တျဖည္းတျဖည္းနဲ႔၀င္ေရာက္လာခဲ့တာ လမ္းမႀကီးကေန လမ္းကေလး လမ္းကေလးကေန အခု ဂ်ိဳင့္ခြက္ေတြမ်ားတဲ့လမ္းက်င္းက်င္းေလးထဲေရာက္ေနေလပီ........ မိုးေလကင္းလြတ္ခ်ိန္ သီတင္းကၽြတ္လရာသီဘက္ေရာက္ေနပီမို႔ လယ္ကြင္းျပင္ႀကီးထဲက စပါးပင္ေဖြးေဖြးကလည္း မ်က္စိတစ္ဆံုး ၀ါထိန္ေနလွ်က္ ေလယူရာသိမ္းကာ ယိမ္းႏြဲ႕ေနၾကေလသည္......တခ်ိဳ႕ေသာ စပါးပင္မ်ားက ေရလႊမ္းမိုးမႈေၾကာင့္ထင္ရကာ ပ်က္ဆီးေနၾကေသးသည္.........
မနက္ေစာေစာထခဲ့ရလို႔ ေနာက္က်ိေနသည့္စိတ္က ထိုျမင္ကြင္းအားျမင္ရေတာ့ မွဴးေလးမွာခ်က္ခ်င္းပင္လန္းဆန္းလာခဲ့ေလသည္.......... သဘာ၀ေလေလး ရွဴရႈိက္ခ်င္တာမို႔ ကားမွန္တံကားဖြင့္ကာ ေခါင္းကိုကားအျပင္ထုတ္လိုက္ပီး အာရပါးရရွဴရႈိက္မိသည္......
လယ္ကြင္းထဲမွ ယာယီတဲေလးမ်ားက သူ႔ေနရာႏွင့္သူေဆာက္လုပ္ထားၾကကာ.......တခ်ိဳ႕တဲေလးေတြဆိုအ၀တ္မ်ားလွန္းထားသည္မို႔ ထိုေနရာမွာပဲ ေနထိုင္စားေသာက္ၾကတာ သိသာေပၚလြင္ေစျပန္သည္။ လူေတြကို လာရာလမ္းတစ္ေလွ်ာက္မေတြ႕ရသည္မို႔ စိတ္ထဲထူးဆန္းေနမိသည္။
ကားေရွ႕မွ ႏြားအုပ္စုလိုက္ တိုးေ၀ွ႕ကာ ထိန္းေက်ာင္းသူမရွိ ဖရိုဖရဲလာေနေသာၾကာင့္ ဖုန္လံုးမ်ားတလွိမ့္လွိမ့္တက္လာသည္မို႔ ကားမွန္ကို အျမန္တင္လိုက္ရေသးသည္။
ေတြးရင္းေငးရင္းႏွင့္ မွဴးေလးတစ္ေယာက္အလုပ္မ်ားေနရင္းက အုိးစည္သံသဲသဲၾကားလုိက္ရေတာ့ေခါင္းေထာင္ကာ ေရွ႕သို႔ၾကည့္မိသည္.......
"ေဟာ အသံၾကားပီ......ေရာက္ေတာ့မယ္ထင္တယ္"
ေမ့ဆီကအသံေလးထြက္လာသည္မို႔ ေရာက္ေတာ့မည့္ေနရာကို စိတ္လႈပ္ရွားစြာၾကည့္ေနမိသည္.... ယိုင္နဲ႕ေနသည့္ေက်ာင္းအိုေလးတစ္လံုး ႏွင့္ အခုမွေဆာက္လုပ္ထားဟန္ရွိကာ လက္ရာပင္အေခ်ာမသတ္ရေသးေသာ ေက်ာင္းသစ္ေလးတစ္လံုး အျပင္ လြတ္ေနေသာ ေျမကြက္လပ္မွာ ယာယီအမိုးေလးမိုးကာ စားပြဲ၀ိုင္းအပုေလးမ်ားခ်ခင္းထားၾကေသးသည္........ထိုင္ခံုမပါတာမို႔ ဖေယာင္းပုဆိုးအရွည္ႀကီးကို ခ်ခင္းထားေလသည္.....
ကၽြန္ေတာ္တို႔ကား၀င္လာသည္ကိုျမင္သည္ႏွင့္ လူေတြ၀ိုင္းအံုလာကာ လာႀကိဳဆိုၾကေလသည္...ရွိသမွ်လူေတြဒီေရာက္ေနသလားေအာင့္ေမ့ရသည္...ဒါေၾကာင့္မို႔လမ္းတစ္ေလွ်ာက္မေတြ႔ခဲ့ရတာမ်ားလားမသိ..
