The Badboy's Girl? Oh No...[υπό διόρθωση]

37ο κεφάλαιο

Πλευρά Ακη

Κλείνω στα μουτρα την πόρτα στην μητέρα μου για ακόμα μια φορά. Δεν θελω να αντιμετωπισω και αυτό τώρα.

Εχω τις Πανελλήνιες και δεν είμαι σε θέση να γράψω χάλια.

Πολλοί λένε να σπουδασω κάτι σε ενα Πανεπιστήμιο και μετά αν θελησω σε μια σχολή μαγειρικής, μαζί και η Αννα.

Μάλλον αυτο θα κάνω! Λοιπόν, διαβαζω για να περάσω στην Αθήνα διοίκηση επιχειρήσεων.

Ναι ουτε εγω το περίμενα αλλά ίσως και αν πάει κατι στραβά στο τομέα του σεφ, να είμαι αυτονομος στις δικές μου επιχειρήσεις που θα πάρω αύριο. Ναι αύριο είμαι επισήμως 18 και με τον νόμο...

[...]

"Γαμημενο, κωλοξυπνητήρι που να που να στο διάολο" βριζω ενω απο οτι φαίνεται ωρα για σχολείο.

Η Αννα ειναι χειρότερη στο θέμα πρωινό ξύπνημα γιατί εχει περάσει το μαξιλάρι πάνω στο κεφάλι της για να αποφύγει τον αποκρουστικό αυτο ήχο.

Την σκουνταω για να σηκωθεί, όμως καμία απάντηση. Της δίνω ενα φιλί στο μάγουλο και μου έρχεται μια σφαλιαρα.

Τριβω το μάγουλο μου και την σηκώνω απότομα τραβώντας την απο τα δύο χέρια όρθια να ξυπνήσει και μόλις κάθεται όρθια στο κρεβάτι πέφτει πάλι πίσω.

Μονο μια λυση υπάρχει...

Χωνω το χερι μου μέσα στο εσώρουχο της και πετάγεται σαν ελατήριο στον αέρα.

"Οχι δεν θα σου κανω την χάρη Ακη. Δεν θα γίνει τίποτα" λεει καθώς κατευθύνεται προς το μπάνιο.

"Καλημέρα και σε εσένα γλύκα" τρεχω απο πισω της και την πιάνω απο την μέση για να εχω πρόσβαση στο λαιμό της, αφοτου τραβήξω πίσω στα μαλλιά της.

"Καλημέρα αγαπουλινη μου. Ασε με όμως να ετοιμαστω και τα λέμε μετά" λέει και επιμένω κατσουφισσμενος που ακόμα να θυμίθει τα γενέθλια μου.

"Εμ ναι, αλλα μήπως ξεχασες να μου πεις κάτι;"

"Μπα οχι τίποτα. Μόλις ξύπνησα γι αυτο περίμενε μέχρι να πιω λίγο καφέ" με σπρώχνει εξω απο το μπάνιο.

Ηττημένος ντύνομαι και παω να βγαλω το πρωινό.
Παραδόξως, ειμαι χαρούμενος απο κάθε αλλη χρονιά που κλείνω 18 χρονια πανω στην γη. Οχι επειδή ενηλικιώνομαι, αλλά που εχω δίπλα μου επιτέλους ανθρώπους που νοιάζονται για μενα να τα περάσω μαζί τους. Υστερα απο τα δώδεκα μου έτη, δεν με ενδιέφεραν. Τα θεωρούσα απλώς μια ακόμα συνηθισμένη μέρα.