Savagely Yours ~Υπό Διόρθωση~

ⓊⓅ ⒶⒷⓄⓋⒺ ⓉⒽⒺ ⓈⓀⓎ

Βάσια POV

"Δεν είναι πολύ όμορφο;" νιώθω την ανάσα του Άρη στον λαιμό μου και ένα αχνό χαμόγελο εμφανίζεται στα χείλη μου όταν κουνάω το κεφάλι μου καταφατικά.

Αστέρια φαίνονται ακόμη στον σκοτεινό ουρανό και οι αχτίδες του ηλίου δεν έχουν κάνει ακόμη την εμφάνισή τους. Ο ουρανός έχει ένα σκούρο μπλε χρώμα, ενώ κοντά στον ορίζοντα το χρώμα σιγά σιγά αλλάζει σε ένα βαθύ πορτοκαλί. Είναι η πρώτη φορά που θα δω τον ήλιο να ανατέλει από το μικρό παράθυρο του αεροπλάνου που περιμένουμε να απογειωθεί, ακόμα και αν έχω ανέβει πολλές φορές σε αεροπλάνο.

"Οριακά μαγικό" γυρνάω προς το μέρος του. 'Σχεδόν όσο μαγικό είναι και το χρώμα των ματιών του' συμπληρώνει μια μικρή φωνή στο κεφάλι μου και δαγκώνω τα χείλια μου νιώθοντας τα μάγουλα μου να κοκκινίζουν.

"Δεν το πιστεύω ότι θα ταξιδέψω με αεροπλάνο" η Αγάπη τσιρίζει σιγανά δίπλα από τον Άρη και σκύβω μπροστά ώστε να είναι στο οπτικό μου πεδίο. "Βασικά, δεν το πιστεύω ότι πάμε Αμερική" λέει και χαμογελάει τόσο πολύ που τα αμυγδαλωτά της μάτια κλείνουν σχεδόν εντελώς.

Ο Άρης, η Αγάπη κι εγώ καθίσαμε στις τρεις θέσεις αριστερά του διαδρόμου. Ο Νικ με τη Μαίρη έκατσαν στις δύο από τις τρεις θέσεις δεξιά μας και δίπλα τους ένας ηλικιωμένος κύριος με σοκαριστικές στυλιστικές επιλογές. Το καπέλο του καουμπόη με τα άπειρα μικρά διαμαντάκια είναι το αποκορύφωμα της ημέρας μου μέχρι στιγμής.

Όταν η Αγάπη τελείωσε την πρότασή της το αεροπλάνο άρχισε να κινείται προς τον διάδρομο απογείωσης. Το ρολόι στο αριστερό χέρι μου δείχνει 6:03. Έχουν περάσει μόλις μερικά λεπτά από όταν χαιρέτησα τους γονείς μου και ακόμα δεν μπορώ να ξεχάσω την έκφραση της μαμάς μου όταν με έβλεπε να περνάω την πύλη. Ήταν έτοιμη να κλάψει, λες και θα πάω στην άλλη άκρη του κόσμου. Βασικά, αυτό θα κάνω, αλλά τέλος πάντων.

Το αεροπλάνο άρχισε να αυξάνει την ταχύτητά του καθώς προχωρούσε πλέον στον διάδρομο απογείωσης. Ο ενθουσιασμός μου αυξάνεται με κάθε δευτερόλεπτο που περνάει και νιώθω την καρδιά μου να χτυπάει υπερβολικά γρήγορα. Τα μάτια μου είναι καρφωμένα στο μικρό παραθυράκι δίπλα μου. Βλέπω το χρώμα του ουρανού να γίνεται πιο ανοιχτό καθώς ο ήλιος ανεβαίνει σταδιακά για να τον φωτίσει.

Την ώρα όμως που οι ρόδες του αεροπλάνου αφήνουν το έδαφος, ο ενθουσιασμός μου αντικαθίσταται από ανησυχία. Μια πνιχτή κραυγή ακούγεται από την πλευρά της Μαίρης και τότε θυμάμαι την υψοφοβία της. Γυρίζω το κεφάλι μου προς το μέρος της απότομα, αλλά οι σφιγμένοι μυς μου χαλαρώνουν όταν βλέπω πως το ένα χέρι του Νικ κρατάει σφιχτά το χέρι της φίλης μου που τρέμει, ενώ το άλλο χαϊδεύει τα κόκκινα μαλλιά της. Αν κρίνω από τη στάση του Νικ, πρέπει να ψιθυρίζει στο αυτί της καθησυχαστικά λόγια. Παίρνω το βλέμμα μου από πάνω τους μόνο όταν η Μαίρη γέρνει το σώμα της πάνω στον Νικ, κάνοντας με να καταλάβω πως έχει ηρεμήσει.

[...]

Έχουν περάσει σχεδόν δεκαπέντε ώρες από την αναχώρησή μας. Δεκαπέντε ώρες που πέρασαν με ασταμάτητο γέλιο, παιχνίδια και κουβέντα με τα παιδιά. Δεν αντιλήφθηκε κανείς μας πόσο γρήγορα πέρασε η ώρα, ή καλύτερα οι ώρες.

Ο ήλιος έχει φτάσει στο πιο χαμηλό σημείο του ορίζοντα δίνοντας στον ουρανό μια εκθαμβωτική έντονη κόκκινη απόχρωση, που γίνεται όλο και πιο σκούρη όσο περνάει η ώρα. Κλείνω σφιχτά τα μάτια μου και ακουμπάω το κεφάλι μου στον ώμο του Άρη, θέλοντας να κρατήσω αυτή τη στιγμή αποτυπωμένη για πάντα στο μυαλό μου. Η μουσική που παίζει από το κινητό μου αλλάζει και τα αφτιά μου γεμίζει ο ήχος της πρώτης μπαλάντας που γράψαμε με τα κορίτσια. Είναι ένα ημιτελές τραγούδι, γεγονός όμως που δεν υποβαθμίζει την αξία που έχει για εμένα.

Μετά από μερικά παλιά τραγούδια που είχαμε γράψει με τα κορίτσια και αφού έξω πλέον είναι σχεδόν νύχτα, την προσοχή μου τραβάει ο Άρης, ο οποίος απομακρύνει το ακουστικό από το δεξί αυτί μου.

"Εσείς τα γράψατε όλα αυτά;" με κοιτάει με τα ανοιχτόχρωμα μάτια του, γεμάτος έκπληξη. Ως απάντηση απλά του χαμογελάω και κουνάω καταφατικά το κεφάλι μου, υπερβολικά κουρασμένη από το πολύωρο ταξίδι για κάτι παραπάνω.

"Ήταν απλά υπέροχα" με διαβεβαιώνει με ένα απαλό χαμόγελο και απλώνει το δεξί του χέρι προς το μέρος μου. Απομακρύνει μια τούφα από το πρόσωπό μου, βάζοντας την πίσω από το αριστερό μου αυτί, μια πράξη που του έχει γίνει μια μικρή συνήθεια.

Με την κίνησή του αυτή το μανίκι της κοντομάνικης λαδί μπλούζας του ανέβηκε πιο ψηλά, δίνοντάς μου την ευκαιρία να παρατηρήσω για πολλοστή φορά την τίγρη στο γυμνασμένο χέρι του.

Τη στιγμή που ήμουν έτοιμη να τον ρωτήσω για το τατουάζ, η αεροσυνοδός ανακοίνωσε από το μικρόφωνο πως προσγειώνομαστε.

Story by:

Η σελίδα μας στο Instagram: savagely_yours_

Author's Note: Πώς σας φάνηκε το καινούριο κεφάλαιο; Ξέρουμε είναι λίγο μικρό αλλά τα επόμενα θα είναι μεγαλύτερα 💜

▪Έχετε πετάξει ποτέ με αεροπλάνο; Αν ναι, για πού;