The FOOTBALL Princess

Chapter 93

ANGELA'S POV

Nilibot ko ang paningin, may swero, puting wall, may oxygen na nakabit sa akin, may apparatus na tumutunog, nasa hospital ako. Napatingin ako sa doctor na lumapit sa akin, siya ang personal doctor ko. Chineck niya ang mga mata ko, ang mga apparatus na nakakabit sa akin. Sinundan ko siya nang tingin nang naglakad ito, nakita ko si Lola na nilapitan niya.

"She's fine for now, normal heartbeat, her vital signs, her bp. After six days na walang malay masasabi kong good sign ito."

Six days? Six days akong walang malay? Naging malala ba? Umulit na naman ba ang nangyari noon? Ooperehan na naman ba ako? Damn, no! I gritted my teeth, no, I won't let them do another operation.

"Her surgery will schedule later, I am so sorry to tell you Señora na after nang surgery babalik na naman siya sa mahabang tulog, 2 to 3 days but we will assure you na mabuti ang madudulot nito sa kanya."

I was shocked for what I heard. Surgery? So hindi operation? Anong surgery? Why?

"Just do all what can best for her Doc." Ani Lola.

"Babalik ako dito mamaya before operation to check her." Anang Doctor the umalis na ito, si Lola lumapit sa akin.

"Thanks God, you're awaken." Umiiyak na yumakap si Lola sa akin. Hindi ko napigilang maiyak.

"Wo..wo..wa." Nahihirapan kong sambit dahil sa oxygen na nakakabit sa akin. Geeez, this is what I hate. Ano nga bang nangyari six days ago?

Inalala ko ang nangyari kung bakit ako nandito. That moment, final game, wala si Stanley, he never shown up, he leave us hangging, but I do my best to bring the team to fame, we win pero ako after tje game my nose is bleeding, umiikot ang paningin ko, nahihilo ako, ang sama nang pakiramdam and I was fainted.

Like what happened before, ganitong-ganito din ang nangyari noon, ganito din.

Umiiyak pa din si Lola na hinalikan ako sa noo. Nabalik ako sa realidad at humagolgol, I slowly clenched my fist. Ayoko nito, ayoko. Hindi maaari, hindi pwede.

"Honey, saan masakit? Kamusta pakiramdam mo?" Usisa ni Lola habang hinahaplos ang pisngi ko.

Lalo akong humagolgol at dahang-dahang hinawakan kamay ni Lola.

She hold my hand tight and kiss it.

"You will be fine, huh. Don't worry honey." She said. Napailing ako. I want to to shout, I want to run away from this. Operation and now surgery, why? Why this happening to me? Bakit ako?

"W...w-why...I-I..." Arrrg tinigilan ko pagsasalita ko, it is hard, napuputol lang sasabihin ko. Why I need surgery? Iyon dapat ang itatanong ko.

"You'll be fine." Ani Lola.

"Gel." Napalingon ako sa bumanggit nang pangalan ko. Wency and Danila was staring at me crying, lalong bumigat ang mga mata ko at bumuhos ang mga luha ko.

They walk towards me at hug me tight. Heto ang sinasabi nila sa akin dati, heto ang kinakatakutan nila, ang galit nila sa akin dati, dahil sa katigasan nang ulo ko heto ako. Damn it, damn.

"Thanks God you're awake now." Wency said. Gusto kong magsalita pero hindi ko magawa dahil walang boses na lumalabas sa bunganga ko lalo pa ang hirap kapag merong oxygen na nakakabit.

"Andito din sila." Ani Danila, napatingin ako sa tiningnan nila, bumagsak lalo ang mga luha ko nang makita sina Rico, Rey, Renjie, sina Aein, Jane at Arvin.

They're here, they saw me like this.

"We're here for you. Magiging okay ka din." Ani Jane nang makalapit sila. Umiling ako, they don't need to see me like this, hindi maaari. Hindi pwede.