I Love You, I Miss You | Yoonmin

#45 •call•life•

– Rozmawiałem z Jungkookiem...

– Z tonu głosu zgaduję, że nie poszło najlepiej?

– Szczerze to sam nie wiem. Słuchał, ale czy zrozumiał? Wyszedł, nie mówiąc nic. Nie wiem, jak mam to rozumieć. Nie chciałem go zatrzymywać, bo wiesz jaki on jest. Jeśli nie chce, nic nie powie. A ja nie miałem już nic do dodania.

– Poczekajmy trochę i zobaczymy, co będzie się działo. Może akurat do niego dotarło, a jeśli nie... Cóż. Trzeba będzie znaleźć inny sposób, żeby znowu zapanował spokój.

– Mhm... A jak w pracy?

– Ciężko, ale już prawie koniec. Ostatni klient się zbiera i zaraz będę zamykał.

– Wpaść po ciebie?

– Nie! Jest już za późno, żebyś się szwendał po ulicach. Poza tym słyszę, że jesteś zmęczony.

– To prawda, Jinnie. Miałem zadzwonić do ciebie zaraz po wyjściu Kooka, ale sam musiałem się pozbierać.

– Po czym?

– Dotarło do mnie, jak straszni byliśmy. Powinniśmy byli pomóc im się zejść, a nie ich rozdzielać...

– Mówiłem wam, a wy nie chcieliście słuchać.

– Proszę, nie teraz.

– Będziemy musieli zebrać się całą grupą, prawda? Wyjaśnimy sobie wszystko. Jestem pewny, że teraz będzie tylko lepiej, więc nie przejmuj już się tak bardzo. Zrobimy wszystko, żeby było jak dawniej. A nawet lepiej.

– Wierzę ci, hyung. Daj znać, kiedy wrócisz do domu, dobrze?

– Oczywiście. Wpadnij jutro do restauracji, spróbujemy coś wymyślić.

– W porządku. Uważaj na siebie.

– Ty też. Do jutra!

Namjoon odłożył telefon, by zaraz paść na łóżko. Zakrył twarz dłońmi, próbując poukładać sobie wszystko w głowie.

– Co myśmy narobili... – mruknął do siebie po tym, jak odsłonił oczy i wpatrzył się w sufit. Chwilę później zerwał się na równe nogi i pognał w stronę wyjścia z mieszkania. Przed budynkiem wsiadł do pierwszej z brzegu taksówki, podał adres, a później czekał, aż kierowca dowiezie go na miejsce.

* * * * * * *

Miało być wcześniej, ale przez niezaliczony egzamin z historii literatury przeżyłam małe załamanie i nie byłam w stanie nic napisać. Ale coś tutaj powstało.

Do następnego 👋