တရိပ္ရိပ္ေျပးေနေသာကားေလးသည္....ရန္ကုန္အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာေလဆိပ္သို႔ ဦးတည္ေမာင္းႏွင္ေနသည္.... ကားထဲတြင္ပါလာေသာ လူႏွစ္ဦးသည္လည္း ေျပာစရာစကားမ်ားမရွိသည့္အလား တိတ္ဆိတ္စြာလိုက္ပါလာေလသည္....
ကၽြန္ေတာ္သည္ ကားေမာင္းေနေသာကေလးလက္အား က်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္ကိုင္ထားမိသည္...
လက္တဖက္ႏွင့္ ကားေမာင္းေနေသာ ကေလးသည္လဲ
... သူကားေမာင္းေနရ၍ လႊတ္ပါလို႔တခြန္းမွမေျပာ...
ႏွစ္ေယာက္လံုးစိတ္ထဲမွာ..ထပ္တူညီေနတာ တစ္ခုက
အခုတခါခြဲရပီးရင္ အိမ္က စီစဥ္ထားၾကသည့္အတိုင္း
ေနာင္ ၃ ႏွစ္ေနမွေတြ႕ရေတာ့မည္.... ရသမွ် မွတ္ႏိုင္သမွ် ကေလးရဲ႕အထိအေတြ... ကိုယ္သင္းနံ႔ အမူအယာမ်ားကို တစ္ခုခ်င္းစီ မွတ္သားေနမိသည္....
ကေလးပုခံုးစြန္းေလးအား ခဏခဏ ငံု႕နမ္းကာ အားမရႏိုင္ျဖစ္ေနရသည္...
ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ အိမ္ေတြလည္းလြတ္လြတ္လပ္လပ္မေတြ႕ခဲ့ရ...
တခ်ိန္လံုးလိုက္ၾကည့္ေနေသာ အိမ္သားမ်ားေၾကာင့္စိတ္က်င္းက်ပ္ရသည္....
အခုေတာင္မွ ... ကေလးက ကၽြန္ေတာ့အား သူ႔ကားႏွင့္လိုက္ပို႔ကာ... အေမတို႔ကိုေတာ့ အန္တီတို႔လိုက္ပို႔ေလသည္... ကားႏွစ္စီးခြဲထြက္ခဲ့ျခင္းေၾကာင့္သာ
ကေလးအား ထိေတြ႕ခြင့္ရေနျခင္းျဖစ္သည္...
ကေလးသည္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ခြဲရျခင္းအေပၚတစ္စက္မွ
တုန္လႈပ္ဝမ္းနည္းသည့္ အမူအရာ မျပသည့္တြက္ ကၽြန္ေတာ္ နည္းနည္းေတာ့ စိတ္ဆိုးမိသည္...
ကၽြန္ေတာ္ပဲခံစားေနရသလိုႀကီးျဖစ္ေနရသည္မို႔...
" ကေလး... ကိုယ့္သည္းခံႏိုင္ပါ့မလားမသိဘူး...
ကိုယ္ ကေလးကိုခြဲရမွာ ... မခြဲႏိုင္ဘူးျဖစ္ေနတယ္..
ဘယ္လို လုပ္ရမလဲ... ကေလးကေတာ့ ဘာမွ မျဖစ္
တဲ့ပံုပဲ... ကိုယ့္ကို စကားလဲမေျပာဘူး..."
ဆိုကာဂ်ီတိုက္မိေတာ့....
ကၽြန္ေတာ့ဘက္လွည့္ကာ ျပံဳးျပလာပီး လမ္းေဘးတြင္
ကားထိုးရပ္လိုက္ေလသည္....
ပီးေတာ့ ေခါင္းေလးငံု႔ကာ ကၽြန္ေတာ့လက္အား သူ႔လက္ႏွစ္ဖက္လံုးႏွင့္ဆုပ္ကိုင္လာၿပီး....
" အကို... ကၽြန္ေတာ့္အဲလိုမလုပ္ခ်င္ဘူး... အကို US ကိုျပန္တာ ေကာင္းေသာျပန္ျခင္းျဖစ္တယ္ေလ...
ကၽြန္ေတာ္ ဝမ္းနည္းမေနခ်င္ဘူး... ပူေဆြးမေနခ်င္ဘူး..
အကိုက ကၽြန္ေတာ္ လက္မလွမ္းႏိုင္တဲ့ ဟိုးအေဝးႀကီးမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ေရွ႕ဆက္ပီးအတူတူေန
ႏိုင္ဖို႔ အလုပ္သြားလုပ္မွာေလ.... အကိုစိတ္အေႏွာက္
အယွက္ျဖစ္ေစမဲ့အျပဳအမူေတြ.... ေနာက္ဆံတင္းေစတဲ့ အျပဳအမူမ်ိဳဳးေတြ မလုပ္တဲ့အေပၚမွာ.. ကၽြန္ေတာ္ အကို႔ေပၚ ခံစားခ်က္မရွိဘူးမထင္လိုက္ပါနဲ႔.... ရင္နဲ႔မဆံ့ေအာင္ခ်စ္ရပါတယ္......"
