BOY HIRSIZI

13. BÖLÜM

Kaptan'ı okumayan var mı?

Bir de hikâyeyi nasıl keşfettiniz?

▪

"Gerçekten öldürür mü canını yediğim?"

▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬

Abimi Arşın'la aynı ortama sokmak şimdiye kadar yaptığım en büyük hatalardan biriydi. Hızla akıp giden ağaçlara bakarken kafamın içinde kendimi yere yatırmış pataklamamın sebebi buydu. Arşın'ın gözünü korkutabileceğime nasıl inanmıştım? Abimi umursamadan beni odasına çekecek planı ustalıkla kurmuş; sıkıştırarak, gözümü boyayarak bir şekilde istediğini kabul etmemi sağlamıştı.

Sonunda şansı varsa bir uzvundan olacaktı. O da abim öldürmek değil de süründürmek isterse... Artık bu kolu mu olurdu, bacağı mı olurdu? Orasını Allah ve abim bilirdi, Arşın bu saatten sonra yüzüme bakmaz, köşe bucak kaçardı benden.

Montumun içine iyice saklandım ve fark ettirmeden ona mesaj yazmaya çalıştım.

Yüsra: Seni tanımak güzeldi. (17.34)

Aktif olmasını, cevap vermesini beklerken profil fotoğrafını küçük yuvarlaktan inceledim. Büyültecek kadar cesur değildim. Yine de o gamzeleri görüyordum. Hayal gücümün bir oyunu olabilirdi, başıma ne geldiyse o gamzeler yüzünden gelmişti. Gözlerimi kamaştırmıştı.

Arşın: Eyvallah da ne oldu kız? Biri yanlışlıkla üstüne bastı da son dakikalarını mı yaşıyorsun? (17.36)

Gözlerimi devirdim. "Aynen, geri zekâlı," diye mırıldandım. Biraz sesli söylemiş olmalıydım ki beni kocaman poposuyla cama yapıştıran teyze başını çevirip ayıplar gibi baktı.

Tükürmediği için içimden teşekkür ettim teyzeciğime. Abim ayaktaydı, bir elini o bizim tutmamız için yapılan ama asla yetişemediğim tutunma şeylerinin asıldığı demire yerleştirmişti ve çılgın şoför amcamızın heyecanlı manevraları yüzünden yere yapışmamak için büyük bir mücadele veriyordu.

Yine de bana başını eğip ters ters bakacak kadar sinirliydi.

Nisanların evinde kendini tutmuştu ama eve yaklaştıkça gerilim artıyordu, yalan söylediğimi nasıl anladığını söylemediği için de bahaneler arayamıyordum.

Kapana sıkılmıştım.

Cama kendi isteğimle de iyice yapışıp telefon ekranını yüzüme daha çok yaklaştırdım. Abim biriyle mesajlaştığımı görecekti ama kim olduğunu kesinlikle bilemeyecekti.

Yüsra: Abim yalan söylediğimi anlamış. Büyük ihtimalle önce beni sonra seni öldürecek. Ben, beni öldürürken onu biraz oyalayacağım. Sen de o sırada yurt dışına kaç. (17.37)

Cevap olarak büyük harflerle yazdığı bir küfür gönderdi. O mesajı saniyeler içinde de sildi. Sırıttım bir manyak gibi.

Arşın: Nasıl anlamış? Psişik güçleri mi var? (17.38)

Yüsra: Keşke bilsem... Söylemediği için bahane üretemiyorum. Ölümümüz çok yakın. (17.38)

Arşın: Gerçekten öldürür mü canını yediğim? (17.38)

Gözlerimi ürkekçe abimi değdirdim. Öldürür müydü? Öldürürdü.

Yüsra: Gerçekten öldürür canını yediğin. (17.38)

Arşın: Canını yediğim abin değil, sensin. Hem onun sana kıyabileceğini sanmıyorum canını yediğim. Olan bana olacak. (17.39)

Doğruydu aslında. Abim bana kıyamazdı ama cezasını bir şekilde verecekti. Nasıl ceza çekeceğimi bilmiyordum ama canım çıkacaktı.