abC

Chapter Twenty Five

Iñigo's POV

I stayed sa garden kung saan kanina eh pilit kong ibinabato ang jokes ko to make her smile, tanda ko pa ang mapupulang pisngi niya cause she was trying not to laugh.

I smiled.

Kahit kailan hindi ko naisip ang magseryoso sa isang relasyon o sa isang babae, never. Not after what my mom did to me, pakiramdam ko pareho lang silang lahat.

Iiwan din nila ako.

Para sa 'kin, girls are manipulative. They can control you with their acts, girls are good at acting. Konting iyak dito, konting tampo, konting galit. Nakakuha na nila agad ang gusto nila, that's why I don't trust them.

But, Clay is different.

What makes her different from the other girls?

She's pure and innocent, she's herself. She's not trying to get my attention like the other girls.

She's not trying to be anything at all.

She captured me, without doing anything.

I took a deep breath and let it out. "That's too deep, son" natatawang komento ni dad.

Umupo siya sa tabi ko, at pareho namin minamasdan ang kalawakan.

"You want to share that with me?" Tanong niya.

Napangiti ako saka umiling sa kanya.

Nahihiya ako, dahil ilang beses kong sinabi sa kanya na hindi ako maiin-love. Na hindi ako magseseryoso, pero mukhang kakainin ko lahat ng sinabi ko.

"It's Clay, right?" Sabi nito.

Hindi ako kumibo, nakatingala lang ako sa langit.

"Son, there's nothing to be afraid of" he said.

Oo, takot ako. Takot akong masaktan, takot akong maiwanan. "They are not your mom, Iñigo"

Pero paano? Paano ko maiaalis yun sa utak ko? Mismong nanay ko, nagawa akong iabandon.

"What are the chances, dad?" Mahinang tugon ko dito. "Kahit ikaw diba? Iniwan ka rin ni tita" dugtong ko dito.

He laughed. "That's my story, Iñigo" nakangiting sabi nito. "Create your own" makahulugang saad nito.

Nakangiti parin ito habang pinagmamasdan ang liwanag ng buwan.

I look up to this man, he's my hero. Ang swerte ko na sa dinami dami ng pwede akong ipaampon, napunta ako sa kanya.

He's not my real father, we're not even related. Iniwan lang ako ng nanay ko sa may gate nila, kasama dun ang birth certificate ko.

Iñigo Castro.

Hindi na nila pinalitan ang pangalan ko, sabi ni dad may dahilan kung bakit pati yung birth cert iniwan sa kanila.

Ayoko sa pangalan ko, ayokong isipin na dala-dala ko ang apelyido ng taong tinuring akong basura. Ayoko sa pangalan ko kasi kahit anong pilit kong gawin, hindi mababago na isa lang akong ampon ng mga Aquino.

"She has your eyes, d'you noticed?" Tanong ko dito.

Ngumiti ito saka tumango without giving me a glance.

It was 2years ago when dad stopped his search for his daughters. May dalawang anak na babae si dad, dalawang tunay na Aquino.

Part of me was happy nung hininto niya ang paghahanap, hindi ko kasi alam kung ano pang magiging posisyon ko kapag nahanap na niya ang totoong anak niya.