Kod: 18 Deney Başarısız

Güvendeyim Alec

Arabada Alec'in gelmesini beklerken Raphael bilgisayar ekranından depoda olan şeyleri izliyordu ama benim psikolojim bunu kaldıracak kadar iyi değildi. Onun bunu neredeyse cips kola eşliğinde izleyecek olması da ayrı bir değişik olaydı.

"İşi bitti sanırım, geliyor."

"Bundan ne kadar normal bir şeymiş gibi bahsediyorsun." Dedim biraz sinirle.

"Savaşı onlar başlattı Magnus. Sana saldırmadan önce düşüneceklerdi bunu."

Ona göz ucuyla baktıktan sonra tekrar arka koltuğa sindim. Zaten kısa zaman sonra Alec yanımıza dönmüştü.

Hızlıca arka tarafın kapısını açıp yanıma oturdu ve saniyesinde beni kolları arasına aldı.

"Sana bir şey olacak diye çok korktum Magnus." Deyip saçımı öptüğünde kendimi onun rahatlatıcı kollarına bırakmıştım.

"Ama onlar çok da fazla bir şey yapamadan beni kurtardın öyle değil mi?"

"Raphael sayesinde." Deyip Raphael'e küçük bir teşekkür bakışı atmıştı. "Onun sayesinde bulduk yerini."

"Önemli değil. Ayrıca onları öldürdüşünü izledim ve çok havalıydın."

"İzledin mi? Magnus sen izlemedin değil mi? Senin görmeni istemiyordum."

"İzlemedim merak etme." Deyip onun göğüsüne başımı daha çok gömdüm. O da bu esnada saçlarıma öpücükler bırakıyordu.

"Şu an burada olduğuna hala inanamıyorum." Deyip elimi kendine çekti ve az önce asitin iz bıraktığı kolumu parmağı ile okşadı. "Keşke sen de benim gibi iyileşebilsen. Acıyor mu?"

"Şu an acımıyor."

Dudaklarına bir öpücük bıraktığımda Raphael'in ön kısımdan söylendiğini işitmiştim.

"Şuna evde devam etseniz. Evde olanları öğrendiği zamandan beri benden kaçan bir sevgilim var da. Gidip ona olanları anlatmam ve bir an önce ateşli bir seks yaşamam gerekiyor."

"Cidden, Simon ne durumda merak ediyorum."

"Delirmiş durumda, hiçbir şeye anlam veremiyor. Neyse sen iyiysen dostum, bir an önce şuradan gidelim."

Başımı olumlu anlamda sallayıp Alec'in üstüne doğru biraz daha uzandım. Ellerimiz birbirine sıkı sıkıya kenetliydi ve onun nefes alış verişlerini hissediyordum.

Sanırım burada sonsuza dek kalabilirdim.

...

Eve döndükten sonra Alec bana duş almamda yardım etmişti. Hemen sonrasında birlikte yatağa uzandık ve hiç konuşmadan birbirimize sarılıp birbirimizi izledik.

Bir süre sonra yorgunluk yüzünden onun göğüsünde, nefes sesini dinlerken uyuyakalmıştım. O kadar güzeldi ki sanki cennetin fragmanını izliyor gibiydim.

Cehennemden çıkıp cennete ulaşmıştım resmen.

Kokusu, teninin verdiği his, nefes sesi... bunların hepsi benim için cennetten bir parça gibiydi.

Sanki bir şekilde melekler onu dünyaya bırakmışlardı ve ben de onun  koruyucusu seçilmiştim.

Bu düşünceler ile gözlerimi açtığımda Alec hala yanımdaydı, hala elimi tutuyordu ve gözleri hala beni süzüyordu.

"Sen uyumadın mı?" Dediğimde kafasını sallamıştı. "Neden?"

"Sanki uyusam yine birileri seni benden alacakmış gibi hissediyorum ve korkuyorum."