When My Five Best Friends Fell Inlove With Me

Chapter 70

Unti-unti kong dinilat ang aking mga mata at bumungad sa'kin ang isang puting kisame kaya naman hinintay kong maging klaro ang lahat at sa puntong iyon ay nakita ko ang isang krus at nasagilid ko sila mommy. I'm in the hospital. Again.

"Mom." Bulong ko at hinawan ang kaniyang ulo.

"Anak, anong nararamdaman mo? May masakit ba?" Tarantang tanong niya kaya naman nagising ang lahat ng nandito.

"Uwi na po tayo, ayoko dito e." Sabi ko at binalak na bumangon pero biglang kumirot ang sugat ko sa braso.

"Uuwin din tayo anak, as soon as possible." Sabi nito at inilagay sa likod ng tenga ko ang kalat kong buhok.

Bigla kong naisip ang nangyari kagabi, bigla akong niyakap ni Yago at sinalo niya lahat ng bala ng baril na dapat at sa'kin.

"Nasaan po si Yago?" Pag tatanong.

Natigilan sila ng dahil sa tanong kong iyon kaya biglang namuo ang luha sa'kin mga mata, hindi naman siguro di ba? Hindi ako iiwan non, may ipapading pa siya sa'king kanta e, hindi niya ako iiwan, hindi pwede.

"Nasaan po Midzy?" Pag uulit ko dahil kahit sila Chandra na nandito sa loob ng silid hindi ako magawang sagutin. "Mmy?" Tawag ko kay mommy.

"Midzy is gone Aashni, kanina lamang madaling araw." Pag sagot ni mommy.

Biglang tumulo ang luha ko sa nadinig kong iyon, pero kahit ganoon pa man, ginawa kong ngumiti sa kanilang lahat. Ang daya mo talaga kahit kailan Midzy Ace, sobrang daya mo. Nung nalaman kong patay na si Kambal ay tulad lang ng pakiramdam na iyon ang nararamdaman ko ngayon, bakit tuwing pasko na lang? Bakit sila pa na hindi nag sawa sa'kin kahit kailan.

"Uwi na po tayo, kaya ko na naman po e." Sabi ko at hindi ka ininda ang sakit na nararamdaman ko.

"Blytte, kahit kalahating araw lang, dito ka muna." Alalang sabi ni Chandra sa'kin pero umiling lang ako.

Ayoko dito, naiinis lamang ako sa lugar na to, every christmas day this place always kill someone special to me, I really really hate this place.

Lumabas si mommy at nag paalam na aayusin lang ang bill ko para makauwi. Sana hindi na lamang sila sumonod e di sana hindi siya nawala, paano na yung pangako mo sa'kin? Yung kantang sinasabi mo na para sa babaeng gustong gusto mo? Ang daya mo, pinakita ko sa'yo yung painting ko ng mukha mo tapos yung sayo hindi ko na madidinig. Why so unfair?

"Iyak ka na." Bulong ni Chandra ng siya na lang ang matira sa loob ng silid. Niyakap ko siya at umiyak sa balikat niya.

Sobrang sakit na mawalan ng minamahal sa buhay, buong akala ko makikita ko sila ng babaeng gusto niya na nag mamahalan ng lubos, akala ko magiging bridesmaid pa ako ng asawa mo, akala ko hindi mo pa ako iiwan.

Promise are meant to be broken. Always.

Bakit ba kasi kailangan siyang mawala? Hindi ba pwedeng ibalato na lang siya sa'kin. Ayokong ayoko sa lahat yung maramdaman ang sakit ng tulad ng dati, sobrang sa'kin ng bagay na iyon, three down.

It always break my heart when I always thinking of them, first my grandmother died because of me, second my twin brother died because he love me, and then third Midzy died because he save me. Bakit ba kasi hindi na lang nila ako hayaan? Dapat matagal na akong wala sa mundong to e, kayo dapat ang naririto at hindi ako.

"Bakit ang daya ng mundo? Lagi niya nalang kayo kinukuha sa'kin." Bulong ko-I'm here at the cemetery it's my birthday but sadness inside of me always win, "Death anniversary mo kahapon pero kasabay din non ang pag kamatay ni Yago kambal." Sabi ko pa at binuhos ang luha ko.