The Badboy's Girl? Oh No...[υπό διόρθωση]

31ο κεφάλαιο

"Μιλα μου ΤΩΡΑ. Αρκετά πια στο σκοτάδι"

Είπε και παραιτήθηκα. Ξεφυσυξα και πήρα μια βαθιά ανάσα να ξεκινησω.

"Ξέρεις...Πριν δυο χρόνια λίγο πριν μπω στην ομάδα των αναρχικών, στην 3η γυμνασίου, είχα μπλέξει κάπου αλλού. Ενα βράδυ μαζί με τον ξάδερφό μου είχαμε βγει, είχαμε πιει και βρεθηκαμε λιποθυμοι σε ενα σκοτεινό στενό δυο τετράγωνα κοντά στο σπίτι μας που τότε έμενα. Παλιά έμενα στην Λάρισσα μαζί με τους γονείς μου και... την εικοσιτετραχρονη αδερφή μου. Ναι έχω αδερφή και μένει μόνιμα στο Λονδίνο... Εκεί μας πήρε ενα βανακι και μας εδεσε σε μια αποθήκη. Επι δυο μέρες μας έκαναν ενέσεις από νέα ναρκωτικά που βγήκαν στο παράνομο εμπόριο. Ηθελα να φωναξω βοήθεια, να τελείωνε έστω τοτε η ζωή μου. Αργότερα, μόλις είδαν τις επιπτώσεις που είχαν οι ενέσεις πάνω μας, μας πέταξαν σε ενα χαντάκι. Ζαλισμενοι, ταλαιπωρημένοι απο τους εμετούς, να μην μπορούμε να ισορροπήσουμε, να περπατησουμε φτάσαμε στο κοντινότερο νοσοκομείο. Μειναμε εκεί για άλλες τρεις μέρες και μετά μας άφησαν ελεύθερους με ειδική αγωγη και αποτοξίνωση απο τα ναρκωτικά. Στο επισκεπτήριο δεν ήρθε φυσικά κανένας, παρά μόνο η αδερφή μου. Ξέρεις πως ενιωσα τότε;" ρωτησα ενω ενα δάκρυ πήγε να κυλησει, μα δεν το επέτρεψα.

"Τον ξάδελφο μου τον φρόντισαν και υστερα απο λίγο καιρό ηταν καλά. Μετα την άφιξη μου στην έπαυλη μας στην Λάρισα, όλα ήταν σαν να μην συνέβη τίποτα. Οταν ρωτησα γιατί δεν με επισκέφτηκαν στο νοσοκομείο, ξέρεις τι μου απάντησαν; Πως ο μπαμπάς ηταν σε επαγγλεματικο ταξίδι στον Καναδά και η μαμά για σκι στην Σουηδία. Ουτε ενα 'περαστικά' δεν μου είπαν. Ηταν πιο σημαντικά οι συνεδρίες και η ψυχαγωγία τους απο την ζωή του ίδιου τους του παιδιού. Οι θεραπείες αποτοξίνωσης δεν με βοήθησαν και μέρα με την μέρα υπέφερα στον πόνο και διψουσα για μια δόση ακόμα. Δεν είχα να με βοηθήσει κάποιος και ήμουν μόνος. Η αδελφή μου δεν θα μπορούσε να το διαχειριστεί αυτό οποτε το κράτησα μυστικό. Ενιωθα να καταρεω ώσπου βρήκα λίγα ακόμα γραμμάρια απο το 'φάρμακο' μου. Αυτό πλεον ήταν η λύτρωση μου. Αυτό το χόρτο που μπορεί να σκοτώσει, ηταν η ευχαρίστηση μου."

"Μια μέρα το πρωί ξύπνησα απο εναν απίστευτο πόνο στο στομάχι. Πίστευα πως θα πέθαινα. Μομιζα πως ηθελα λιγο ακομα, μα οσο ναρκωτικό και να έπαιρνα αυτό χειροτέρευε. Στην απελπισία μου πήρα τηλέφωνο την μητέρα μου. Παρολο τον πόνο κατάφερα και της μίλησα. Της είπα τρεις προτάσεις που τις θυμάμαι ως και σήμερα: 'Μαμα, βοήθεια, σε χρειάζομαι. Υποφέρω και σε παρακαλώ έλα να με σώσεις. Νομίζω πως πεθαίνω'"