The Badboy's Girl? Oh No...[υπό διόρθωση]

14ο κεφάλαιο

Πίσω μου σε έχω σατανά...

Μα τον Αγιο Φανούριο... Νομιζω πως ουτε φανουρόπιτα σου έκανα για να μου βρεις αυτόν, ουτε στον ζήτησα...

Μα παντα μπροστά μου ρε φίλε...

" Τι έχουμε εδώ; Για κοίτα σύμπτωση το φυτό να έχει βγει από το σπίτι...Για να πάρεις ήλιο και να γίνει η φωτοσύνθεση φαντάζομαι ή για να ποτιστείς;" με την ειρωνεία του στα ύψη.

"Χαχα γελάσαμε, αϊ στο διάολο απο δω που μου θες και χιούμορ. Οτι γουστάρω κάνω έξω και φύγε γιατί οι πουτάνες σου σε περιμένουν... " είπα όλο ύφος.

Το βλέμμα του έγινε σκληρό και η πόρτα του οδηγού άνοιξε.
Μα τι κανει, κατεβαίνει; Και...και γιατί με πλησιάζει; Ψυχραιμία Αννα και μην δείξεις τον φόβο σου...

"Άκουσέ εδώ κοριτσάκι, μην τολμήσεις και μου μιλήσεις έτσι γιατί μαυρο φίδι που σε έφαγε. Δεν με ξέρεις ντάξει; Συνεννοηθήκαμε;" που είπε καθώς το πρόσωπό του κοντά στο δικό μου, τόσο ώστε να μυριζω το τσιγάρο που είχε καπνίσει λογικά προηγουμένως και τα ματια του να βγάζουν φωτιά.

Οχι όμως δεν θα του κάνω την χάρη...

" Για να ξέρεις δεν σε φοβάμαι, ούτε θα γίνω στρατιωτάκι σε σένα. Και δεν είμαι φυτό, και αγόρι έχω, και τα παντα. Εσύ εισαι ενα ψώνιο με φράγκα και νομίζεις πως κάτι είσαι. Πληγωνεις τους άλλους χωρίς να σε νοιάζει τι επιρροή θα έχουν τα λόγια πανω τους, με μια ψυχη μαυρη, ολομαυρη. Πιστευεις ακομα πως δεν σε γνωριζω;"είπα με υπερηφάνεια για τα λογια μου. Εκείνος με κοίταζε στα ματια ανέκφραστος, δεν μπορουσα να καταλάβω τι ένιωθε.

" Μα ποσο λάθος και ποσο αθώα εισαι, που δεν εχεις καταλάβει πως παίζεις με την φωτιά."

"Χα αγοράκι μου, είμαι πολύ καλύτερη απο οτι φαίνομαι και ούτε που θα καω με την φωτιά που εγώ θεωρώ σπίθα. Αντε γεια"είπα και με ενα υπερήφανο ύφος να τον προσπερνάω επιδεικτικά ακουμπώντας τον ώμο του...

Είχα σκοπό να γυρναγα τώρα αμέσως στο σπίτι μου διότι ποιος αντέχει τις φωνές της μάνας και όλο και περισσότερο αποκαρυνομουν απο αυτόν.

Μια κόρνα άκουσα ξαφνικά και κάποιον να φωνάζει το όνομά μου. Ύστερα από αυτά κενό, σκοτάδι...

[...]

Αχ! Το κεφάλι μου θα σπάσει και το ποδι μου δεν το νιώθω... Ποναω πολύ...

Ανοιξα απότομα τα μάτια μου και αυτό που είδα ήταν άσπρο...άσπρο παντού...

"Γιατί γιατί να φύγω τόσο νέα απο αυτόν τον μάταιο τούτο κόσμο; Τι έκανα και το αξιζω; Να ηδη βλέπω αυτό το λευκό το χρωμα, αν και νόμιζα πως ήταν φως, μπροστά μου...