The Badboy's Girl? Oh No...[υπό διόρθωση]

9ο κεφάλαιο

"Συ..συγνώμη"είπε ενω είχε κατεβασμένο το κεφάλι.

Ακουσα καλά; Μου ζήτησε συγνώμη;
Να πέσω τώρα απο τον γκρεμό ή μετά;

Κάνε μου ο,τι θες κούκλε μου.... Δέχομαι να με βιάσεις κιόλας.

"Για ποιο λόγο μου ζητάς συγνώμη;"τον ρωτησα γλυκά με ενα  χαμόγελο να εχει σχηματιστεί στα χείλια μου.

"Για...για το φιλί"

Πρώτη φορά τον βλέπω να τραβλιζει και είναι πολύ γλυκουλης...

Δεν αντέχω θελω να τον ξαναφιλησω...

"Δεν πειράζει...Δεν τρέχει κάτι. Εξάλλου...μ...μου αρ...άρεσε"είπα κάπως ντροπαλά.

Τι έγινε ρε παιδιά, μεταδοτικό είναι το τραύλισμα;

"Αλ..αλήθεια;"είπε ενω μια σπίθα ελπίδας άναβε μέσα απο το βλέμμα του.

"Ναι. Ελα τώρα να βγούμε απο το νερο γιατί μας βλέπω με σαράντα πυρετό αύριο"

"Οκ"είπε και μου έδωσε το χερι να με βοηθήσει να βγω, ενω εκείνος ηδη είχε κανει ενα σαλτο και ειχε βγει εξω.

"Να σε ρωτήσω κάτι; Πως θα φύγουμε; Τι δικο μου κινητό κανει μπουρμπουλιθρες στον πάτο της λίμνης"αναρωτηθηκα.

"Εμμμ, μάλλον θα παρουμε ταξί; Δεν μπορούμε σε τέτοια κατάσταση να περπατησουμε. Το αυτοκίνητο μου είναι ακόμα στο σχολείο, θα το πάρω αύριο."

[...]

Πηραμε ταξί και μας άφησε εξω απο το σπίτι μου. Το πλήρωσε ο Μάριος, αφού τα χρήματα του είχαν ηδη στεγνώσει, ενω το κινητο του, μετα θυμήθηκε πως ητανε στην σχολικη τσαντα που δεν ειχε βραχει καθόλου και με συνόδεψε ως την πόρτα του σπιτιού μου. Εδώ με εβγαλε και φωτογραφία...
Μετα εκείνος θα περπάταγε πέντε λεπτά μέχρι να φτάσει στο δικό του, που ηταν σχετικα κοντά.

Παρατήρησα τέσσερα ματάκια να μας έχουν καρφώσει με το βλέμμα τους, ενώ έπλεναν τα πιάτα'...Δεν έδωσα πολύ σημασία όμως.

"Σε ευχαριστώ για σήμερα πέρασα πολύ όμορφα"του είπα

"Κι εγώ. Η κάθε στιγμή σήμερα ήτανε μοναδική."

Έπιασα το υπονοούμενο...

"Και η δικιά μου, η κάθε στιγμή ήταν υπέροχη"

"Χαίρομαι" είπε με τα μάτια του να είναι σαν χάντρες, ενώ πήγα να ανεβώ τα σκαλιά του σπιτιού μου.

Τότε όμως, ένιωσα ενα απότομο κράτημα απο τον καρπό, οπου η δυναμη που έβαλε για να με γυρίσει και να τον κοιτάξω μας έφερε πρόσωπο με πρόσωπο...ΞΑΝΑ.