■■■■ΥΠΟ ΔΙΟΡΘΩΣΗ■■■■
"Ο αντίλαλος της βαριάς φωνής του φτάνει στα αυτιά μου, διαπερνώντας την επιβλητική ξύλινη πόρτα μπροστά μου. Η πλάτη μου ακουμπά στον ψυχρό τοίχο του διαδρόμου και νιώθω τα πόδια μου να λυγίζουν, αδυνατώντας πλέον να με κρατήσο...
"Κάντο ρε. Μην είσαι κότα" μου λέει ο Νικ που στέκεται όρθιος απέναντι από το κρεβάτι μου στο οποίο έχω καθίσει εγώ.
"Δεν μπορώ αδερφέ. Δεν μπορώ" τρίβω τον σβέρκο μου νευρικά. "Είναι πολύ δύσκολο και το ξέρεις"
"Τι δύσκολο ρε; Που είναι το δύσκολο στο να κάνεις μια ομαδική συνομιλία;" λέει και αρπάζει το κινητό που είχα για τα τελευταία είκοσι λεπτά στα ιδρωμένα χέρια μου. Τα αντανακλαστικά μου βέβαια μετά από τόσα χρόνια προπόνησης στο μπάσκετ έχουν γίνει πολύ γρήγορα και προλαβαίνω να το πάρω πίσω.
"Αγχώνομαι. Δεν είναι περίεργο τέσσερις μέρες αφού φύγαμε να κάνω ομαδική με την Βάσια;" τον κοιτάω στα μάτια.
"Ναι δίκιο έχεις" μου απαντάει και σκύβω το κεφάλι με μια εκπνοή αγανάκτησης. "Είναι περίεργο που δεν έκανες την ίδια ακριβώς μερα" σηκώνω απότομα το κεφάλι μου και βλέπω τον Νικ να γελάει με τα χάλια μου.
"Τόσο διασκεδαστική είναι η απελπισία μου; Ευχαριστώ ρε, ωραίος φίλος είσαι" τον κοιτάω παίζοντας τον θιγμένο.
"Αφού την κοπέλα την γουστάρεις και φαίνεται, γιατί βασανίζεσαι έτσι;" με πλησιάζει και κάθεται δίπλα μου στο κρεβάτι.
"Ποιος την γουστάρει ρε; Είσαι με τα καλά σου;" του απαντάω και τρίβω ασυναίσθητα τον σβέρκο μου.
"Άμα δεν την γουστάρες δεν θα είχες τρίψει τον σβέρκο σου είκοσι εφτά χιλιάδες φορές, ούτε θα δάγκωνες τα χείλια σου κάθε φορά που ανέφερα το όνομα της."
«Τι λες μωρέ, εγώ;» Φωνάζω ενώ έχω σταυρώσει τα χέρια μου.
Ο Νικ με κοιτάει ανέκφραστος. «Βάσια» λέει και σκάει στα γέλια όταν για μια ακόμη φορά δαγκώνω τα χείλια μου στο άκουσμα του ονόματός της.
«Τέλος πάντων, ξεφεύγουμε» λέω και ξαπλώνω στο κρεβάτι απελπισμένος, προσπαθώντας να βρω το κουράγιο κάπου μέσα στην ψυχούλα μου για να πατήσω το αναθεματισμένο κουμπί που έγραφε 'Δημιουργία ομαδας'.
«Θα το κάνω» ανακοινώνω «Μπορώ»
«Ναι μπορείς, πάμε, το 'χεις» με ενθαρρύνει ο φίλος μου και νιώθω πλέον πιο σίγουρος.
Και το πατάω. Θα με αγνοήσουν; Θα θέλουν να μας μιλήσουν η θα μας αποφεύγουν με πλάγιο τρόπο; Μήπως τις έχω πρήξει και δεν θέλουν να έχουμε καμία σχέση και απλά ήταν ευγενικές;
Και όταν νόμιζα ότι όλα πήγαιναν κατά διαόλου ακούω τον αγγελικό ήχο ειδοποίησης του Messenger. Ανοίγω το μήνυμα γεμάτος ενθουσιασμό για να δω προς μεγάλη μου απογοήτευση ότι ο Νικ είχε ονομάσει την ομάδα ΒΑΝΑ.
Κοιτάω τον Νικ με ένα βλέμμα απορίας, ο οποίος έχει ξαπλώσει μπρούμυτα στο κρεβάτι μου περιμένοντας την έγκρισή μου.
«ΒΑΝΑ; Τα αρχικά μας; Το 'πιάσες;» Λέει και μου κλείνει το μάτι.
«Καλό» του απαντάω με ένα νεύμα επιδοκιμασίας.
[...]
Έχουν περάσει μερικές ώρες και ακόμα κανένα από τα κορίτσια δεν έχει απαντήσει στην ομάδα. Μπορεί όντως να μας αποφεύγουν, όπως φοβόμουν. Επειδή έδειξαν ενδιαφέρον τότε δεν σημαίνει ότι ήθελαν οπωσδήποτε να κρατήσουμε επαφές ή τουλάχιστον τόσο στενές επαφές.
Αλλά από την άλλη δεν μπορούσα να μην προσπαθήσω. Είναι η πρώτη κοπέλα που μου τραβάει τόσο πολύ το ενδιαφέρον από τις πρώτες κιόλας στιγμές, όχι μόνο για την εξωτερική της εμφάνιση αλλά και για τον χαρακτήρα της. Ήταν πολύ περίεργο αυτό που έγινε αυτές τις 2 μέρες που ήμασταν μαζί και από τότε δεν μπορώ να την βγάλω από το μυαλό μου.
Πιάνω στα χέρια μου το κινητό μου και κάθομαι αναπαυτικά στην πολυθρόνα του δωματίου μου, έτοιμος να βάλω βίντεο από το NBA στο YouTube, προκειμένου να περάσω 'δημιουργικά' την ώρα μου. Εκείνη ακριβώς την στιγμή ακούγεται ο χαρακτηριστικός ήχος ειδοποίησης από το κινητό μου και ένα κύμα ανακούφισης διαπερνά το σώμα μου, ένα συναίσθημα που διήρκησε πολύ λίγο, αφού η φωνή του πατέρα μου να με ψάχνει ήχησε σε όλο το σπίτι.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
