Savagely Yours ~Υπό Διόρθωση~

ⓇⒺⒼⒼⒶⒺⓉⓄⓃ ⓁⒺⓃⓉⓄ

Βάσια POV

«Δε θα με συστήσεις στους φίλους σου;» Ο Άρης αφήνει απότομα το χέρι μου μόλις ακούει την ερώτηση του πατέρα του. Ο επιβλητικός άντρας, που είναι σαν ένα ακριβές αντίγραφο του Άρη κοντά στα πενήντα, με μόνη διάφορα τα πιο άγρια χαρακτηριστικά του, κάθεται στην πολυθρόνα και τον κοιτάει με ένα ψυχρό χαμόγελο στα χείλη του και νιώθω αμέσως την ατμόσφαιρα να γίνεται αποπνικτική.

Ο Άρης σφίγγει τα δόντια του και μαζεύει τις γροθιές του φανερώνοντας ότι νιώθει εξίσου άβολα με εμάς και λέει σχεδόν άψυχα «Τα κορίτσια τα γνωρίζω εδώ και καιρό από τότε που πήγαμε πενταήμερη» αποφεύγοντας να τον κοιτάξει στα μάτια.

«Και πώς και βρεθήκατε εδώ;» Γλυκαίνει τα μάτια του σε μια αποτυχημένη προσπάθεια να φανεί πιο φιλικός. Μας κοιτάει έντονα με τα πράσινά του μάτια από την κορυφή ως τα νύχια και σχεδόν ακούω τις αρνητικές του σκέψεις για εμάς. Θέλω από τη μια να κρυφτώ πίσω από τον Άρη και από την άλλη να του απαντήσω με τον ίδιο επιθετικό τόνο.

«Ήρθαμε για επαγγελματικούς σκοπούς, ασχολούμαστε με τη μουσική» λέει ξαφνικά η Αγάπη εστιάζοντας το βλέμμα της στα μάτια του, λέγοντας ακριβώς αυτό που σκεφτόμουν. Δεν ξέρω κατά πόσο όμως αυτό ήταν μια καλή επιλογή.

Εκείνος ξαφνιασμένος που κάποια από εμάς μίλησε, ανταποδίδει ρωτώντας «Από τον Βόλο;» με την ειρωνεία να είναι ευδιάκριτη στη χροιά της φωνής του. Μάλλον δεν είναι ο τύπος ανθρώπου που σου επιτρέπει να του αντιμιλήσεις.

«Μάλιστα» λέει η Αγάπη χαμογελώντας πλέον πλατιά προσπαθώντας να φανεί φιλική, αφού αντιλήφθηκε πως πριν από λίγα δευτερόλεπτα ήταν υπερβολικά απότομη. Δε θέλουμε να μας αντιπαθήσει με το καλημέρα. Βασικά με το καληνύχτα.

Εκείνη τη στιγμήη μία καλοδιατηρημένη γυναίκα σχεδόν στην ηλικία του πατέρα του Άρη μπαίνει στο δωμάτιο από την κουζίνα.

Όταν μπαίνει μέσα φαίνεται να έχει ένα αυστηρό ύφος. Τη στιγμή όμως που αντιλαμβάνεται την παρουσία αγνώστων προσώπων στον χώρο αλλάζει απότομα την έκφρασή της χαμογελώντας ελαφρώς. «Γεια σας» μας χαιρετάει. Παρόλη την απόπειρά της να φανεί χαρούμενη, τα μάτια της την προδίδουν.

«Γεια σας» απαντάμε και εμείς στον ίδιο τόνο μαζί με τον Νικ αυτή την φορά.

«Εμ νομίζω πως εμείς είναι ώρα να φύγουμε» χαμογελάω στους γονείς του όσο πιο συμπαθητικά μπορώ και κοιτάω την Αγαπη, η οποία έχει ήδη ξεκινήσει να κάνει διστακτικά βήματα προς την έξοδο.