Kod: 18 Deney Başarısız

Sen benim her şeyimsin.

3. Kişi ağzından:

17 Mayıs 1988

"Hadi mumları üfle artık Alec, bak mumlar eriyor."

"O üflemezse ben üflerim." Dedi Sophia öne uzanarak.

"Hayır bu benim pastam, ben üfleyeceğim." Diyerek ona engel olmuştu Alec. Sonrasında pastasına yaklaşıp bir dilek tutarak pastayı üfledi.

Annesi ve arkadaşları ona doğum günü şarkısını söylerken o herkese gülümseyerek bakıyordu.

Arkadaşları tarafından çok sevilen birisiydi Alec. Hepsi ona hediyeler almıştı. Hepsi doğum gününe kendileri bilerek ve isteyerek katılmışlardı.

Yüzleri gülüyordu.

O her zaman ailesi ve arkadaşları tarafından çok sevilen bir çocuk olmuştu.

8 yaşına gelene kadar her doğum gününü neşe ve sevinçle kutlamıştı Alec.

Her doğum gününde sabah annesi mutlulukla onu uyandırmış, her akşam birlikte hediyelerini açmışlardı.

Bu doğum günü ise Alec'in kutladığı son doğum günü olmuştu. Sonrasında bir daha hiçbir zaman doğum gününü kutlamadı, kutlayamadı.

Alec, sevgi ile doğmuştu ve öyle de büyümüştü.

Birkaç canavar tarafından alıkonuluncaya dek...

Günümüz

Magnus:

Alec yanımda öylece sayıklarken ondan önce uyanmış, onu da uyandırmaya çalışmıştım. Ama hala bir şeyler sayıklıyordu.

"Alec uyan." Dedim onu biraz daha sarsarak. Rüyasında ağlamaya başladığını gördüğümde yapmamam gereken bir şey yapıp ona tokat atmıştım.

Neden yapmamam gereken bir şey olduğunu birkaç saniye sonra anlamıştım. Beni öyle bir itmişti ki yataktan tepetaklak düşmüştüm.

"Magnus..." dedi sessizce.

"Ben iyiyim." Dedim elini kaldırarak. "Hala tek parçayım."

Yerden kalkıp onun yanına oturduğumda yüzü son derece asıktı.

"Sorun ne Alec, rüyanda ne gördün?"

Bir süre yüzüme öylece bakıp sonrasında odadaki elektronik takvimi işaret etti.

"Takvimi mi gördün?"

"Bugün 17 Mayıs." Dediğinde onu süzmüştüm. "Doğum günüm."

"Ciddi misin sen?" Dedim gülerek. "O zaman bunu kutlamamız lazım. Ben Raphael'e söylerim sonra da pasta yaparız."

Yataktan çıkacağım sıra aniden kolumu tutmuştu.

"Kutlama istemiyorum."

"Ama..."

"İstemiyorum Magnus, bu konuda fikrim değişmez."

"Neden istemiyorsun?"

"Doğmamayı dileyen birisine doğum günü mü kutlayacaksın?" Dediğinde bir cevap verememiştim. "Benim hayatım 8 yaşıma kadardı. Sonrasında yaşamayı bıraktım ben. Seninle tanışana kadar yaşamayı bıraktım. Bazen keşke o ceset poşetini açıp beni görmeseydin de ölmüş olsaydım diyorum."

"Alec..." dedim onu süzerek. "Bunu söyleme. Sen olmasan ben ne yapacaktım?"

"Hayatına devam edecektin."