Chapter 25

34 5 0
                                    

Spirit's Point of View

I'm still here at my bed dahil ayaw akong pabangunin ni Sav. It was her last order bago umalis. Inutusan niya na raw si Manang na hatiran ako ng pagkain dito para hindi ko na kailangang bumaba.

I tried shifting position at humarap sa left side which is opposite to the door. Baka sakaling makatulog ako. I closed my eyes and calmed my mind when I suddenly felt a hand touching some strands of my hair. Tucking it at the back of my ear.

"Hey. Are you feeling better now?" Malumanay na tanong ni Zeal sa 'kin.

I slowly opened my eyes at kung hindi ako nagkakamali, nakikita ko ang sakit at lungkot sa mga mata niya.

"Are you okay?" I asked him.

He laughed a little bit at my question. Loko ba 'to!?

"Why are you asking me that? Ikaw 'yong naaksidente sa 'ting dalawa dito."

"I'm fine. A-Ano 'yong ginawa mo kanina?"

Nakita kong ngumiti siya saka naupo sa upuan na nasa gilid ng kama ko.

"I did some magic." He said playfully habang naka-taas-baba ang kilay niya.

"Y-You can do that?"

"Of course. I'm a God remember?"

"A-Allowed ba 'yon?"

"Bakit? Syempre kung ano ang gagawin ko, 'yon ang masusunod."

Psh. Yabang.

Natawa naman siya bigla. Narinig niya siguro.

"Have you eaten already?"

Napailing ako sa tanong niya. Ayaw kasi akong pababain ni Sav eh.

"Wait here. Dadalhan na lang kita dito ng makakain mo."

"Wait. It's okay, I can manage. Bababa na lang ako."

"Are you sure?"

"Yeah. I'm fine."

Tumango naman siya. I paused for a moment before finally talking.

"And Thank you by the way."

I just saw him smiled at me.

It's been 30 minutes since the moment we went downstairs para kumain pero hanggang ngayon, 'di pa rin ako makakain dahil panay ang reklamo nitong si Zeal.

"You should eat real foods!"

"These are real foods."

Ano bang mali sa kinakain ko ngayon? Cereals, Milk and toasted Bread.

Anong tingin niya dito? Foods made of styrofoam?

"What I meant was, 'yong pagkaing nakakabuti para sa 'yo."

"Eh sa ito ang gusto kong kainin eh."

"Para iwas sakit. Alagaan mo naman 'yang katawan mo."

"Sorry naman Tatay okay?" I said na may halong annoyance sa boses ko. I just rolled my eyes in fraustration at naglakad na papuntang ref para kumuha ng 'healthy foods' kuno.

I took out a bowl of Garden Salad and a plate of Fried Salmon.

"Happy?"

"Good Girl." Nakangiti niyang tugon at sumalo na sa pagkain.

After a few moments ay napagdesisyunan kong magpunta sa Garden para magpahangin. I dialled Sav's number to update her.

"Hey Best!"

"Hey Sav."

"How are you?"

"I'm fine. Nasa Garden nga ako ngayon eh."

"Seriously!? Ang tigas talaga ng ulo mo!"

"Hey. Relax ka nga. Okay na kasi ako. Sabi nga ng Doctor magiging okay na daw ako within a day or two. Buti nga at hindi na umabot kina Mama."

"Well kapag hindi pa maayos 'yang lagay mo within a day or two, I'm gonna have to tell Tita na para maipagamot ka sa States."

"Come on Sav. I'll be fine. In fact, I am already feeling fine."

"You are just feeling fine. Who knows if may something wrong pa pala talaga sa likod mo."

Come on. Let's trust Eroz. Siya naman 'yong nagpagaling sa 'kin.

"Don't worry Sav. I promise, I will be alright."

"Fine. Mukhang hindi rin naman ako mananalo sa 'yo eh. Just take care of yourself okay?"

"Yes po Mama. Grabe naman kayo sa 'kin. Parang may malalang sakit akong iniinda ah."

"Hey! You should take that incident seriously! Hindi tayo pwedeng pakampante."

Napangiti naman ako sa sinabi niya. She never change. Parang nanay pa rin siya. Kahit noong mga bata pa lang kami, palagi na talaga siyang ganiyan. Even though mas matanda naman ako sa kaniya ng ilang buwan.

"Oo na po. I just called you to give an update na I'm feeling better."

"Mabuti naman. Pahinga ka ha? I have to go na rin. May family dinner kami eh."

"Oh yes of course. Pasensya na sa istorbo. Thank you ulit. Bye."

"Bye."

Isinilid ko na ang phone ko pabalik sa bulsa ko. I stood up at papasok na sana when I saw Cupid suddenly vanishes in thin air.

Did he just teleported?

I shrugged my shoulders, shrugging the thought also away. What do I know nga naman diba?

I shook my head at dumiretso na papuntang kwarto ko.

I had to take some rest and some time to think. What he did earlier and why he did that. I don't know. But I also don't have the right to question him.

Malaki ang utang na loob ko sa kaniya.

Speaking of him, nasaan kaya 'yong taong 'yon?

I was busy thinking of what happened earlier nang biglang mag-ring ang phone ko.

I looked at the screen and saw Grey's name.

"Hello Grey? Napatawag ka?"

"I heard what happened Spirit. Damn. Anong nangyari sa 'yo? Are you fine?"

"Yes sir. I'm fine ano ka ba. You don't have to worry about me."

"Of course mag-aalala ako sa 'yo. I heard it was bad. Asan ka ngayon? Pupuntahan kita. Nasa hospital ka ba?"

"I'm home. Tsaka isa pa, I was checked na kanina at ayos lang daw ako."

"We can't be sure Spirit. You wait for me there. Papunta na 'ko."

"Wait Grey--"

Hindi ko na natapos pa ang sasabihin ko when he suddenly turned the call off. What the hell was that!?

Ang kulit at tigas rin ng ulo talaga ng isang 'to eh. Nakaka-stress. Sinabi nang ayos lang ako. He doesn't have to worry about me anymore. Damn. I'm fine.

Napahinga ako ng malalim bago humilata pabalik sa higaan ko.

I closed my eyes tightly and massaged my forehead.

Panigurado pag nalaman rin 'to nina Mom at Kuya, mas malala pa dito ang magiging reaksyon nila. If only I could tell them that I'm feeling okay now because of what Cupid did. Pero hindi pwede.

What else can I do though.

Strings and ArrowsWhere stories live. Discover now