hij heeft gelijk. Ik moet er over praten. Elke keer als ik pa en Josh zie huilen moet ik dat ook alleen ik houd me sterk. Maar elke keer als Louis erover begint dan lijkt het me niks meer te boeien en begin ik te huilen.

'Je hebt gelijkt Louis..'

'Praat gewoon over alles, ik zit hier en ben een luistert oor. En vergeet vooral niet te huilen.' Zegt hij.

'Het enige wat ik kan is huilen, geen een woord komt eruit.'

De tranen rollen over mijn wangen en het lijkt gewoon niet te stoppen. Een orkaan komt mijn ogen uit. Louis wrijft rustig over mijn rug heen.

'Maandag had ik haar de dood nog toegewenst omdat ik zo boos was, en nu is ze er gewoon niet meer. Alsof het lot dit bepaalt heeft,' snik ik.

'Zo moet je niet denken Liz, het is niet jou fout.'

Er word op de deur geklopt en het hoofd van Rosa kijkt naar binnen. Ze kijkt ons beide aan. Ik weet precies wat ze denkt.

'En? Goed gepraat?' Vraagt Rosa voorzichtig.

'Nee, dit was nog maar het begin van de therapie,' lach ik. Rosa kijkt me lachend aan. Ik sta op en veeg de tranen met de resten makeup van mijn gezicht af. Rosa loopt de trap af naar beneden ik draai me om en kijk naar Louis.

'Dankjewel dat je naar me luistert, hoe kan ik je bedanken?'

'Kom morgen naar het café in de stad, neem een pen en papier mee. We gaan een verhaal schrijven, en geloof me dit gaat je helpen.'

Ik glimlach dankbaar naar Louis. Hij lacht zoet terug en samen lopen we naar beneden. Ik loop de woonkamer in en gelijk heb ik 8 paar ogen op mijn gericht. Ik ga naast Rosa op de bank zitten.

'Zo heeft Louis je eindelijk wat dingen wijs gemaakt?' Ik kijk Niall vragend aan.

'We willen je weg hebben Liz, en we hadden gehoopt dat het nu wel zou gebeuren.' Zegt Harry.

'Waar gaat dit Heen?' Vraag ik.

'We willen je terug hebben naar Australië, dan hebben wij rust en breng je Rosa ook niet naar een nieuw level.' Zegt Louis.

Die jongen is ook echt niet te geloven he, eerst een lief persoontje spelen en mij overhalen om te praten en mijn verdriet te delen. En nu wilt hij weg hebben.

'Als jullie me weg willen hebben, boek ik wel een enkeltje naar de hemel.' Ik sta op en verlaat het huis. Iemand pakt me bij mijn arm vast en ik draai mezelf om. Rosa staat voor.

'Je gaat toch niet?' Vraagt Rosa geschrokken. 'Zou het graag willen, maar ik kan het papa en Josh niet aan doen.'

'Sorry voor hun, ze kunnen zich gewoon niet opstellen.' Ik grinnik.

'Snap niet dat je met hun om kan gaan, en ik snap al helemaal niet waarom je met een van hun een relatie hebt.'

'Harry is gewoon een bloed mooie jongen, daar ben ik gewoon opgevallen.' Rosa bloost wat me laat glimlachen.

'Ik ga naar huis, vertel jij Louis even dat de therapie les niet door gaat morgen en dat ik mezelf ga vermaken op het vliegveld.'

'Wat? Ga je terug naar Australië?'

'Nee, m'n beste vriendin komt vanwege de begrafenis van mama.'

'Het komt allemaal goed Liz, dat weet ik zeker.' Rosa glimlacht en ik draai me om, en loop naar huis.

————————————————————

17april2018