Ostatni dzień bez ciebie || OiIwa ||

Rozdział 16. Ocalone zdjęcie

   Iwaizumi stał bez ruchu. Zdawało mu się, że wiatr, który dostał się nawet do tego ślepego zaułka, jest zimniejszy niż wcześniej. Nie docierały tam światła ulicznych latarni, wszystko tonęło w czerni. Widział jedynie zarys starego śmietnika stojącego pod ścianą.

   Gdyby coś takiego przytrafiło mu się w jakimkolwiek innym miejscu, zignorowałby człowieka, który go zaczepił, i poszedł dalej, jak gdyby nigdy nic. Tylko że tutaj nie miał dokąd. Chcąc nie chcąc, odwrócił się powoli. Stojący przed nim mężczyzna miał na sobie długie spodnie i bluzę albo lekką kurtkę. Na głowie jaśniejszą od całej reszty czapkę. Połowę twarzy przysłaniała mu ciemna broda. Więcej Iwaizumi nie był w stanie dostrzec w ciemnościach, lecz bardziej skupił się na tym, że przybysz zagradzał jedyne wyjście z uliczki. Wziął głęboki oddech.

   – Pytałem, czy się zgubiłeś – powtórzył mężczyzna tonem nieco bardziej natarczywym niż poprzednio, jednak głos miał wciąż tak samo zachrypnięty.

   – Nie, ja tylko... – Hajime urwał, myśląc gorączkowo. Mężczyzna był od niego wyższy i z pewnością bardziej barczysty. Iwaizumi jednak mógł się pochwalić całkiem niezłą szybkością i siłą, na którą być może nie wyglądał. Czy zdążyłby przebiec obok niego, zanim tamten by się zorientował? A jeśli by go złapał, czy byłby w stanie się z nim rozprawić?

   – Ty tylko? – przedrzeźnił go. – Ty tylko co?

   – Właściwie, to już się miałem zbierać – odparł Iwaizumi spokojnie. Dotarło do niego, że od razu powinien był zgrywać pewnego siebie. Istniała sporo szansa, że wtedy już dawno szedłby do domu, a tymczasem dał osiłkowi do zrozumienia, że faktycznie się zgubił. Chociaż "zgubił" to zbyt wiele powiedziane – po prostu skręcił w nie tę uliczkę, co trzeba. Zdziwiło go to, a to zdziwienie mężczyzna najwyraźniej odczytał jako strach.

   A tymi, co się boją, manipulować jest znacznie łatwiej.

   – Naprawdę? A niby dokąd? – Postąpił dwa kroki naprzód. Iwaizumi wysilił całą wolę, by się o tyle nie cofnąć.

   – A to chyba nie twój interes – rzucił drwiąco i nawet zdobył się na pozbawiony radości uśmiech.

   Jednak mężczyzna najwyraźniej nie był z tych, których łatwo nastraszyć. Hajime zdał sobie sprawę, że popełnił błąd, o sekundę za późno. Dwie duże dłonie złapały go za koszulkę i z impetem przycisnęły do ceglanej ściany. Iwaizumiemu zabrakło tchu.

   – Z tych odważnych jesteś, co? – zapytał osiłek, zbliżając swoją twarz do jego twarzy. Dopiero wtedy Iwaizumi poczuł zapach alkoholu, potu i dymu papierosowego. Kaszlnął cicho; mężczyzna nie zwrócił na to uwagi. – Normalnie wziąłbym wszystko, co masz, i zostawił cię w spokoju, ale mnie wkurzyłeś. Oddawaj portfel! – Jedną ręką wciąż przytrzymując go przy ścianie i przy okazji podduszając lekko, żeby nie zachciało mu się uciec, zaczął grzebać w kieszeniach jego spodni. Nie było tam wiele rzeczy, więc od razu znalazł telefon, klucze i portfel. Właściwie jedyne, co Iwaizumi wziął z domu.

   Potem, bez żadnych zbędnych ceregieli, uderzył Hajime pięścią w brzuch, tak że Iwaizumi bez tchu osunął się po ścianie. Kiedy już złapał oddech, ziemia wydała mu się nagle przyjemnie chłodna. Zastanawiał się, czy w ogóle jest sens z niej wstawać.

   – No, proszę – mruknął złodziej, podzwaniając kluczami. – Wejdziesz bez tego do domu? – zapytał, po czym odszedł parę kroków i cały czas patrząc na Iwaizumiego, wrzucił klucze do pobliskiej kratki kanałowej. – Mam nadzieję, że nie.

   Hajime zacisnął zęby. Nawet gdyby się podniósł, mężczyzna powaliłby go z powrotem, zanim zdążyłby zrobić choćby krok. Zły pomysł.