MEI STELLA-Nalu

Bölüm 7:Vega

Vega : Oğlak burçludur. Venüs, Merkür karakterleriyle eştir. Parayı, zenginliği, varlığı anlatır.

Meerhabalarrr efendim. Nasılsınız? iyi misiniz? Okulunuzun ilk günü nasıl geçti anlatın bakalım birazcıkk. 

Hepinize yeni dönemde başarılar diliyor ve bölümle sizi baş başa bırakıyorum. Keyifli okumalar dilerim. ♥

Sizleri seviyorumm. Bol bol öpücük ʕっ•ᴥ•ʔっ ♥

Ayağımdaki hafif topuklu ayakkabının çıkardığı sesle beraber elimdeki sepeti sıkılaştırdım ve kafamdaki pelerini biraz daha çektim gözlerimin üzerine.

Güneş hafiften batarken arkasında bıraktığı kızıllık koyu renkli kadife pelerinime vuruyor ve parlamasına neden oluyordu. İki yandan salınan sarı saçlarımı tam kapatamamış olan pelerini hafifçe düzelttim toprak patikada ilerlerken.

İstediğim bitkileri sarayda bulamamış ve yakındaki bir ormana keşife çıkmıştım. Havanın kararmaya başlaması dönmem için küçük bir işaret olmalıydı ama geldiğim yolu tam kestiremediğim için geri dönmek konusunda küçük sıkıntılarım vardı.

Elimdeki sepeti daha sıkı kavrayarak etrafımda döndüm birkaç kere.

Pekala saray kuzeyde kaldığına göre. Saray kuzeyde miydi ki?

İçime ekilen endişe tohumlarını görmezden gelerek ilerlemeye başladım patikadan. Sonu bir yere çıkardı muhtemelen.

Çıkmamıştı.

Güneş kendini yüksek dağların ardına bıraktığında etraf iyice kararmış ve görüş alanımı kısıtlamıştı. Tedirgin adımlarım olabildiğince yavaşlamış ve en küçük çıtırtıda bile etrafa bakmaya başlamıştı kahvelerim.

''Pekala Lucy. Sakin ol.''

Kendi kendime verdiğim nasihatlerim hiçbir fayda etmemiş ve arkamdaki çalılıktan gelen tıkırtı ile hızla arkamı dönmüştüm.

''Kim var orada?''

Etraftan boğuk bir uğultu dışında ses gelmezken çalıların arasından çıkan kirpi il derin bir nefes vermiştim.

''Beni korkuttun küçük şey?'' Hafifçe eğilip konuştuğum kirpi beni görünce top olduğunda suratımı buruşturmuş ve ilerlemeye devam etmiştim.

Saatlerdir yürümeme rağmen hala bir yere ulaşamamış olmamın üzerine birde halsizliğim ve açlığım binince bir ağacın yanına çökmüş ve soluklanmaya başlamıştım.

''Bilmediğin bir ülkenin bilmediğin bir ormanında ne ararsın ki Lucy?'' Kendi kendime konuşmam dağlardan gelen kurtların ulumaları ile bozulduğunda korkuyla ayaklanmış ve hızlı birkaç adım atmıştım.

Hızlı adımlarım yerdeki çalı parçasına takıldığında sendelemiş ve üzerimdeki pelerinin yırtılmasına sebep olmuştum.

''Pekala Lucy. Yapabilirsin. Sakin ol. Hatırlamaya çalış.''

Lanet olsun.

Her yer aynıydı sanki. Dönüp dolaşıp aynı yere geliyordum. Korkuyla etrafıma bakınmam bile fayda etmiyordu artık. Acıkmıştım. Susamıştım. Korkmuştum ve tam anlamayla yanlızdım.

Bağırsam birileri duyar mıydı acaba?

''Kimse yok mu?''

Sesim ağaçların arasından yankılanıp sert bir biçimde yüzüme gerçi çarptığında hızla arkadaki ağaca yaslanmıştım.