ဆိုင္ေရွ႕တြင္ လူေတြက်ိတ္က်ိတ္တိုး စည္ကားလွ်က္ မိပိုးနဲ႔ဇက္ဆို ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ကိုျမင္ရက္ႏွင့္မေခၚအား မေျပာအားဘဲျဖစ္ေနရသည္။ ဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္၀ိုင္းလုပ္ေပးသင့္ေပမယ့္ ဆိုင္အတြင္းပိုင္းထဲ၀င္ပီး ပက္လက္ခံုေလးေပၚလွဲခ်လိုက္ကာ နဖူးေပၚလက္တင္ရင္း ေမွးေနလိုက္သည္။ အကိုကေတာ့ဘာမွမေျပာ.........ကၽြန္ေတာ္လုပ္သမွ်ကိုလိုက္ၾကည္႔ေနရင္းမွ မေနႏိုင္လို႔ထင္ပါရဲ႕ ထပီး၀ိုင္းကူလုပ္ေပးေနရွာသည္...... ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ စိတ္ေတြရႈပ္ေထြးကာ ေခါင္းေတြေနာက္ေနသည္မို႔ ဘာမွလုပ္ခ်င္ကိုင္ခ်င္စိတ္မရွိ...............
လူကသာမအားတာ အသည္းတို႔မ်က္ႏွာပ်က္ယြင္းေနသည္ကို သတိထားမိေနေပမဲ့ သြားမေမးအား...အနားလာကာ မုန္႔ကိုပါဆယ္ကူထုတ္ေပးေနေသာ ကိုADအား........
" ကိုADဘာျဖစ္ေနၾကတာလဲ..."
ပိုးဥ အေမးကို အလုပ္လုပ္ေနရင္းနဲ႔မွ ေခါင္းေထာင္လာပီး
" ပီးမွ ေအးေဆးေျပာမယ္ကြာ ခုေလာေလာဆယ္ေတာ့ အကိုတို႔ႏွစ္ေယာက္ ဒီညကားနဲ႔ရန္ကုန္ျပန္တက္ရမယ္ဆိုတာသာ သိထားဦး"
" ဟယ္ ဘယ္လိုျဖစ္ရတာလဲ........မဟုတ္မွ အန္တီသိသြားတာေတာ့မဟုတ္ဘူးမလား"
" ဟုတ္ေက်းဇူးပါရွင့္ ရန္ကုန္လာရင္လည္း ဆိုင္ကိုလာအားေပးပါဦးေနာ္"
ပိုးဥ ႏွင့္ ဇက္ သည္ ေရာင္းလည္းေရာင္း ကၽြန္ေတာ္ကိုလဲစပ္စု Customer ကိုလည္း Service ေပးေနေလသည္။
" နင္တို႔ႏွစ္ေယာက္ပီးမွ ေမးေတာ့......ခဏေနဆိုလူပါးေလာက္ပီ 1နာရီထိုးေတာ့မွာဆိုေတာ့ ..အဲအခ်ိန္က်မွေျပာျပမယ္"
ထုိသို႔ေျပာလိုက္မွ အသီးသီးေဘးနားထြက္ခြာသြားၾကေသာ ပိုးဥႏွင့္ဇက္.......သက္ျပင္းခ်ရင္း ကေလးရွိရာသို႔လွမ္းၾကည့္ရေသးသည္......ပက္လက္ကုလားထိုင္ေလးေပၚ အိပ္ေနတာက အပူအပင္မရွိတဲ့သူလို.......ဒါေပမယ့္ ကေလးရင္ထဲဘယ္ေလာက္ေသြးပ်က္ေနမလဲဆိုတာ မေျပာလဲသိေနသည္မို႔ဘာလုပ္ေပးရမွန္းမသိေတာ့ေပ....
ကၽြန္ေတာ္ကေရာ တည္ျငိမ္ေနလားဆိုေတာ့ မတည္ျငိမ္ပါဘူး...အခုခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္တုန္လႈပ္ျပေနရင္ကေလးဒီထက္ပုိဆိုးသြားႏိုင္သည္မို႔ ဟန္ေဆာင္ကာေနေနရျခင္းျဖစ္သည္......ေပ်ာ္ရတာမွ ၂၄ နာရီေတာင္မျပည့္ခ်င္ေသး...ကပ္ဆိုးေတြက ဘယ္ေခ်ာင္ကထြက္လာမွန္းကိုမသိေတာ့ေပ.....
