The Badboy's Girl? Oh No...[υπό διόρθωση]

2ο κεφάλαιο

...Αντε να δούμε τι θα δούμε...

Αυτήν την στιγμή βρίσκομαι σε μια καφετέρια, τίποτα το σπουδαίο. Περιμένω να μου φέρουν τον καφε, ενω παρακολουθώ τις αλλες πίσω απο μια εφημερίδα. Ξέρετε όπως στις ταινίες... Καπέλο, γυαλιά, σκούρα ρούχα,... πάντως μου παει αυτό το στυλ του κατασκόπου.

Τέλος πάντων, προσπαθώ να ακούσω τι λένε όμως δεν τα καταφέρνω, αν και έχω καθήσει όσο πιο κοντά μπορω. Καταφέρνω όμως, να διαβάσω τα χείλια τους.

Οχι, δεν μπορεί...
Κάποιο λάθος θα έχω κάνει. Δεν θα ακούω καλά. Κάποια παρεξήγηση θα έγινε... Σίγουρα.

Φεύγω απο κει όσο πιο γρήγορα μπορώ χωρίς να με δουνε. Και να με δούνε δεν με νοιάζει αυτήν την στιγμη. Το μόνο που θέλω είναι ηρεμία, ησυχία να σκεφτώ...

Σε ολη την διαδρομή για το σπιτι επαναλαμβάνω και επεξεργάζομαι τα λόγια που άκουσα.

Φτανω στο σπίτι, αρχίζω να ρωταω αν είναι κανείς, μα καμία απάντηση.
Ανεβαίνω πάνω στο δωμάτιο μου και πέφτω με φορά πάνω στο κρεβάτι. Αφού ξέρω πως είμαι μόνη μου βάζω μια τσιρίδα που ακόμα και τα πουλιά στο δέντρο τρόμαξαν και έφυγαν. Υστερα, απο κάποια δευτερόλεπτα, νιώθω τα μάτια μου υγρά και κάτι να με κάνει να ανατριχιάσω στο μάγουλο. Ακολουθούν μετά πολλά δάκρυα και πλεον όλο μου το πρόσωπο είναι μουσκεμένο, μαζί με το μαξιλάρι μου.

Μόλις ηρεμώ λίγο, πάω στο μπάνιο να καθαριστώ. Κοιτάζομαι στον καθρέφτη και δεν βλέπω εμένα, αλλά μια άλλη Άννα. Οχι, δεν εννοώ απο το μακιγιάζ, που όλο μου το πρόσωπο έχει γίνει μαυρο απο την μάσκαρα, αλλά κάτι νιώθω στην ψυχή μου να έχει αλλάξει. Δεν είμαι εγώ αυτή. Σε τίποτα δεν μοιαζω με την παλιά Αννα, είμαι μια ξένη στο σωμα της Αννας.

Τα λόγια που άκουσα, αρχίζουν και βαραίνουν το μυαλό μου. Ξανάρχονται πιο φρέσκα στην μνήμη μου. Πιστεύω πως θα χαραχθούν ανεξίτηλα στο μυαλό μου για πάντα.

Το σαγόνι μου τρεμοπαίζει, νιώθω πως το σώμα μου αρχίζει και παραλύει, δεν μπορω να κρατηθω όρθια, γι αυτό κάθομαι στο κρεβάτι. Δεν ξέρω, θα λιποθυμησω, θα κλάψω, θα νευριασω, θα γελασω. Ειλικρινά, τα έχω χάσει. Θέλω να μην σκέφτομαι τίποτα, να μην με απασχολεί τίποτα, να μην βασανίζομαι έτσι, τι έχω κάνει για να τα αξιζω εγώ αυτα; Οχι δεν μπορω άλλο. Θέλω να φύγω, να φύγω μακριά, να ξεφυγω απ όλους και απ όλα.

Να γράψω, να γράψω στο ημερολόγιο μου. Αυτό θα με βοηθήσει. Η μόνη φίλη που μου απομένει, που με καταλαβαίνει, που πονάει περισσότερο απο μένα για τον δικό μου πόνο, βάσανο.

Αγαπημένη μου Κάτια,

Μονο εσύ με καταλαβαίνεις.Θέλω τοσα να σου πω....
Δεν μπορω να καταλάβω τι τους έκανα και με τιμωρούν έτσι! Πάντως το μήνυμα που έστειλε σε όλες η Βιολέτα, πλεον είμαι σίγουρη πως ξέχασε οτι ήμουν κι εγώ στην ομάδα και γι αυτό το έγραψε εκεί.
Μου είναι αδύνατον να ξεχάσω την συζήτηση που είχαν οι "φίλες" μου στην καφετέρια. Απορω γιατί να μου συμπεριφερθούν έτσι.
Ποιος να πιστέψει κιόλας οτι ακόμα και Σοφία που είμαστε μαζί απο το δημοτικό, έπεσε τόσο χαμηλά. Φαντάζομαι τι άνθρωπο ειχα στον κόρφο μου τοσα χρόνια. Μα και πάλι πως γίνεται να μην έχω καταλάβει τι χαρακτήρας είναι, ουσιαστικά μαζί μεγαλωσαμε και καθημερινά μιλαγαμε στο τηλέφωνο, ενώ τα Σαββατοκύριακα κανονιζαμε να συναντιόμασταν απο κοντά.
Πως μπορούν να πουν τέτοια λογια για μένα; Πως μπορούν να μιλούν άσχημα για μένα σε κάποιον αλλον; Πως μπορούν να προσβάλουν ανθρώπους έτσι; Πως μπορούν να κουτσομπολευουν και να βρίζουν αλλους; Ολα αυτά ποτέ δεν τα καταλαβα. Εγώ ενα ξέρω, πως απο οτι φάνηκε ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΙΧΑ ΑΛΗΘΙΝΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ.
Οι πραγματικοί φιλοι είναι αυτοι οι οποίοι νοιάζονται για τον κολλητό τους. Δεν προσπαθούν ποτε να τους φτάσουν, να τους ρεζιλεψουν, να τους μειώσουν, να τους προσβάλλουν, να τους δώσουν μια τρικλοποδιά και ο άλλος να χάσει την θέση όπου βρίσκεται, την ισορροπία του σαν άνθρωπος στο ψυχικό του κόσμο.
Δεν μπορω να πιστέψω τι συμβαίνει. Μου φαίνεται πως δεν το έχω συνειδητοποιήσει όλα αυτό που έχει γίνει. Μήπως και βλέπω όνειρο, μήπως έχω παραισθήσεις, μήπως αρχίζω και τα χάνω; Κάτι πάντως συμβαίνει. Αυτό είναι το μονο σίγουρο.
Αχ, Κάτια μου αν και άψυχο αντικείμενο, είσαι η μονη που με καταλαβαίνει, που με αισθάνεται. Τουλαχιστον έτσι νιώθω εγώ. Γνωρίζω πως δεν θα μπορεσεις να ανοιξεις το στόμα σου και να αποκαλύψεις όλα μου τα μυστικά, γιατί πολύ απλα δεν έχεις. (Μονο μην πέσεις στα χέρια κανενός άλλου που τοτε θα είναι δικιά μου η ευθύνη, σε προσέχω όμως σαν τα ματια μου.) Δεν θα με προδωσεις, ποτε δεν θα με προσβάλλεις ποτε. Είσαι η μόνη που έχω και ξέρω πως μπορω να στηριχτω πανω σου.
Μα είναι δυνατόν να με ατιμασουν λέγοντας σε ολους τα χειρότερα για μένα; Να σχεδιάζουν ολόκληρο σχεδιο ώστε να με δουν δυστυχισμένη;
Δεν θέλω, δεν μπορω να γράψω αλλο. Αισθάνομαι πως λίγο ακόμα και θα λιποθυμησω. Δεν πρεπει να τα σκέφτομαι όλα αυτά. Σε λίγο θα χρειαστω ψυχολόγο. Δεν αντεχω άλλο.

Με αγάπη και λύπη ταυτόχρονα,
η Αννα σου

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Εντάξει μπορεί να είναι λιγάκι μικρουλια τα κεφαλαια αλλά τουλαχιστον δεν είναι κουραστικά.

Τώρα που ήρθαν οι διακοπές και τα σχολεία έχουν κλείσει θα ανεβάζω πιο συχνα κεφάλαιο, θα προσπαθήσω και καθημερινά. :)

Ελπιζω να με στηριξετε με την ψηφο σας και το σχόλιο σας:D

Τα λεμεεε