Savagely Yours ~Υπό Διόρθωση~

🄽🄾🅃 🅃🄾🄳🄰🅈

Άρης POV

«Άρη συγκεντρώσου! Πριν έκανες φάουλ και τώρα σου κλέβουν την μπάλα μέσα από τα χέρια σου;» η φωνή του coach αντηχεί μέσα στο τεράστιο γήπεδο στα αγγλικά, αφού πρώτα ακουστεί ο διαπεραστικός ήχος της σφυρίχτρας.

Σφίγγω το σαγόνι μου νευριασμένος με τον εαυτό μου και τρέχω στην άλλη πλευρά του γηπέδου να μαρκάρω τον αντίπαλό μου. Εκείνος ωστόσο σα να μην υπήρχα καν, σουτάρει ανενόχλητος, σκοράροντας έναν ακόμα πόντο για την αντίπαλη ομάδα. Γαμώτο τι σκατά πάει λάθος μαζί μου σήμερα; Μπορεί όλο αυτό να είναι μέρος της προπόνησης και οι αντίπαλοί μου να είναι οι ίδιοι μου οι συμπαίκτες, αλλά αυτό δεν αλλάζει κάτι.

Η σφυρίχτρα του coach ηχεί για άλλη μία φορά στον χώρο και εκείνος, τοποθετώντας τα χέρια του το ένα κάθετο στο άλλο, μας κάνει νόημα για time-out.

Ο βηματισμός μου είναι γρήγορος καθώς κατευθύνομαι προς τον πάγκο όπου αρπάζω βίαια το μπουκάλι μου μέσα από την τσάντα μου. Τι έχω πάθει σήμερα και δεν μπορώ ούτε τα πιο απλά πράγματα να κάνω σωστά; Βασικά ξέρω τι έχω. Αυτό το κορίτσι θα με κάψει! Όσο σκέφτομαι τα χείλη της πάνω στα δικά μου εκείνη τη μέρα στην οροφή, τρελαίνομαι. Ή ακόμα χειρότερα το μαξιλάρι που βρέθηκε στο πάτωμα αντί για ανάμεσά μας το ίδιο βράδυ. Με δικιά της πρωτοβουλία. Τα μάγουλά μου παίρνουν φωτιά στην ανάμνηση της λεπτής μέσης της στην αγκαλιά μου, του σώματός της τόσο γαμημένα κοντά στο δικό μου.

Σφίγγω τα μάτια μου και προσπαθώ απεγνωσμένα να την βγάλω από το κεφάλι μου, κάτι που δεν έχω καταφέρει τις τελευταίες μέρες. Το σώμα μου χαλαρώνει όταν ανακτώ έστω ένα κομμάτι του χαμένου αυτοελέγχου μου. Είμαι έτοιμος να αφήσω το μπουκάλι στον πάγκο, όταν μια γροθιά συναντά το μπράτσο μου με δύναμη, κίνηση που δεν μπορεί να χαρακτηριστεί φιλικός χαιρετισμός. Έχοντας σμίξει τα φρύδια μου ενοχλημένος και αφήνοντας μία ανάσα να διαφύγει από τα μισάνοιχτα χείλη μου, αντικρίζω το ειρωνικό χαμόγελο ενός μέλους της ομάδας.

«Τι έγινε πλουσιόπαιδο; Ακόμη δεν ήρθες και παραιτήθηκες;» κλικάρει την γλώσσα του αποδοκιμαστικά συνεχίζοντας να με κοιτάει με ένα ψεύτικο χαμόγελο.

«Τι είπες μόλις τώρα;» τον ρωτάω με έναν απειλητικό τόνο κάνοντας ένα βήμα προς το μέρος του.

«Ότι δεν ανήκεις εδώ. Τι; Τσούζει η αλήθεια;» λέει με την τεξανή προφορά του και κλείνει το στόμα του με γουρλωμένα μάτια, προσποιούμενος τον έκπληκτο.