Unexpected

021

{ Liz Parker }

'Ik ga maar weer eens, jij hebt je rust nodig en ik denk dat de artsen niet heel blij zullen zijn als ze mij hier straks nog zien liggen,' ik stap uit het bed en kijk Louis aan. 'Weetje Liz, ik wil je zoenen,'

Ik laat hem dit maar een keer zeggen en druk mijn lippen op die van hem, de kus duurt kort maar toch is het fijn, de vlinders vliegen weer door mijn buik heen en ik grijns tegen Louis zijn lippen aan. 'Ik wil dit elke dag wel,' lacht Louis als onze lippen van elkaar verwijderd zijn.

'Kom maar gauw het ziekenhuis uit dan,' Louis steekt zijn duim op en ik loop zijn kamer uit.

Als ik door de gangen van het ziekenhuis loop zie ik Niall lopen. Onze blikken kruisen en hij komt naar me toegelopen. 'Wat doe jij hier?' Vraagt hij.

'Ik kwam bij Louis vandaan, wat doe jij hier eigelijk?' Niall kijkt nerveus om hem heen, bang om iets te zeggen. Ik kijk hem doordringend aan en wacht nog steeds geduldig af op zijn antwoord. 'Ik was bij mijn oom, hij ligt in coma hij heeft  6 weken geleden een ongeluk gehad met iemand anders. Alleen die heeft het niet mogen redden.' Zijn stem klinkt gebroken.

'Wanneer was dat?' Vragen gaan door mijn hoofd heen, als het 27 Juni weet ik genoeg. 'Eind Juni geloof ik, het was een zwarte BMW.'

Met open mond kijk ik Niall aan, zijn oom heeft mijn moeder aan gereden. Door hem is zij dood en heb ik geen vrouw meer in mijn leven die mij de les kon laten lezen. Eerlijk gezegt begint mijn woede te koken en kijk ik Niall boos.

'Wat is er met je?' 'Jou oom, heeft mijn moeder dood gereden. Dat is er Niall.' Ik schreeuw het eruit alsof het niks is. Hij kijkt me geschrokken aan. 'Als hij nou gewoon voorrang had gegeven was er niks aan de hand geweest en had ik mijn moeder nog gehad.' De tranen lopen over mijn wangen, en ze zijn niet te stoppen. Puur door verdriet maar ook door boosheid.

'Sorry, ik wist niet dat het jouwn moeder was?'

'Oh nee tuurlijk niet, het was je zeker ook niet opgevallen dat er een dooie bij gevallen was he,'

'Ik wist dat wel, maar ik wist niet dat het je moeder was.' Ik kijk hem woedend aan en pak zijn kraag vast. 'Laat dit duidelijk zijn Horan, je blijft uit mijn buurt, ben je toch iets van plan weet dan dat je een begrafenis kan regelen.' Hij kijkt me met grote ogen aan en ik hoor hem slikken. Ik laat hem los en verlaat dan het ziekenhuis.

///

Ik loop de school in en ik kijk om me heen of ik Rosa kan vinden. Als ik haar gevonden hem loop ik op haar af en trek ik haar mee naar buiten. 'Wat is er?'

'Niall zijn oom is het andere slachtoffer van het ongeluk, hij heeft m'n moeder dood gereden.' Rosa kijkt me geschrokken aan en schud haar hoofd. 'Dat kan niet!'

'En toch is het zo, nadat ik weg ging bij Louis zag ik hem, hij vertelde het en ik vloog hem nog net niet aan.'

'Wat heb je tegen hem gezegt?' 'Dat hij uit mijn buurt moet blijven, doet hij iets wat mij niet zint, dan euh kan hij een begrafenis regelen want dan trek ik de stekkers eruit bij zijn oom.'

'Doe normaal Liz, Niall zijn oom kan hier niks aan doen,' ik kijk haar verbaasd aan. 'Sta je nou aan zijn kant?'

'Ja! Zoiets kan je toch niet zeggen, je bent echt gek in je hoofd. Ik weet dat je je moeder terug wilt, maar dat werkt niet zo. Ga naar Niall en zegt dat het je spijt.'

'Ik denk dat ik dood ben als ik naar hem toe ga,' zucht ik. 'Ik denk het niet hoor, Niall kan niet lang boos blijven.'

'Rosa voel een aan je voorhoofd, ik heb gezegt dat ik zijn oom zou vermoorden. Niall is echt wel boos,' zucht ik. 'Nee! Geloof me nou!' Brult ze door de gangen van de school. 'Wie moet wie geloven?' Harry, Niall en Liam staan naast ons. Ik kijk Niall die eindeloos voor zich aan het staren is. 'Liz moet mij geloven!' Ik sla een hand voor mijn hoofd en loop dan bij ze weg, ik heb geen zin in dit gedoe. Ik loop naar de kluisjes toe en zie Josh daar staan met Luc. Ik slik hoorbaar en loop naar hem toe.

'Josh, ik wil naar huis, mag ik alsjeblieft gaaaaan?' Zing ik vrolijk. 'Waarom?' 'Omdat ik geen zin heb,' zucht ik. Josh haalt zijn wenkbrauw omhoog en kijkt me doordringend aan. 'Oke, ik wil naar Louis.'

'Is hij nu je vriendje?' Ik draai mijn hoofd om en kijk Luc boos aan. 'Hij kan me wel normaal behandelen daar moet jij nog aan werken, want niet elk meisje wilt graag gezoend worden.' Zeg ik nors. Hij kijkt me met een mond vol tanden aan. 'Je wilde het zelf,' zegt Luc simpel.

Ik ga voor hem staan en kijk hem recht in zijn ogen aan. 'Ik ben geen speelgoed, je kan me niet voor alles gebruiken, en onthoud dat, want nog een keer zo iets flikken maakt niet uit bij wie, dan zorg ik er voor dat Louis je met liefde wat klappen uitdeelt,'

'Ja en nu word ik bang,' lacht Luc. Ik zucht en trek Josh mee naar mijn kluisje. 'Ik ga nu naar Louis, dus als school vraagt waar ik ben, zeg dan dat ik mama miste en ik naar haar graf ben.'

'Ze is gecremeerd dombo,' lacht Josh. 'Dat weet school niet, dus nu hup naar je les.' Josh steekt zijn middelvinger op en ik loop de school uit.

///
Als ik de kamer van Louis inloop zie ik Niall zitten. Hij was dus het zelfde van plan als ik. Ik wil de kamer uitlopen als Louis me roept. 'Hi,' mompel ik. 'Wat ga je doen?' Vraagt Louis.

'Naar huis, ik laat jullie wel even alleen.'

'Is niet nodig, Niall heeft me alles vertelt.' Ik kijk hem boos aan en ga op de vensterbank zitten. 'Sorry Liz, ik had het je gewoon moeten vertellen. Ik wist heus wel dat het je moeder was maar ik was bang voor je reactie.' Zegt hij. Ik kijk hem aan en er ontstaan tranen ik zijn ogen.

'Waarom heb je het niet gewoon gelijk vertelt? Als je me het eerder had vertelt had ik niet zo heftig gereageerd. Daarmee wil ik ook zeggen dat het me spijt. Ik had zoiets nooit mogen zeggen.'

'Ik verdiende het Liz, ik geef je groot gelijk dat je zo reageerde, zoiets verdien ik.' Ik loop naar Niall toe en geef de tranen onder zijn ogen weg. 'Trap jezelf nou niet de grond in, het is gebeurd en we kunnen het niet terug draaien, wees blij dat je oom nog leeft.' Louis glimlacht naar me en klopt naast zich neer. Ik ga naast hem liggen en kijk Niall aan.

'Maar ik voel me klote omdat jij geen moeder meer hebt.' Zegt hij zacht.

'Ik vind het ook heel erg wat er gebeurd is, maar het lot heeft het zo bepaalt en daar moet ik mee leren leven, de pijn blijft niet voor altijd, maar mama in mijn hart wel.'

——————

13mei2018