Savagely Yours ~Υπό Διόρθωση~

ⒶⒾⓃ'Ⓣ ⓂⓎ ⒻⒶⓊⓁⓉ

Βάσια POV

Οι άκρες των δαχτύλων μου έχουν αρχίσει να μουδιάζουν από το παγωμένο κουτάκι που βρίσκεται σφιγμένο στα χέρια μου. Αφομοιώνω το σκηνικό που βρίσκεται μπροστά μου. Το γεμάτο, φωτεινό φεγγάρι, τα λαμπερά άστρα και τα πολυάριθμα φώτα των κτηρίων γύρω γύρω.

Κάθομαι καλύτερα στην πολύχρωμη μαξιλάρα, στηρίζοντας το πηγούνι μου στις παλάμες μου, ενώ οι αγκώνες μου είναι τοποθετημένοι στο μεγάλο ξύλινο τραπέζι.

"Δεν άργησα;" νιώθω την καυτή ανάσα του Άρη στο αυτί μου, ενώ μου ψιθυρίζει με την βαριά φωνή του.

"Καθόλου" του απαντάω παιχνιδιάρικα. Αφήνει την διάφανη σακούλα με τα hot dog μπροστά μου ενώ κατευθύνεται στο μικρό ψυγειάκι.

"Οι υπόλοιποι τι κάνουν;" εκφράζει την απορία του, καθώς κάθεται δίπλα μου και ανοίγει το δικό του κουτάκι μπύρας.

"Ο Τεό ήρθε και πήρε την Αγάπη πριν από λίγο και η Μαίρη έμεινε μόνη της με τον Νικ στο διαμέρισμα. Μπορεί και να βρούμε έναν από τους δύο νεκρούς όταν κατέβουμε κάτω"

Στο πρόσωπό του σχηματίζεται ένα μεγάλο χαμόγελο με αποτέλεσμα να φανούν τα δύο βαθιά του λακκάκια. Το βλέμμα μου μάλλον παρέμεινε στο πρόσωπό του περισσότερη ώρα απ' ότι θα έπρεπε, αφού γυρνάει το κεφάλι του προς την αντίθετη πλευρά και το χέρι του τρίβει το πίσω μέρος του κεφαλιού του ασυναίσθητα, μια συνήθεια που έχει κάθε φορά που νιώθει άβολα. Πίνω μια γουλιά από την μπύρα μου προκειμένου να χαλαρώσω τους σφιγμένους μου ώμους, να απελευθερώσω μια ανάσα που δεν ήξερα ότι κρατούσα.

"Έχεις φάει τίποτα από την ώρα που γυρίσατε;" με ρωτάει αναφερόμενος στην προπόνησή μας. Μάλλον κατάλαβε από το γουργουρητό της κοιλιάς μου ότι έχω να φάω από το μεσημέρι. "Φάε. Τώρα. Δεν πρέπει να μένεις νηστική" η φωνή του δυναμώνει και μια αυταρχική έκφραση καταλαμβάνει τα μάτια του. Πρέπει ακόμα να θυμάται πως ζαλιζόμουν μετά την 'συναυλία' μας και φοβάται μήπως συμβεί ξανά το ίδιο.

"Καλά ηρέμησε. Τώρα τα έφερες" γελάω ελαφρά με τον τρόπο που το είπε. Το βλέμμα του μαλακώνει όταν βλέπει πως απλώνω το χέρι προς την μικρή διάφανη σακούλα. Καθαρίζω τον λαιμό μου σιγανά για να του τραβήξω την προσοχή.

«Πώς και αποφάσισες τόσο εύκολα να έρθεις τελικά Αμερική;» σπάω την βαριά ησυχία που επικρατούσε και ενώνω τα βλέμματά μας. Τα μάτια του αυξάνονται σε μέγεθος στην ερώτηση μου.